Don't Leave Me || 2022

14

14

Οκτώβρης 2023

Φτάσαμε σπίτι.

Αυτό ήταν το τελευταίο ταξίδι με την Δέσποινα.

Προσπαθώ να συνείδητοποιησω πως θα χάσω την αδελφή μου.

Την μαμά την πρόσεχε μια γυναίκα που προσλαβαμε.

Έχασα αρκετέςμερες από το σχολείο οπότε πρέπει να αφοσιωθώ στα μαθήματα μου.

...

Ή ώρα είναι 3 τα ξημερώματα, αλλά κατάφερα να βγάλω την ύλη που έχασα.

Έπεσα για ύπνο.

...

Μπήκαμε στο προαύλιο με την Φαιδρα.

Κατευθείαν μας πλησίασε ο Δημήτρης

Μόνος του.

"Τι θες εδώ;" τον ρώτησα, δεν ήθελα να τον βλέπω στα μάτια μου.

"Ήρθα να σας κάτσω μαζί σας, εχτος αν δεν με θέλετε." Με ρώτησε λες και δεν ξέρει τι έχει κάνει

"Δεν σε θελ..." πήγε να πει η Φαιδρα αλλά την διέκοψα.

"Που είναι η γκόμενά σου;" τον ρώτησα

" Εκεί" μου την έδειξε.

"Και γιατί δεν είσαι μαζί της;" Τον ρώτησε η Φαιδρα, η οποία ήθελε να τον ξεφορτωθεί.

"Γιατί θέλω να κάτσω μαζί σας" είπε

"Δεν σε θέλουμε εμείς όμως, έχεις πει πολλά, ξεκουμπησου, ΤΩΡΑ" του είπα, δεν μπορούσα να τον βλέπω.

Τον συχαινομουν όσο τίποτα άλλο.

Έφυγε.

Ευτυχώς.

" Δεν μπορώ να τον βλέπω, έχει πει πολλά τον κωλόπαιδο" είπε η Φαιδρα κοιτάζοντας τον.

" Έβρισε την μάνα μου, την πρόσβαλε έτσι και τολμάει να μας πλησιάζει; " συμπλήρωσα.

Χτύπησε το κουδούνι

Μπήκαμε στις τάξεις μας.

...

Γυρίσαμε στο σπίτι.

"Εγώ πάω να διαβάσω, έχεις τον μου σου στην μαμά;" ρώτησα την Φαιδρα γνωρίζοντας την απάντηση.

Είναι αδελφή.

Την λατρεύω.

Εκείνη και η Δέσποινα είναι τα στηρίγματα μου.

Οι άνθρωποι για τους οποίους συνεχίζω να ζωκαι να αναπνέω.

"Ναι μαρη τι ρωτάς;" και έτσι μπορούσα να πάω να διαβάσω ήρεμη.