The Price Of A Sinner

Chapter 21

TRIGGER WARNING‼️

SELF-HARM

Please don't do this to yourself. Skip this chapter if you're not comfortable.

—

No one wants me here.
No one can stay for me forever.
They hate me. They can't love me.

I'm a disappointment. A slut. A whore.

"You're nothing compared to her. You're not enough."

I hear those words all the time. In the darkness of my room, where I'm all alone, they echo over and over again. All I can do is cover my ears and cry, because I can't see them but their voices never stop.

My whole body trembles. My heartbeat races with fear. I don't know what to do.

"Stop... please... please..." umiiyak kong pakiusap.

Sa tuwing nagigising ako sa madilim kong kuwarto, palagi nilang sinasabi sa akin na wala akong kuwenta. Na ayaw nila sa akin. Na hindi nila ako mahal.

"Oo! Hindi nila ako katulad! Oo! Mas magaling sila! Ganito lang ako, e. Tama na! Ayoko na!" paulit-ulit kong sigaw.

Kapag may kumakatok sa pintuan, lalo akong natatakot. Hindi ko ito binubuksan sa takot na isa iyon sa mga may ayaw sa akin. Ayoko na. Pagod na akong ipilit ang sarili ko. Ayoko na. I'm tired of forcing myself to fit in. I'm tired of doing everything just to be accepted.

What if they hurt me? Baka pagtawanan nila ako.

Lumapit ako sa drawer at kinuha ang gunting. Gamit ang nanginginig kong kamay, unti-unti ko itong inilapit sa aking sarili.

"T-they'll be happy if I'm gone... right? Ang mga magulang ko na hindi ako mahal... Ang kapatid kong pinipili ng lahat. Ang mga kaibigan ko na hindi ako tanggap at hindi ako maintindihan. Magiging masaya sila..." bulong ko sa sarili ko at ngumiti sa gunting na hawak ko.

Yaya Lora... you're the only one who truly loves me. Please, wait for me.

I bring the scissors closer to my wrist. Gently, I press them against my skin until I see the first trace of blood. Napangiti ako nang makita ang dumadaloy na dugo sa patalim ng gunting.

Pagkatapos ng pangalawang guhit, bigla na lamang padarag na nagbukas ang pinto ng kwarto ko. Nagbukas ang ilaw at bumungad sa pintuan ang mga taong ayaw kong makita—ang mga taong hindi ako matanggap.

Napaatras ako sa takot na baka saktan nila ako, baka may sabihin na naman sila sa akin, baka husgahan na naman nila ako.

Lahat sila ay napatigil at gulat na nakatingin sa akin. May umiiyak, may tumatawag sa pangalan ko. Napatakip ako ng aking tainga at umiyak.

"Stop! I don't want this anymore! Stay away from me! I can't do this anymore! I-if you don't want me, then just leave me alone... please... it hurts too much..." I cry weakly, my voice breaking with every word.

"M-Mifi..." tawag ng tatlong umiiyak na babae na agad lumapit sa akin, kasunod ang ilan pa na hindi ko na matandaan.

Bago ko pa man sila maitulak palayo, nagdilim na ang paningin ko.

As my eyes close, my only wish is to be with Yaya Lora so I can finally feel real love.

"I'm sorry... Please, wake up, Mifi..." a voice cries out.

"A-anak... gumising ka na. Miss ka na ni Mommy. G-gusto ko pang bumawi sa pagkukulang ko sa 'yo." Boses iyon ni Mommy. Ramdam ko rin ang paghawak niya sa kamay ko.

Ang bigat ng pakiramdam ko. Masakit ang ulo ko at hindi ko agad maimulat ang mga mata ko. Rinig ko ang mahihinang boses sa paligid. Ramdam ko ang mga haplos sa magkabila kong kamay. Ramdam ko ang sakit.