BELA

14.BÖLÜM "KORKULAR"

Sırada otururken boş boş tahtaya bakıyordum.Bakışlarım ne kadar boşsa, gururum da o kadar kırıktı.Her karşılaştığım sorunda oturur,düşünür, bir çözüm yolu bulurdum.Öyleydi çünkü.Her sorunun bir çözüm yolu vardı.Bu zamana kadar en çıkmazlarımda çözüm yollarına başvurdum ben.Ve bu zamana kadar tek hayat felsefem;'her sorunun bir çözüm yolu vardır' cümlesiydi.Fakat sadece kendimi kandırmıştım.Belki de henüz Egemen gibi bir sorunla karşılaşmamıştım? Onun dengesizliğiyle? İçine çeken karanlık ve bir o kadar yasak gözleriyle? Her gülümseyişinde yüzünde oluşan tehlikeli ifade kalbimin ritmini hızlandırmaya yetiyordu ve  sanki gözleriyle tehlikeli olduğunu haykırıyordu.Tamamen bilinmezliğe gömülmüş ve oradan çıkmaya niyeti olmayan karanlık bir kişiliğe sahip.

Fizik öğretmeni tahtaya değişik şeyler yazarken gördüklerime bile odaklanamıyordum.Bahçedeki yakınlaşmamızdan sonra utancımdan kaçıp gitmiştim ve yanaklarım alev alevken lavoboya girip yanaklarıma suyun soğukluğunu mühürlemiş,beş dakikamı kendime gelmek çin harcamıştım.Her seferinde duvarlarımın saydamlaştığının farkındaydım.İlk defa bir erkekle aynı yerde kalmış olmam,ilk defa bir erkeğin dudağıma dokunması,hatta babamdan başka,ilk defa bir erkeğe açıklama yapmam.Gün geçtikçe duvarlarımı yıktığını görüyordum.Dişlerimi birbirine bastırdım.Buna izin vermezdim.

"Güneş."Diye fısıldadı yanımda oturan İrem.Boş bakışlarımı ona çevirdim ve ne olduğunu sorar gibi baktım.

"Ne oldu?"Dedi tekrar fısıldayarak.Öğretmenin duymaması için alçak sesle konuşuyordu ama birkaç kişinin bakışları bize dönmüştü bile.

"Ders sıkıcı."Diyerek en somut nedeni önüne sundum.Gözlerini devirdi.

"Ben de gerçekten bir sorun var sandım." Dedi ve sırıttı.Ben de yavaşça gülümsedim.

Gerçekten bir sorun var.Diye geçirdim içimden.Gerçek bir sorun var ve çözüm yolum yok.İrem kısa bir süre sonra tekrar dürttü.

"Egemen neden sana bakıyor?" Bakışlarım otomatik olarak Egemen'e kaydı.Gözlerim onun gözlerini bulunca kilitlendi sanki.Gözlerini bana çevirmişti ve kaşlarını çatarak beni izliyordu.Ürperdiğimi hissettim.

"Bilmiyorum."Dedim ifadesiz bir sesle.

Bundan rahatsız olduğum aşikardı ve kaşlarım istemsizce çatıldı.Bana ne yaptığını bilmiyordum ama öyle bakması garibime gitmişti.Egemenin buzdan yapılmış gibi duran çehresi karşısında adeta kanım donuyordu.Bir insan bu kadar soğuk ve karanlık olabilir miydi?Ne yapmaya çalışıyordu? Ben de onun suratına aynı ifadeyle bakmak isterdim ama Egemen kadar iradeli değildim,onun kadar güçlü değildim.Çatık kaşlarımla önüme döndüm.Ne yaptığını anlamadan ona yaklaşamazdım.Amacını bilmiyordum.Onun hakkında hiçbir şey bilmiyordum.Bildiğim tek şey; tehlikeli olduğuydu.Oldukça tehlikeli.

Kısa bir süre sonra zil çaldı ama sanki zili duymamış gibi tepki vermeden bekledim.Yanımda oturan İrem çoktan ayaklanmıştı.

"Kantine gidiyorum.Geliyor musun?"Dedi bir yandan cüzdanını sıranın üzerine koyarken.

"Hayır."Dedim kesin bir dille ve gitmesini bekledim.İrem omzunu silkti ve kapıdan çıktı.Kafamın etrafında kara bulutlar geziniyordu.Ufak bir rüzgarda fırtına çıkacak gibi bir his oluşturuyordu.Aslında ruh halim tam da bunu anlatıyordu.Bilinmezliğe doğru yalpalayarak ilerliyordum.Arada etrafıma bakıyordum ama görebildiğim tek şey koca bir hiçti.Hiçbir şey göremiyordum.Görme duyusunu yitirmiş gibi.

Gözlerim kısa bir süre sonra kapıdan içeri kırmızılar içinde giren Yağmur'a takıldı.İstem dışı kaşlarım çatıldı.Sebebini tam anlayamasam da bu kızın varlığı beni rahatsız ediyordu.Yüzünden her şey belli olduğu için sevinçli olduğunu anlayabiliyordum.Egemenle birlikte oturduğu sıraya geçti ve çantasından kırmızı bir ruj çıkardı.Sınıfta Egemen olmadığı için rahattı ve beni daha farketmemişti.Çantasından çıkardığı aynayı aldı ve kırmızı rujunu dudaklarının üstünde gezdirdi.Suratımı buruşturdum.İşini bitirdikten sonra bakışları sınıfın içinde gezindi ve bir süre sonra benimle buluştu.Sırıttı.