The Price Of A Sinner

Chapter 17

Inalis niya ang kamay ko sa pisngi niya at bahagyang lumayo, parang biglang lumayo rin ang pagitan namin, hindi lang sa espasyo kundi pati sa kung anong meron kami.

"Mifi, kailangan kong habulin si Mili. Tatawag ako ng magha—"

"Itataboy mo na naman ako at ipahahatid kay Arthur?" I cut him off with a bitter laugh, kahit pa ramdam kong mabigat na ang dibdib ko. "Masaya ka pa ba sa 'kin?" I asked, my voice trembling as I forced myself to look him in the eyes.

"What?" he asked, obviously caught off guard.

"Last time I checked, you told me you were happy when you were with me. But why are you acting like this all of a sudden?" I swallowed hard, my chest tightening. "Dos, what are we? What am I to you?"

Biglang nawala ang emosyon sa mukha niya, para bang pinilit niyang patayin ang kahit anong nararamdaman.

"You're really asking me what we are? Seriously?" he asked, his tone cold and serious. I couldn't answer. My throat felt dry.

"You know what's going on between us, Mifi. You knew it too well. Why are you asking me like you don't know anything?" His eyes pierced through me. "Sa 'yo mismo nanggaling, 'di ba? We are friends with benefits... fuck buddies."

The words sliced through me like a blade. I couldn't speak...all I could do was swallow the lump in my throat as I tried not to break down.

"Sinabi ko naman, 'di ba? Mahal na kita! Bakit hindi mo sineseryoso ang sinasabi ko?" My voice cracked as tears began to build.

"Shit! What the hell, Mifi?!" he yelled, making me flinch. "Malinaw ang usapan natin, 'di ba? No feelings involved, just pure sex. At pumayag ka. Pumayag ka sa naging usapan natin!" I could feel his frustration in every word.

"Kasalanan ko ba na mahulog ako? Kasalanan bang ma-fall ako?" I shouted back. "Dos, you act like my real boyfriend, and you expect me not to fall in love?!"

"Bakit hindi mo pinigilan? Bakit mo hinayaan na tuluyan kang mahulog—"

"Gago ka ba?!" I snapped. "Tangina naman, Dos! Walang switch off and on ang feelings ko! Ano bang klaseng puso ang meron ka para wala kang maramdaman sa 'kin — wait, wala nga ba?"

"Kalimutan mo ang iniisip mo, Mifi. Our feelings are not mutual," he said seriously. His words hurt more than I was prepared for.

"Bakit? Paano?" I whispered, barely holding myself together.

"Anong paano?" he asked, confused, as he sat down on the hood of his car.

"Paanong wala ka man lang naramdaman na iba sa 'kin?" I asked again, desperate for an answer — any answer that would hurt less.

"Dahil may girlfriend ako. At siya lang ang mahal ko."

I stared at him, feeling the weight of every word crush me from the inside.

"Mahal mo ba talaga ang girlfriend mo?"

"Of course!" he answered instantly.

"Eh bakit kailangan mo ako — ako at ang katawan ko kung may girlfriend ka naman palang pwedeng gumawa ng lahat ng iyon sa 'yo?" My voice was shaking. I had already heard Mili's reason earlier, even if she didn't say it outright, I understood. But I wanted to hear it from him.

"This is too personal. Hindi mo obligasyon malaman 'yon, okay? Pumayag ka, at willing ka naman sa set-up natin. Hindi naman kita pinilit, 'di ba? Now, para matapos na lang 'to, let's just end our agreement. Let's end this."

"No!" I said quickly, without even thinking.

"What? Why?!" he asked, now standing straight again.

Alam kong may consequences lahat ng ginagawa ko. Alam kong kasalanan ang papasukin ko. Pero... handa akong magkasala makasama ko lang siya.

"I still want this — us," I confessed.

"Pero alam mong may girlfriend na ako, at kapatid mo 'yon. It's better for us to stop this, Mifi."

"Ayoko. Wala akong pakialam kung may girlfriend ka. Hindi ko na kayang pigilan ang nararamdaman ko. Alam kong may nararamdaman ka na rin sa akin, hindi man katulad ng nararamdaman ko sa 'yo, alam kong meron."

"Wala akong nararamdaman para sa 'yo, Mifi. Huwag mong ipilit na pareho tayo. Lust. Siguro 'yon lang."

Tangina. Bakit ang sakit?

"B-bakit? Mahirap ba akong mahalin?"

"H-hindi. Hindi sa mahirap kang mahalin—"

"Then why?!" I screamed. Thank God no one else was around to hear us.

"Bakit hindi mo ako kayang mahalin gaya ng sa kapatid ko? Nagagawa ba niya ang mga ginagawa ko sa 'yo? I bet, no. Dahil hindi mo naman hahanapin sa ibang babae 'yon kung na-satisfy ka ng girlfriend mo sa kama—"

"Stop talking shit about her! Oo, hindi niya nagagawa sa akin ang mga ginagawa mo, but that doesn't mean na mas better ka sa kanya!"

Parang sinampal niya ako gamit ang mga salitang iyon. Isa na namang tao ang mas pinili si Mili kaysa sa akin. Isa na namang tao ang hindi ako makita dahil natatabunan ako ng pagkatao niya.

"I'm sure I'm better than her! Because I can do her boyfriend. I can make her boyfriend crazy in bed while moaning—"

"Stop it!" he shouted. "How can you say that to her? Stop talking shit behind my girlfriend. You only gave me pleasure, nothing more. Stop talking like a decent woman—"

My hand landed hard across his cheek before I could stop myself.

Sobra na. Hindi ko na kayang lunukin ang mga salitang binibitawan niya. Mga salitang mas masakit pa kaysa sa kahit anong ginawa niya.

"Matapos mong magpakasawa sa katawan ko, may lakas ka pa ng loob na sabihan ako na parang napakarumi kong babae?!" I screamed, tears streaming down my face. "Hindi porke mahal kita at hindi mo ko mahal ay may karapatan ka nang tapakan ang pagkatao ko! Tangina, Dos! Hindi dahil umamin akong mahal kita ay binibigyan na kita ng lisensya na husgahan ako!"

My voice shook with anger and pain as I jabbed a finger into his chest.

"Ibinigay ko ang sarili ko sa 'yo nang paulit-ulit dahil gusto kita! Tapos ano? Maruming babae na ako sa 'yo?! Fuck you! Huwag kang magmalinis! Dahil kung may marumi man sa ating dalawa, ikaw 'yon!"

"Sino nga ba ang mas marumi sa ating dalawa? Ako, na ikaw lang ang lalaki, o ikaw, na dalawa kaming pinagsasabay mo?" I challenged. He had no answer. He tried to reach for me, but I stepped back.

"I-I'm sorry..." he murmured, but his apology felt hollow.

"Ang tanga ko..." I said bitterly, shaking my head. "Magpapadala na nga lang ako sa nararamdaman ko, sa maling tao pa."

"You don't deserve her," I whispered, my voice trembling. "Loving you... and being enticed by you... is my biggest regret."

"M-Mifi..." he breathed, but I didn't let him speak.

"Buong buhay ko, nangulila ako sa pagmamahal at atensyon mula sa mga taong mahal ko. Nakita ko 'yon sa 'yo... at masaya ako. Hindi ko plinano na mahalin ka o mapalapit sa 'yo para paghigantihan ang kapatid ko. Minahal kita sa maling panahon at maling pagkakataon. Naging masamang tao ako dahil sa love na gusto kong maramdaman. Pero ano? Sa huli, talo pa rin ako. Hindi pa rin ako ang pinili."

Pinili kong maging masama sa pag-aakalang magiging masaya ako. Naghiganti ako dahil sa pag-asang balang araw, mamahalin at pipiliin din ako ng mga taong ipinaglalaban ko. Pero gaya ng ginawa ni Daddy, hindi pa rin ako napili. Gaya ng ginawa sa 'kin ni Mommy, naging option ulit ako.

"Isa lang ang pakiusap ko," I said seriously, meeting his eyes.

He listened quietly.

"Kung hindi mo ako kayang mahalin, huwag mo na ring ipilit ang sarili mo sa kapatid ko. Hindi para sa kagustuhan ko, kundi dahil ayokong pagsisihan niya ang matali sa lalaking kagaya mo. She's vulnerable... and you are not worthy of her love."

The silence that followed was deafening. And for the first time, I wasn't sure if my heart was breaking because of him... or because of the truth I had just spoken.