His Pleasure [COMPLETED]

Chapter 44

"Uh, no," aniya.

"Huh?" I asked.

"This isn't the first time you cooked," sagot niya.

Kumunot ang aking noo. "What do you mean?"

"Remember the day I got sick?"

Nagtaka ako lalo. Wala akong maintindihan!

"Ano bang ibig sabihin mo?"

"Do you remember the day I got sick because I saw Adrian kissing you outside the school?" parang nahihiya niyang sabi.

"Oh.." sabi ko. "Yeah."

Hindi ko maiwasang mapangisi. Namumula kasi ang kan'yang pisngi at parang nahiya sa kan'yang sinabi. Kaya pala nagkalagnat siya non eh! Dahil nakita niyang hinalikan ako ni Adrian. Nako!

"And then, pumunta ka sa condo ko. You take care of me and.. pinagluto mo ako ng soup. You forgot that?" nagtaas siya ng kilay.

Bumusangot ako. "Ang tagal na no'n eh! Wala na akong maalala."

Ngumuso siya. "Ako nga hindi ko nakalimutan. Seems like you had a very nice moment in France, huh? That you forgot one of our memories."

Hindi na lang ako nagsalita pa. Sa halip ay tumuon ang aking tingin sa cake at humagikhik. Naalala ko uli ang kan'yang reaksyon ng makita niya ang cake na na bake ko. Nung una ay sobrang excited pa siya, eh! Tapos ngayon, nakakaramdam ako ng bukol.

"Eat the cake na," I smiled evilly.

He groaned. "You're turning me on, do you know that?"

Tumaas ang kilay ko. "Oh? Hindi ko alam, eh. Bakit, tinigasan ka ba sa cake?"

Tumawa ako at tinukso siya. Ha!

"It's not just a cake!" aniya.

"Yes, Xandrey, it's a cake!" giit ko.

Umayos ako ng upo sa kanyang kandungan at hinaplos ang kanyang buhok. Ngumiti ako at tinitigan ang kanyang mukha. Ang gwapo niya talaga at the same time, ang ganda. He can be my girlfriend and a boyfriend.

"Yeah? You explain why the cake is like that."

"What will I explain? And what for?" maang-maangan ko.

"Silent.."

"Ayaw mo sa cake?" Tanong ko.

Hindi siya sumagot.

"Ah! Ayaw mo?" patuya kong tanong.

"Stop talking.."

"Why! Ayaw mo ng cake?" sabi ko.

Marahas akong tumayo. Hindi niya napaghandaan ang ginawa ko kaya lumayo ka agad ako sa kanya. He tried to hold my hand para ipaupo ulit ako sa kan'yang kandungan pero umiwas ako.

"Sige. Bigay ko nalang 'to kay Adrian ha? Paborito pa naman niya ito."

Dahan-dahan kong kinuha mula sa mesa ang cake. Hindi man ako nakatingin sa kan'ya ay nakita kong tumalim ang kanyang tingin sa'kin at dumilim ang kanyang mukha.

"You don't want me mad, Mavyies."

"Ano?" tanong ko. "I assume Adrian will love this."

"Sinong nagsabing ayaw ko niyan? Ikaw?"

"Ay! Hindi ba't hindi ka sumagot ng oo nung tinanong kita kung ayaw mo ng cake na ginawa ko?"

"Tumahimik lang naman ako. Pero hindi ako nagsabi ng oo," he said.

"Silence means yes, 'yon ang pagkakaalam at pinaniniwalaan ko."

"Silence means yes kaya," sabi ko.

Ngumuso ako at nag-iwas ng tingin. Kinuha ko ang aking cellphone at kinalikot 'yon para maibsan ang ka-awkwardan sa aming dalawa. Sobrang OA ko na siguro sa isipan niya ano! Kung ano ano kasing pinagsasabi ko. In fact, this shouldn't be a big deal. Pang immature na away lang ito, eh!

"Hey.. what are you thinking ?"

Napaigtad ako sa kanyang sinabi. "H-huh?"

"Kapag natatahimik ka, alam kong may iniisip ka. Umiiwas ka sa'kin, e."

Bumuntong hininga ako. "You know what, why don't we understand each other's side? I mean, mag-kwento tayo ng pinagdaanan natin these past few years."

Nakonsensya ako ng may dumaang sakit sa kanyang mga mata. Nag-iwas siya ng tingin at tumikhim. Nag isang linya rin ang kanyang labi. Napalunok ako. I know this will hurt and hard to explain pero alam kong kailangan niyang malaman. Para magkaintindihan kami. To now let go of the pain we've felt years ago, and all the bad memories happened. In order for us to level up and focus in the future.

"My Dad died.." sabi ko. "I knew about it when Adrian told me."

"Baby.."

Ngumiti ako nang mapait. "He didn't want to tell it to me personally, at na siya mismo. Kaya ang ginawa nila ni Mom, pinakausap nila ako kay Adrian. Para siya ang magsabi sa akin. Adrian didn't know it at first, but since he mentioned it, nalaman ko. Akala niya nga ay alam kona. He even ask me if I am okay, pero nagtataka siya kung bakit ang saya ko nga nung araw na 'yon. In the end, nalaman niyang ni katiting ay wala akong alam tungkol sa sakit noon ni Daddy."

"Is that the reason why you're both in some.. shop?" he asked. "Coffee shop?"

Kumunot ang noo ko pero tumango na lang din. "Yeah. Sinabi niya na rin sa'kin na titigilan niya na ang paghahabol sa'kin ng araw na 'yon. Kumbaga, closure namin. Sobrang saya ko nga non eh! Kasi feeling ko nakalaya ako sa isang preso."

"Is that why you look very happy with him when you're both talking?"

Natigilan ako.

"I was there. I didn't know that's what you're both talking about. So I assume something else.."

"Xand.." napakagat ako ng aking labi.

Nangingilid ang kanyang luha. "Akala ko nga nagkabalikan kayo."

"A-ano bang sinasabi mo? Alam mong hindi ko na siya mahal, diba? Bakit 'yan pa rin ang iniisip mo?" tanong ko.

"You look so happy with him. He's your ex. The ex you love the most. Your ex that kisses you," sabi niya. "That made me think something else, baby. Please, bear with me."

"Xandrey!" irita kong sabi.

"I know! Okay? I know. Sorry."

"Bakit ba kasi gan'yan ka magisip?" naluluha kong tanong.

Tumawa siya, pero walang tuwa doon. Punong pait lamang at pilit na tawa. Kumirot ang puso ko. He's trying to not make himself look sad infront of me.

"Dagdagan mo pa 'yung nalaman kong iisang condo kayo.. sa tingin mo, anong magiging reaksyon ko? Maiisip? Mararamdaman? Gagawin? Matutuwa ba ako? Magp-party? Hahayaan lang kita sa gusto mo?" nagdilim ang mukha niya. "Kaya nga kita pinuntahan doon dahil hindi ako papayag na mapasakanya ka."

Hindi ako nakapagsalita.

"I was very hurt. When I found out you're living in one condo, I feel devastated, very hurt, baby. But I chose to bring you back. Okay lang sa'kin... basta akin ka," he said.

A/N: good night. 😘 andami ko pang PT at quizzes, hahahaha.