Lelah

✨Yıldızı parlatmayı unutmayalım✨

Bölüm şarkısı: Emre Aydın, Ses Ver

🧸

12 Ağustos 2022
Yazdım. Sildim. Yine yazdım. O kadar çok şey yazdım ki yazdıklarımı ve hatıralarımı unutmaya başladım. Bazen hatıralarımı hatırlamaya çalıştım. Olmadı. Olmadığında yazdıklarımı sildim. Başa döndüm. Hiç olmadığı kadar başa döndüm. İstediklerimi başardım ama başa döndüğümü fark etmem uzun sürdü.

Yeniden yazmaya başladığımda hiç olmadığı kadar duygularımı yitirmiş, hiç olmadığı kadar hatıralarımı kaybetmiştim.

Bazı hatıraları yazarak silmiştim.

Dizlerimin önünde kağıdım, masada açık duran bilgisayarım ve onun yanında soğumuş kahvem vardı. Kalemlerim her tarafa saçılmış bir şekildeydi. Üstümde bir crop, altımda rahat bir eşofmanım vardı ve saçlarım topuzdu.

Kitabımın finalini yazarken her yolu deniyordum. Olmuyordu, bir nedenden ötürü son cümleyi yazamıyordum. Resmen tıkanmıştım. Son cümleyi bir kez daha okumaya başladım.

"Kötü sonları sever olduğumda düşünmeyi bırakır olmuştum. Mutlu sonlar biz gibi mutsuz insanları bulmazdı."

"Mutsuz sonların bir ceza olduğunu düşündüren bu dünya, bundan sonra kendini cezalandırmalıydı. Çünkü biz tükenmiştik." Yazdım ve gülümsedim. İşte bitmişti. Veda etmiştim bir hatıranın kara günlüğüne daha.

Worde yazdığım sayfayı kaydettim. Önümde ki kağıda baktığımda karaladığım onca şeyin başka bir kurguma ait olduğunu fark etmem uzun sürmemişti ne yazık ki. Sözde kapak tasarımı için dört farklı tasarım çıkarmam gerekiyordu. Kendime bazen inanamıyordum!

Kağıdı kahvenin yanına koydum. Elim çarparsa ve kağıdın üzerine bir miktarda olsa kahve dökülürse bütün kurgumu kendim yakmış olurdum. Bilgisayarımı wordden çıkmadan öylece kapattım. Kahve kupamı alıp ayaklandım. Saat kaçtı bilmiyordum ama bilgisayarımdan bakmakta aklıma gelmemişti.

Karanlıkta yolumu bularak mutfağa girdim. Kupamı tezgaha bıraktım ve derin bir nefes aldım. Hüzün çökmüştü resmen üstüme. Ve kabul ettirmiyordu beni sevineceğime.

Bazı vedalar yol uzak göründüğünde başında verilir.

Bazı vedalar ise yol başında hiç başlamadan verilir.

Ben hangi vedayı vermiştim giderken o insana? İlki mi? İkincisi mi? Sanırım kitabımda iki vedayı da vermiştim. Ama ben o insanlara bu iki vedayı da yaşatmamıştım. Kaçmıştım. Kaçarken de dinlemek istemediğim her insanı hayatımdan silmiştim.

Hayır. Silmemiştim. Silmek istesemde olmamıştı. Yine hayatıma girmişler, dağıttıkları zaman da geri çıkmışlardı. Bu böyleydi. Ben toplardım onlar dağıtırlardı. Yine toplardım, kendimi kaybedeceğim zaman ölmek isterdim.

Ding dong...

Sessiz bir zil sesi mutfağa yayıldığında arkamı dönüp kapıya baktım. Mutfak kapısından sanki evin kapısını görebilecekmişçesine, uzun uzun...

Zil bir daha çaldı. Kim olduğunu öğrenmek için meraklanmadım. Yavaşça ev kapısına yöneldim. Tedirgin gibi davrandığımın farkındaydım ama geçmişimin beni burada da bulmaması için dua ediyordum.

Kapının demir kulpuna dokundum ve delikten dışarıya baktım. O an biri sanırsam ki eğildiği yerden kalkmıştı. Yerimde sıçramıştım bu yüzden korkudan. Bir daha deliğe yaklaşıp baktım. Yan komşunun kızıydı. Fatma.