Don't Leave Me || 2022

8

8

Κάθε μέρα συναντιομασταν, είτε στο παρκακι, είτε στα σπίτια μας.

Μία μέρα του Ιουλίου μόλις έφευγα από το σπίτι της Φαίδρας άκουσα μια γνώριμη φωνή.

-Κοπελιά τι κάνεις έξω μόνη σου τέτοια ώρα;

Πανικοβληθηκα.

Αν είναι και αυτοί σαν τον Γιώργο;

Έκανα γρήγορα βήματα να τους ξεφύγω, αλλά ο ένας με έπιασε από τον ώμο.

Γύρισα και είδα το πρόσωπο του.

Ήταν ο Θανάσης..

Ήμουν ερωτευμένη μαζί του σε όλο το γυμνάσιο.

Με τα καφέ ματια και μαλλιά του.

Χαρακτήρα δεν είχε.

Ήταν κωλόπαιδο.

Απορώ τι μου άρεσε από αυτόν.

Μόνο εξωτερική ομορφιά είχε.

Εσωτερική όχι.

"Θέλω να φύγω" είπα και το πρώτο δάκρυ κύλισε.

"Ιριδα, τι κάνεις έξω τέτοια ώρα; Δεν είσαι καλό κορίτσι..." είπε παιχνιδιαρικα αλλά εγώ αηδίασα.

"Πηγαίνω στο σπίτι μου, καλό βράδυ" πήγα ναφυγω αλλά αυτός και άλλοι δύο με ακινητοποιησαν

"Θα σε πάμε εμείς" είπε πονηρά.

Ο Θανάσης είχε ανέβει πάνω μου έτοιμος να μου κάνει ότι μου έκανε και ο Γιώργος.

Οι άλλοι δύο έφυγαν.

Άρχισε να μου λέει χυδαία πράγματα.

Όταν απομακρυνθηκαν αρκετά οι άλλοι δύο, εντόπισα μια μεγάλη πέτρα δίπλα μου..

Χωρίς δεύτερη σκέψη την άρπαξα και για να του ξεφύγω, του την κοπανισα στο κεφάλι..

Άρχισα να τρέχω.

Έτρεχα πάρα πολύ γρήγορα.

Έχω χρόνια να τρέξω έτσι..

Από το δημοτικό όταν παίζαμε κυνηγητό..

Έφτασα στο σπίτι μου...

Ο πατέρας μου με κοιτούσε με σταυρωμένα τα χέρια.

Ωχ όχι.

Τι να του πω.

"Που ήσουν νεαρή μου; είναι 4 τα μεσάνυχτα!" έκανε ένα διάλειμμα. "ΤΙ ΕΊΝΑΙ ΑΥΤΆ ΤΑ ΠΡΆΓΜΑΤΑ"

"Μπαμπά" πήγα να του εξηγήσω.

"Φέρε μου το κινητό σου και πήγαινε στο δωμάτιο σου" μου είπε.