Puur omdat de vader van Jade een nieuwe baan heeft, verhuisd zij en het gezin naar een andere stad. Een welbekende stad waar haar ouders vandaan komen.
Het is voor Jade niet duidelijk waarom haar ouders na jaren besloten hebben om terug te gaan.
De...
Donkere wolken drijven over de heuvels. De heldere lucht begon steeds meer te verdwijnen. Het geluid van de storm had Jade aandacht. Het bos zag er donker en dreigend uit dan eerst. Een vlaag van regen prikte in haar ogen. Hoe kon dit? Het leek buiten wel een gigantische douche. Al helemaal kletsnat, terwijl er enkele minuten geleden nog niet regende. De zon scheen daarvoor zelfs nog. Jade moest echt snel maken dat ze weg kon. Ze dacht dat het de ideale weer was om in de natuur hard te gaan lopen. Ja, totaal niet dus. Haar donkerbruine haren plakte langs haar gezicht bij haar wang. Een pluk haar viel bijna voor haar bruingroene ogen. Met een hand streek ze haar natte haren naar achter. Een zachte blies fluisterde door de bomen. Jade huiverde. Van paar meter van haar vandaan waren schimmen. Schimmen die niet uit deze tijd leken te komen. De gedaantes in het bos bewogen één of andere scenario. Ze leken vaag en bijna doorzichtig. Haar nekharen kwamen zelf recht overeind. Een gevoel van paniek overspoelde haar. Ze gilde bijna met een bonzend hart. Een bliksemflits scheen paar meter van haar vandaan dat haar hart nog sneller liet bonken. Dat was nog niet alles De gezichten van de schimmen richtten langzaam Jade kant op. Ze kon niet wegrennen. Haar angst leekt haar lichaam verlamt te raken. De schimmen kwamen wel langzaam naar haar toe. Jade was als de dood van spookachtige verschijnselen, zoals geesten. Het stond alleen niet in haar top één van de meest beangstigende dingen. Er was iets anders dat ze uit angst echt zou uitschreeuwen. De lucht was nog donkerder dan eerst. Het leek wel nacht. Ze wist wel beter. Een ander bliksem weerklonk uit een verre afstand. De geesten waren verdwenen net als het bos. In plaats daarvan stond ze op een pleintje die deel omringt was door negentiende-eeuwse gebouwen. En een fonteintje waar geen water stroomde. De lucht was nog steeds erg bewolk en het stenen pleintje leek zo verlaten dat het spookachtig leek. Een jonge vrouw stond voor haar. Een getinte vrouw met zwart krullend haar. Jade leek iets van zichzelf in de vrouw te zien. De gezicht trekjes misschien? Maar de vrouw zag er niet ouder uit dan Jade was. Ze schatte haar een jaar of zestien. 'Ooit zal je meer weten.' Wat meer weten? Het keiharde gerinkel vervaagde alles. De vrouw was verdwenen. Net als de omgeving waar ze eerst was.
Ze kreunde. Het drong langzaam tot Jade door dat het allemaal een droom was. Ze deed de wekken naast haar uit. Hoe had ze het anders kunnen weten? Nog slaperig wilde ze in bed blijven liggen en kunnen uitslapen. Het kon vandaag niet. De plicht riep. Voorbereiden voor een nieuwe school dag. Als de "De nieuweling" Ze stond op.
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
Wie was die vrouw en wat bedoelde ze met: 'Ooit zal je meer weten'? De gedachtes kwamen bij haar op, terwijl ze die vrouw schetsen tijdens het ontbijt. Tobby zat tegenover haar en schonk wat melk in zijn bak cornflakes. Haar ouders stonden in de keuken met een bak koffie. Ze begreep zelf niet waarom mensen van koffie hielden. De smaak was nogal erg smerig, vooral zonder suiker en melk. Miranda die bij haar dochter schouder stond en kort naar haar schets staarde. Jade voelde haar moeders blik kort brandde tijdens het tekenen. Miranda ging gelukkig weer naar de aanrecht staan. Jade stopte even met schetsen, toen haar vader bij haar moeder bij de aanrecht stond. 'Ik heb hier geen goed gevoel over, Steve,' zei Miranda heel zacht. Ik denk dat ze...' Jade draaide haar meteen van haar ouders af toen Miranda blik de hare opmerkt. Ze nam een hap van haar toast met boter en jam. Voordat haar moeder weer commentaar zou geven dat ze moet opschieten met haar ontbijt. Ze wist hoe haar moeder was.
