Don't Leave Me || 2022

15

15

20 λεπτά μετά το τηλέφωνο χτύπησε.

Ή καρδιά μου χτυπούσε πιο δυνατά από ποτέ.

Ή καρδιά μου ήταν έτοιμη να βγει έξω από το στήθος μου.

"Παρακαλώ;" περίμενα να ενημερωθώ.

Ενημερώθηκα.

Δεν απάντησα.

Ή κλήση τερματίστηκε.

Επίσημα, δεν έχω αδελφή...

Χριστέ μου.

Τα χέρια μου άρχισαν να τρέμουν.

Δεν ένιωθα τα πόδια μου.

Θα λιποθυμουσα ξανά.

Άκουγα πολύ χαμηλά την καθηγήτρια να με ρωτάει αν είναι όλα καλά.

Όλη η τάξη είχε γύρισει και με κοιτούσε.

Όλα έσβησαν...

...

Λίγο αργότερα ξύπνησα στην αγκαλια του Δημήτρη, ξανά.

Και η Φαιδρα είχε καταλάβει τι γινόταν και έκλαιγε βουβα...

"Τι συνέβη κοπέλα μου; Όλα καλα;" με ρώτησε ανησυχη η καθηγήτρια.

Δεν μπορούσα να μιλήσω απο το σοκ.

Ο Δημήτρης δάκρυσε.

Ένιωσα το δάκρυ του να πέφτει στο μάγουλο του.

Ηθελα να ουρλιαξω.

Να θρηνησω.

Να την πάρω αγκαλιά για μια τελευταία φορά.

Να την δω για ακόμα μια φορά.

Όταν συνήλθα λίγο, άρχισα να κλαίω.

Έκλαιγα πάρα πολύ.

Σηκώθηκα από τα χέρια του Δημήτρη.

Προσπάθησα να σηκωθώ αλλά έχασα την ισορροπία μου.

Στερεοθηκα στην έδρα.

Αλλά έπεσα.

Μόλις έπεσα άρχισα να κλαίω δυνατά.

Ένιωθα ένα κενο μέσα μου.

Και γύρω μου τέρατα που ήθελαν να με φάνε.

Να με διαλύσουν.

Και το καταφέρνουν.

Όλους μου τους παίρνουν.

Πρώτα τις κολλητές μου, την μάνα μου την άφησαν παράλυτη και τώρα την αδελφούλα μου.

Όλο χάνω ανθρώπους που αγαπώ γαμω το κέρατο μου.

Δεν μπορώ να σκεφτώ καθαρά.