Runaway with Me..

Chapter 32 the final decision

I am so so so sorry kung matagal akong nawala. hindi ko po alam kung may readers pa ba ko or wala na because of my prolonged absence xD pero promise derederecho na to. tatapusin ko na talaga tong story na to.3 chapters po ang iuupload ko. sana lang talaga may readers pa! hahaha.. paramdam po kayo sakin through votes or comment :)

konting chapters nalang po ito. kaya kapit na! :)

_________________________________________________

Cassey's POV

kaba at takot. yan ang naramdaman ko ng makapasok ako sa pad ko.

yung masayang pakiramdam ay tila nawala... lalo na ng magsalita sya.

"Cassandra Park." -Dad

"D-dad! w-what are you doing here?" -Sinubukan kong kalmahin ang sarili ko...

"Where have you been little brat?" -he said using his business tone.

"o-office dad." -I said

tumayo sya sa kinauupuan nya, then I was shocked nung binato nya sakin ang isang manila envelope...

at mas nagulat pa ako nung makita ko ang laman nito...

Pictures. Pictures of me and Julian, dated today.

Hindi kita yung mukha ni Julian, mostly ako lang yung kita ang mukha, si Julian either nakatalikod, or malabo ang mukha.

"D-dad, let me expla~"

*Pak*

"I trusted you cassandra! is this what you're doing behind my back?! Hindi lang ako ang niloloko mo, Even Andrei!" -Dad said na galit na galit.

"D-Dad, I.. I-" natigil ulit ang sasabihin ko nang hinawakan nya ng mahigpit ang braso ko at hinila papalapit sa kanya

"I've had enough cassandra! I gave you a second chance, pero sinayang mo lang! pinagmumukha mo kaming tanga!" -sigaw ni dad.

"D-Dad.." hindi ko na mapigiln ang mga luha ko. nakakatakot si dad. sobrang galit na galit ang mga mata nya..

"let's go." hinawakan ng mahigpit ni dad ang braso ko, at pilit hinihila papalabas ng pinto.

"Dad? w-where are we going?" -tanong ko na nagpipigil na mahila papalabas.

"uuwi ka na ng bahay. I am grounding you. hindi ka na makakalabas hanggang sa araw ng kasal nyo ni Andrei!" -kalmadong sabi ni Dad at huminto sya sa paghila sakin. gamit nya ang business tone na kinatatakutan ko..

"B-but dad, that would be 6 monhs from now! y-you can't cut-off my communication with the outside world that long!" pinilit kong magmatapang..

kailangan ko pa ang 6 months na yun. 6 months para makasama si Julian.. makapagplano.. didn't I deserve at least 6 months of happiness?

ngunit nasira ang ilusyon ko sa sumunod na sinabi ni dad gamit ang nakakatakot at malamig nyang boses... ang mga salitang nagpaguho ng mundo ko...

"That won't be long cassey, coz you will marry Andrei... as soon as possible."

----------------------------------------------------

Julian's POV

di ko mapigilang ngumiti..

masaya ko.. SOBRANG saya ko!

kung pwede ko nga lang ipagsigawan sa buong mundo kung bakit ako masaya? GINAWA ko na!

hinayaan ko ang sarili kong magmahal muli, at sa pagkakataong ito? mukhang eto na nga. siyang siya na! kasi mahal nya din ako.

mahal din ako ni Cassey!

"WOOOHOOOOO!!!" - i cannot contain my happiness, kaya para kong baliw dito sa loob ng pad ko.

yes, maybe i am crazy, definitely crazy.. CRAZY IN LOVE! hahaha..

nababaduyan na ko sa pinagsasasabi ko! tsk. pasenysya naman eto na nga ata ang epekto ng in love! :)

natigil ang pagkabaliw ko ng biglang magring ang cellphone ko.. pagtingin ko sa caller..

si Luke? ano naman kayang problema nito?

"oh pre, problema mo?" sagot ko sa masayang boses, eh bakit ba eh sa masaya eh!

"malaki pre, at hindi lang ako ang mamoroblema nito."- woah, a minute there, parang problemado nga ang boses ng mokong ah!

"pre nasa likod mo lang ako, pero problema mo yan wag ka ng mandamay! hahahaha"

"JULIAN! seryoso ako dito! umayos ka nga!" woah! mukhang seryoso na nga.

"okay okay, seryoso na, ano bang problema? sa agency ba? sa bar? ano?" -tanong ko

"alam na nila." -luke

"ha? ang alin? anong alam na? nino?" -kinakabahan ako, sana hindi tama ang kutob ko. sana...

nawala ang kasiyahang nadarama ko kanina sa narinig ko.. 

dali-dali akong nag-alis ng jacket na suot ko at lumabas ng pad ko. tiningnan ko yung pad nya pero nakasara na ang pintuan.. locked.

F*ck! sana, mahabol ko pa sila.. siya.

pero pagkalabas ko ng unit ko, huli na.. pasara na ang elevator...

[A/Note: setences with asterisk (*) meaning yung mga sinabi ni luke during their phone conversation]

*alam na ni Mr. Park, may nagpadala ng pictures sa kanya. malabo yung mukha mo pero makikita sa picture that cassey has another man.*

tumakbo ako papunta sa another elevator, hindi ako papayag na malayo ka sakin cassey.. wait for me...

*he'll ground cassey hanggang sa kasal nila ni Andrei, that wedding would be 5 days from now, that's the maximum pare.*

pesteng elevator ayaw pang bumukas!!! no choice ako kung hindi gamitin ang hagdan.. 17 floors.. for you cassey, kahit tumalon pa ko, wag ka lang malayo...

*hindi lang yun pare, habang hindi pa nila kasal, ipapadala ni Mr. Park si Cassey sa korea..*

nang makarating ako sa labas ng building, isang papalayong sasakyan nalang ang naabutan ko...

*Sinundo sya dyan ni Mr. Park. He might use his connections para lang makaalis agad ng bansa si cassey. we better get to the airport. ASAP.*

wala kong nagawa kundi ang umupo sa gutter.. I look at my watch, 12am.

F*ck! may Flight ba ng ganitong oras?! F*ck..

Cassey, hindi ko hahayaang ilayo ka nila sakin..

I won't let you runaway from me..

i'll save you.. whatever it may cost...

_________________________________