The Mysterious Boys

Hoofdstuk 5

Samuel was na het avondeten naar zijn kamer gegaan.

Zijn geschiedenis leerboek was geopend waar hij gebleven was. Hij had vandaag niet de behoefte voor een dessert. En dat terwijl hij zijn moeder zelfgemaakte taart en koekjes heerlijk vond. De verse geur van gebakken taart had hij na schooltijd nog geroken. Terwijl hij met zijn zusje Evelyn de voordeur achter zich dicht deden. Dat was na de football training.

Zijn moeder had speciaal kersentaart gemaakt die vrij was van gluten en tarwe. Het was ook niet vreemd als iedereen in huis allergisch was voor gluten en tarwe, op zijn moeder na.
Sam moeder was die dag blijkbaar vrij. Dat verklaarde ook de bak moeite.
Alleen jammer dat Sam geen trek had.
Geconcentreerd mogelijk probeerde Sam de historische aspecten te begrijpen van het tijdvak. Het ging nogal moeilijk. Het was niet dat hij er niks van begreep. Zijn aandacht leek niet gefocust op het huiswerk.

Waar zijn gedachtes ook mogen dwalen, het was het nieuwe meisje. Het meisje dat hij op school zag.
Ze kwam hem zo bekend voor, maar zijn intuïtie vertelde hem dat het een onbekende moest zijn. Wel als hij zich niet vergistte en hoopte dat ze een onbekende was dat toevallig... Hij kon niet aan de naam denken. Niet aan haar waar het nieuwe meisje veel op leek. Dat was te pijnlijk.
Hij wilde weten wie het nieuwe meisje was. Weten waarom ze zo goed was met hardlopen.
Hij had tijdens de namiddag bij de Amerikaanse voetbaltraining nog naar haar geglimlacht, terwijl ze haar veters deed.
Afgeleid dat ze ging sprinten. Hij had niet eens opgelet tijdens de training. Sam kreeg de ovale bal tegen zijn hoofd aan. Dat maakte coach Hernandez nogal boos.
'Sam,' klonk zijn moeder stem.
Zijn gedachtes waren weer in het hier en nu.
Er werd aan de deur geklopt. 'Sam, lieverd. Wil je echt geen taart?' Paar oranje plukken haar van Sam moeder lag langs haar gezicht. De sproeten op zijn moeders gezicht vielen weinig op. Niet vergeleken met die van Sam.

'Nee, mam. Misschien morgen.'
Ze deed de deur dicht.
Sam vingers gingen over zijn donkerbruine haren. Het typische bruine haar had hij ook echt van zijn vader geërfd.
Hij zuchtte.
Hij probeerde niet veel aan te denken wat er meer dan anderhalve eeuw plaats vond. De herinneringen wilde hij voorlopig wegstoppen. Hij kon tijdens school met het nieuwe meisje gaan praten. Alleen hoe zou hij het aanpakken? Wat als hij een blunder maakte of iets? Er kon van alles fout gaan.

Hij merkte Will dinsdag ochtend voor het schoolgebouw op. Hij begroette hem en trok de deur voor Will open.
'Bedankt, gast.'
'Graag gedaan,' zei Sam.
De lessen waren gelukkig nog niet begonnen. Sam haatte het om te laat te komen. Of het nou tijdens schooltijd of ergens anders was. Hij kwam liever te vroeg dan te laat.
'Is er iets opmerkelijks...' Sam maakte zijn zin niet af.
Bradley kwam opvallend aangelopen.
Will had nog net op tijd de deur voor hem geopend. 'Bedankt, maten. Wat is er opmerkelijks?'
Sam trok zijn navy blauwe das van zijn uniform wat strakker aan. Hij keek zijn twee vrienden recht aan. 'Was het jullie sinds maandag dan niet opgevallen?'
'Als je het over dat nieuwe chick bedoelde, wel ja,' zei Will, tegelijkertijd had hij zijn handen relaxt achter zijn hoofd gelegd. 'Kunnen we het erover hebben als Raff er is?'
'Daar zal je hem hebben.' Bradley blik was de andere kant op.
Aan zijn blik te zien was Raphael met verkeerde been uit bed gestapt.
'Last van een ochtendhumeur?'
'Het is mijn zus, Amanda. Echt waar.' Raphael had elke neiging om met zijn vuist ergens tegenaan te slaan.
Dit gedoe was sinds de zomer al op gang. Ook niet vreemd als Raphael het vriendje van zijn stiefzus haatte. Amanda vriendje zat met hen in het football team opgeschept.
De jongens stiefelen rustig verder de gang op.