FREAK -Yoonmin-

22

Selamlwr

Ve

İyi okumalar...

***

                            Jimin x yoongi

Jimin:
Neredesin sen?

Yoongi:
Jimin annem

Jimin:
Annen

Yoongi:
Jimon nefes alamıyorum

Jimin:
Nerede olduğunu söyle artık

Yoongi:
Yalnız kalmak istiyrum

Jimin:
Ne olduğunu anlat

Yoongi:
Bugün babamı gördüm bana bir şey söyleyeceğini soyleio yanına çağırdı
Yanına gittiğimde annemin dün ölduğunu söyledi. Jimin o her ne kadar beni terk etmiş olsa da o benim annem. Yüzünü hatırlamıyorum bile..
Ben onu görmek istiyorum.
Jimin ben annemi istiyorum

Jimin:
Siktir|
Neredesin geliyorum.

Yoongi:
Hayıe

Jimin:
Bebeğim yapma böyle de yerini söyle.

Yoongi:
*Konum
Hemen gel

Jimin:
Tamam çıktım meleğim geliyorum
Yemin ederim sana hem anne hem baba olacağım|

Yoongi:
Bekliyorum

****

Konumun gösterdiği eve gelmiştim ve burası gerçekten çok eski bir evdi. Yoonginin burada ne aradığını merak ediyordum doğrusu. Annesinin öldüğünü öğrendiği anda buraya gelmesinin bir sebebi olduğunu düşünüyordum. Belki de bu eski ev annesi ile yaşadığı evdi. Bana tarif ettiğine göre çok küçükken annesi ile böyle küçük bir evde yaşıyorlarmış. Annesi babasına daha fazla dayanamadığı için ise evi ve yoongiyi terk etmiş. Yoongi her ne kadar annesini fazlası ile kızgın olsa da onu affetmeye de çok hevesliydi.

Neresi olduğunu ve neden burada olduğunu kendi içimde sorgulamayı bırakıp evin içine girdim.

"Yoongi?"

Yoonginin sesini yüksek sesle söylemem ile karşıma birkaç oda çıkması bir olmuştu. Her tarafta örümcek ağları vardı ve her şey küf kokuyordu. Terk edilmiş bir yer olduğu çok belliydi.

"Jimin." Ağlamaktan kısık çıkan sesi duyduğum anda durduğum yerde hareketlendim. Sesi böyle çıkıyorsa kendisi nasıldır kim bilir...

Sesin geldiği yöne gittim. Burası eski oyuncaklarla dolu bir çocuk odasıydı. Etrafta küçük kırık arabalar ve oyuncak bebekler vardı çoğunlukla. Oyuncak bebeklerin yüzleri kalemlerle çizilmiş, oyuncak arabalar ise resmen yüz parçaya ayrılmıştı.

"Güzelim?" Yoongi yerde ayaklarını kendine çekmiş ve başını oraya gömmüş oturuyordu. Çıkardığı tek ses hıçkırık ve ağlama sesleriydi. Onun bu hâli beni gererken yanına yaklaştım.

Kafasını kaldırmadan "hmm?" Diye bir ses çıkardı.

Hemen yanına oturdum. Elimle başını kaldırıp yüzünü suratıma doğru yaklaştırdım. Gözleri şişmiş ve kıpkırmızı olmuştu. Ağlamaktan ne hâle gelmişti sevdiğim benim...

"Üzülme bebeğim."

Gözünden bir damla yaş süzüldü. Ağladıkça ağlayası geliyordu güzel çocuğumun.

"Ji-min" dedi adımı söylerken hıçkırarak.

"Söyle güzelim." Şu an sadece onun iyi olmasını istiyordum o kadar.

"Jimin annemi ben pek hatırlamıyorum ki. Neden üzülüyorum bu kadar?" Dedi isyan eder gibi. Öyle haklıydı ki aslında bu söylediğinde. Neredeyse onunla olan tüm anıları silinmiş olmasına rağmen onu çok özlüyor ve görmek istiyordu.

"Hatırlamadığın biri için neden üzülürsün ki? Hem de seni terk etmişken!" Dedi sinirli çıkan sesiyle. Ayrıca sesini de fazlasıyla yükseltmişti.

Sitemi daha çok kendisineydi. Annesi onu bırakıp gitmesine rağmen o annesinin arkasından ağlıyordu.

"O senin annen sonuçta. Tabi ki üzüleceksin."  Dedim çenesindeki elimi hafifçe oynatmaya başlarken.

"Değil. Annem falan değil." Bir süre sustu ve tekrar konuştu.

"Jimin ben annemi istiyorum." Dedi ses tonunu hafif alçaltıp.

Dudaklarımı suratına yaklaştırıp alnını öptüm. Ani duygu değişimleri yaşıyordu.

"Ben buradayım. Hep yanındayım. Başka kimseye ihtiyacın yok."

"Öylesin" dedi kafasını sallayarak.

"Sen onlar gibi bırakmazsın beni"

Ben de kafamı salladım.Çenesini tutup bu sefer de dudağına küçük bir öpücük kondurdum.

Kalbim atmıyordu resmen.

"Eve gidelim mi güzelim??"

"Gidelim"

Aldığım onay ile birlikte destek vererek oturduğu yerden kaldırdım onu.

"Eve gidince yine öpersin beni değil mi??" Dedi arabaya bindikten sonra.

Gülümsedim.

"Öperim"

Gülümsedi.

Gülümsemek sadece ona yakışıyordu.

"Çok güzel gülüyorsun"

Yanaklarının kızardığını gördüm.
"Teşekkür ederim" utanmıştı. Utanmak bile öyle yakışıyordu ki ona.

Yol boyu hiç konuşmadık.
Sonunda sakinleşmişti. Onu böyle görmeye gercekten dayanamıyordum.

***