Evvettt yeni bölümle geldimmm. Çok uzatmadan bölümle sizi baş başa bırakıyorum...
*
*
*
Yolculuklar insanın kafasını alır ve düşünmek istemeyeceği şeyleri düşünmeye iter bunu her ne kadar istemesem de bu oluyordu. Bu bir alışkanlık gibiydi. Aklımda hâla deli gibi dönen sorular, beni neden merak eden bir ailem olmadığını düşünüyorum ama tam olarak cevabını bulamıyorum ve bu beni çılgına döndürüyor. Her şey bir yana Semih'in olayları hatta olaylarımız, o korku evine gitmeseydik her şey nasıl olurdu acaba? Bizim çok ayrı bir bağımız var, mesela Kaya benim kardeşim çok neşeli, komik bir insan size değer verirse herşeyden korur gözünü bile kırpmaz, diğer bir kardeşim Derya o biraz cadalozdur istediği olacaktır illa, ama severse tam sever. Hep sevsin istersiniz. Semih o benim için çok önemli şu korku evi olayından sonra iyice değer vermeye ve ona bağlanmaya başladım. Onu seviyorum o bir sırdaş, arkadaş, kardeş, anne, baba o herşey olabiliyor ve ben bunun değerini bilmeye çalışıyorum. İnanın bilebiliyor muyum bilmiyorum. Hep beni anladılar,ne olursa olsun yanımda oldular, sevdiler, sevdim, nefret ettiler,nefret ettim. Her şey onlarla olsun yeter ki ölüme bile razıyım ben onlarla. Bana sahip çıktılar, onlar bana herşey oldular , onlar bana aile oldular, bende buna göre davranıyorum.
"Olum daha ne kadar yol var ya?" dedi Kaya gözlerini açmaya çalışırken.
"Daha çok var Kaya yat aşağı olum ya" dedi Semih gülerek
Şuan İstanbul'un bir ucundan diğer ucuna gidiyorduk resmen, Semih'in babası çok uzak bir yer şeçmişti ki haklıydı. Benim oğlum olsa benden yardım istese elimden ne gelirse yapardım. Ne yazık ki benim ne yardım isteyebileceğim bir babam vardı ne de annem. Neyse bunlardan artık kurtulmam gerekiyordu. Ne de olsa alışmam gerekirdi, bunca zaman geçmişti üstünden. Aslında en kötüsü de neydi biliyor musunuz? Alışkanlık. Zamanla her şeye alışırsın alışmaman gereken şeylere bile. Ama alışırsın. Mesela bir yakının ölür, sen onunla birlikte ölürsün üstünden zaman geçer ve unutursun, unutmazsın alışırsın. Her şey zamanla olur ve alışkanlık zamanla kazanılır.
Sonunda Semih'in evine ulaştığımızda gece 02.30'tu. İki katlı bir evdi, geniş bir bahçesi ve dışarıda bir köpek kulubesi vardı. Semih'in köpeği mi vardı?
Evin dışı bej rengiydi ve oldukça hoş görünüyordu. Araba camından anca bu kadar görebilmiştim.
"Kaya lan kalksana, bir saatir seni çağırıyoruz anasını satayım." dedi Semih isyan ederek.
"Hı" gibi bir ses çıktı Kaya'nın ağzından
"Yok bu iş böyle olmayacak çekil Yaren" dedi Derya elindeki su şişesini Kaya'nın yüzüne döktü.
"Allahım bismillah" diye yerinden fırladı Kaya biz Derya ile ellerimizi tokuştururken.
"Ya siz insan mısınız ya,bu ne biçim insan uyandırmak, Allah var lan yukarda." Kaya bunları derken biz gülüşüyorduk.
"E sende bir kalkmadın Kaya biz napalım son çare olarak suya başvurduk" dedim gülerek.
"Size varya bu yaptığınızı çok pis ödeticem bu da sözüm olsun"
"Olum ne abarttın ya kalk hadi daha yerleşeceğiz" dedi Semih.
