Kendi kendime söylenip durduğum bir akşamın ertesinde kalbimi fotoğrafının yanıbaşında sızmış halde buldum. Bu ücra cümlelerin kenarında ömür çürütmenin bedelini nasıl ödeyeceğim?
Sen, geçmişten kalma bir sonbahar solgunluğu olamazsın. Vakit geçip gidebilir, sen geçersin belki ama ruhumdan sıyrılıp gidemezsin! Satırların üvey anlamlarını senin saf sevginle nasıl bir tutayım?
Kırgınım kendime...
Neden mi?
Yıllardır tanıdığım kendime bir boşluğa bırakırcasına yabancılaştığım için!
