44. Birim

Kilit

Teşkilata döndüğümüzde Buğra'ya "Direkt Faruk Çetin'in sorgusuna mı?" diye sordum. 

Beni başıyla onayladığında vakit kaybetmeden sorgu odasına gittik. 

Buğra kapıyı arkamızdan sertçe kapattığında korkarak ona baktım. 

Sinirle Faruk Çetin'e bakıyordu. 

"Kameraları kapatın!" diyen Buğra'nın benden daha tehlikeli olacağını o an anlamıştım. 

O, beni değil; ben, onu tutmalıydım.

"Buğra." dememe kalmadan Faruk Çetin'in yakasından tuttu ve onu sinirle kaldırıp duvara yasladı.

"O kadınlara ne yaptın lan?" diye bağırdığında geriye doğru bir adım attım.

Durdurmaya niyetim yoktu.

"Hiçbir şey yapmadım."

Buğra düşünmeden suratına bir tane vurdu ve "Söyle!" dedi.

"Söylesem ne fark eder? Kameraları kapattırdın. İtirafımın bir kanıtı elinizde olmaz."

Buğra düşünmeden bir kez daha vurdu ve "Sana kendi yöntemleri ile itiraf ettirmek isteyen ne kadar çok ajan var, hayal dahi edemezsin. Bana şükretmelisin." dedi.

"Sana itiraf falan yapmam." diyen Faruk Çetin, bana baktı ve "Ona yapacağım." dedi.

Buğra bana göz ucuyla baktıktan sonra Faruk Çetin'i kolundan tutup sertçe sandalyesine oturtturdu. 

"Ne söyleyeceksen söyle."

"Onunla yalnız."

"Hayır, ben de burada olacağım."

"Öyleyse itiraf yok."

Buğra'ya baktım ve "Bizi yalnız bırak." dedim.

"Zerda."

"Buğra, hadi."

Bana güvenerek odadan çıktığında sorgu odasının kapısını kilitledim ve Faruk Çetin'in karşısına oturdum. 

"O kilit nedendi?" diye sordu.

"Bu teşkilatta, ağzından çıkacak lafların sonucunu durdurmak isteyecek insanlar tanıyorum."

"İddialısın."

"Gerektiği kadar. Şimdi ne söyleyeceksen söyle."

"Ama sen böyle yaparsan olmaz ki."

"Sana tam olarak nasıl davranmalı bekliyorsun?" diye sordum.

"Kardeşin gibi vücudun var mı diye kendimi düşünmekten alıkoyamıyorum. Az yardım etsen."

"Sonuçlarından bahsettiğim olay tam olarak buydu." dedikten sonra ayağa kalktım.

Faruk Çetin bana bakarken oturduğum sandalyeyi kavradım.

"Sanırım kameralarda bir sıkıntı var, Faruk."

"Arkadaşın gibi direkt kameraları kapattıramıyor musun?"

"Kameraları bilemem ama ben senin o ağzını kapatmasını biliyorum." dedikten sonra hiç düşünmeden kavradığım sandalye ile kafasına vurdum.

Böyle bir şey beklemediği için yere yapıştığında sandalyemi geri yerine koydum ve oturdum.

"Annen neden kardeşini bodrumda tutuyordu?"

"Yerden kaldırmayacak mısın?"

"Kendin kalkabilirsin."

Sinirle ayağa kalkıp sandalyesine oturduğunda yüzüne baktım.

"Kötü düştün sanırım. Kanaman var."

Yüzünden akan kan onu daha da sinirlendirmişti.

"Kardeşini ve diğerlerini öldürmesi için kardeşimi kışkırttığıma hiç pişman değilim, biliyor musun? Hatta o kadınlarla kardeşim yokken ilişkiye girdim. Hepsi yaparken ağladı ve bana yalvardı. Salak kardeşim de onlara yardım etmek için giydirdi."

"Kardeşin neden Bodrum'da büyütüldü?" diye sordum.

Bu soruyu bir kez daha tekrarlamak istemiyordum.

"Mükemmel bir anne olmaya kafayı takmış bir kadının hasta çocuğuydu o. Annemin onu saklaması ilginç değil."

İfadesizce ayağa kalktım ve "Kardeşinden daha beter bir ceza alacaksın." dedim.

"Umurumda değil. Burada tek kaybeden ben değilim."

"Evet, tek kaybeden sen değilsin ama tek sen kendini yenilgiye uğrattın." dedikten sonra kilitlediğim kapıyı açtım ve dışarıya çıktım.

Yanıma gelen Buğra, "İyi misin?" diye sorduğunda sessizce ona sarıldım.

"Sadece biraz böyle durabilir miyiz?" diye fısıldadım.

"İstediğin süre boyunca böyle kalabiliriz."

"Sinirlerime hakim olamayacağımı biliyordum. Hatta bu yüzden kapıyı kilitledim." dediğimde Buğra, "Hak etmişti." dedi.

Ona baktım ve "Bizim şiddet uygulamamız lazım. Kanunlara göre hareket etmeliyiz." dedim.

Buğra gülümseyerek yüzümü elleri arasına aldı ve "Kanunlar bazen yeterli olmuyor. Evet, şiddet doğru çözüm değil ama o an en doğrusu oydu." dedi.

Derin bir nefes aldım.

"Artık bu davayı kapatabilir miyiz?"

"Raporlarını yazalım, sonra bizi daha çok dava bekliyor."

Gülümseyerek "Ekip başkanım olduğun için mutluyum." dedim.

"Ellerin, ellerime kenetlenebidiği için mutluyum."