The Mysterious Boys

Hoofdstuk 7

'Ik merk dat je de vaardigheden goed onder de knie hebt,' zei mevrouw Brigitte Camelon. Ze staarde Jade vriendelijk aan. Een bruine pluk van mevrouw Camelon haar haren deed ze naar achter. Haar kastanjebruine ogen waren weer naar het tekenwerk gericht.
Mevrouw Brigitte Camelon was nog vriendelijk geweest om haar paar tips te geven over het schaduwgebruik.

Ook al had Jade daarvoor verstand van het toepassen van schaduw en licht, de tips van de kunstlerares maakte de tekeningen en kunstwerken nog realistischer dan Jade verwacht had.
Het was dit keer weer een tekening van waar ze gedroomd had.
Jade dromen waren de laatste tijd erg levendig en vaak over dezelfde onderwerpen. Het ging eerst over de Amerikaanse burgenoorlog, of het donkere moerasbos. Zo niet dan de dromen van de vier mysterieuze jongens. Waarom de vier mysterieuze jongens? Wat wilde haar dromen haar eigenlijk vertellen?

De laatste droom leek over haarzelf te zijn in kleding van meer dan anderhalve eeuw geleden. Dat is wat ze groot op papier getekend had. Alleen knaagde er een gevoel dat het iemand anders was waar ze veel op leek.

Het geluid van de bel ging op een gegeven moment.
'De tijd is wel snel gegaan,' zei mevrouw Camelon.
Jade pakte haar rooster tevoorschijn. Iedereen in de klas ruimde hun spullen op en verliet het kunstlokaal.
'Studie-uur,' mompelde Jade zacht. Dat stond er op haar rooster.
'Als je wilt kan je tijdens het studie-uur verder gaan waar je mee bezig ben,' reageerde mevrouw Camelon, die blijkbaar Jade had gehoord. 'Ik doe het meestal niet, maar ik maak er een uitzondering van.'
'Bedankt, mevrouw.'

'Hou de boel wel netjes, veel succes nog.'

'Bedankt, dat zal ik doen,' zei Jade.
De lerares nam afscheid en verliet het kunstlokaal.
Jade blik was naar haar tekening op de ezel. De bomen op de achtergrond konden wel wat meer schaduw hebben. En misschien paar details in het gezicht en jurk.

Het geluid van geklop liet haar bijna schrikken.
'Stoor ik?' De jongen met het goudbruine haren stond bij de deurpost. Zijn ogen staarde haar bijna ondeugend aan.
Het getinte jongen stond er ook bij. 'Sorry, we willen jou niet aan het schrikken maken.'

'Het maakt verder niet uit.' Ze legde haar grafische potloden op tafel.
Die twee kwamen verder het lokaal binnen.
'Je had vast mijn beste vriend al ontmoet.'
De goudbruin harige jongen staarde haar aan. 'Ja, je weet wel. Die leergierige gast, Sam.'
'Hij lijkt me best aardig. Hoe heten jullie eigenlijk?'
'Ik ben Bradley, maar al mijn vrienden noemen me Brad.'
'Will,' zei het creoolse jongen. 'Jade, is het niet?'
'Hoe weten jullie mijn naam?'
'Sam had het een keer over jou gehad.'
Ze trok haar mond open.
'In de positieve zin,' viel Bradley haar in de reden.

'Oké, duidelijk dus.'
Er viel een korte stilte.
Will liep verder door het lokaal. Hij stond stil ergens voor de ijzeren ladekast en snuffelde naar een stapel kunstwerken.
'Zeg jongens,' zei Jade. 'Moeten jullie niet ergens zijn?'
'We hebben een studie-uur,' antwoordde Bradley.
'En zo te zien jij ook, creool meisje.'
'Gaan jullie twee me nog vertellen wat jullie hier doen?' De wel bekende stem van een snob leunde tegen de deurpost aan.

'Raphael is het, toch?'
Hij staarde Jade bijna verbijsterd aan.
Jade had zijn blik wel grappig gevonden als hij niet als een eikel gedroeg.
Will staarde Raphael aan. Vervolgens was zijn blik op Jade. 'Jullie hebben elkaar al ontmoet?'
'Nee, we...'

'Een soort van.' Jade richtte haar blik op Raphael. 'Je had die maandag tegen me aangebotst.'
'Dan had jij beter moeten uitkijken.'
'Je kan ook wat aardiger zijn, Raff,' zei Will.
'Ik ga er verder niet meer op in.' Jade stond zelf niet eens te wachten op een ruzie.
'Maar zeg eens, Jade. Je moest vast ook Creools zijn. Net zoals mijn maat, Will,' zei Bradley.
'Een soort van.'
'Een soort van zeg je?' Bradley staarde haar ondeugend aan.
Ze legde haar armen over elkaar. 'Weet jouw vriendin dat je hier bent?' Als Bradley maar niet dacht dat zij makkelijk te versieren was.