2 gündür metroda bu fice bölüm yaziyom abi bitmiyor MDOSMCKDMFKDF
Neyse keyifli okumalar(ᗒᗩᗕ)
"Of olmadı olmadı! neden yapamıyorum"
Y/n sabahtan beri saçlarına şekil vermeye çalışıyordu fakat bir türlü beğenmiyordu. Üstelik acele etmesi gerekiyordu çünkü Atsumu kapıda kendisini bekliyordu. Aceleyle saçlarını düzelterek çantasını ve telefonunu aldı. Kapıya çıkmadan önce son kez derin bir nefes aldı ve çıktı. Atsumu ona sırtını dönmüş bir şekilde telefonla konuşuyordu. Y/n böyle olduğu için rahat bir nefes verdi.
Atsumu arkasına dönüp kendisini süzdüğünde utançla bakışlarını kaçırdı.
Atsumu şaşkınlığı üzerinden atıp telefonu kapattı ve genç kızın yanına yaklaştı.
"Ç-çok hoş görünüyorsun..."
"T-Teşekkür ederim."
(yzr.ntu: n-neden k-kekeliyorsunuz)
Atsumu ortamdaki utandırıcı havayı dağıtmak için hızlıca konuştu.
"Buralarda bildiğim çok güzel bir kafe var! oraya gidebiliriz."
Y/n şaşkınlıkla konuştu.
"Buraları biliyor musun!"
Atsumu gururla baktı.
"En yakın arkadaşlarımdan birisi burada yaşıyor! sık sık gelmesemde buraları biliyorum!"
"Ah anladımm."
İkili yürürken havadan sudan sohbet etmeye başladı. Kafeye girip oturacakları sırada Atsumu y/n'nin sandalyesini çekerek kibarlık yapmıştı.
"Teşekkür ederim."
Atsumu gülümseyerek tam karşısına oturduğunda garson geldi ve ikili siparişlerini verdi. Y/n bu sefer kendisinin konuşma başlatması gerektiğini düşündüğü için konuştu.
"Gelecekte... ne olmak istiyorsun Atsumu..."
Atsumu bu soruyu beklemediği için biraz şaşırmıştı.
"Umm aslında bunu birkaç ay önce sorsaydın kesinlikle profesyonel voleybolcu olmak istediğimi söylerdim. Ama şuan çok kararsızım... Takımdan ayrıldım ve sakatlık yüzünden hâlâ bir süre daha dinlenmem gerek."
Y/n ilgiyle karşısındaki çocuğu dinliyordu.
"Şuan gerçekten ne yapmak istediğimi, ne olmak istediğimi ben de bilmiyorum...
Takıma geri dönmeyeceğim... dönem ortasında okul değiştirmekte pek mantıklı görünmüyor. Gerçekten büyük bir çıkmazın içindeyim."
