Doskwiera mi samotność | Yoonmin

I'll be yours if you'll be mine

Tamtej nocy nie zmrużyłem oka nawet na sekundę. Brak sił po pójście po tabletki nasenne był na tyle uciążliwy, że do świtu nie ruszyłem się z łóżka. Nawet drażniący pęcherz nie był na tyle mocny, żebym się podniósł.

— No i mówię mu wtedy, że jak się nie odsunie, to w zęby dostanie. - wychrumkał, dokańczając swoje drugie śniadanie.
— Ta? A w tej bajce były smoki? - zapytał ze śmiechem jeden z nich.
Na ich bezsensowną pogawędkę przewróciłem oczami, niechętnie biorąc gryzą swojego posiłku.
— A ty Yoon, co dziś taki markotny? - zagaił nagle V.
— On zawsze taki jest. - wtrącił się Namjoon.
— Przestań, bo to ty dostaniesz w zęby. - zachichotał młodziak i spojrzał niepewnie w kierunku, gdzie siedziałem.
— Ale nie odezwał się dziś ani jednym słowem, coś musiało się stać. Zawsze przynajmniej odpowiedział 'nie' albo 'tak' jak coś do niego mówiliśmy.
— Każdy ma gorszy dzień wielkoludzie. - na te słowa, starszy uderzył go w ramię. Drugi natomiast cicho syknął z bólu, masując wcześniej naruszoną część ciała.
— Po prostu znowu kogoś skrzywdziłem. - szepnąłem, odkładając tosta na talerz. Objąłem rękoma swoje nogi i oparłem na nich brodę.
— Co się stało? Możesz nam opowiedzieć. - podsunął się zatroskany.

Wziąłem głęboki wdech, na krótko zamykając oczy. Gdy się odezwałem, z powrotem były otwarte.
— Wczoraj w nocy nie mogłem zasnąć. Poszedłem grać na pianinie jak zawsze. Pojawił się ten sam chłopak, którego przyłapałem pewien czas temu...
— No tak, mówiłeś. - potwierdził, a ja wbiłem w niego swój groźny wzrok, że mi przerwał. Niewzruszony brunet czekał, aż zacznę kontynuować.
— A więc, dołączył do mnie, słuchając jak gram.  Kolejno zadał pytanie, czy mogę go nauczyć. Z początku nie chciałem się zgodzić, lecz proponując mi, że jeżeli coś mi się nie spodoba, będę mógł go wyrzucić. - schowałem twarz w dłonie, aby wkrótce nimi po niej przejechać i położyć na kolanach. — W dalszym ciągu, kilkanaście minut uczyłem go. Poczułem jakieś dziwne uczucie, którego tak bardzo wypierałem się przez poprzednie kilkanaście lat.. Nakrzyczałem na tego chłopaka i wyrzuciłem. Widziałem, że się rozpłakał zanim uciekł, ale nie zatrzymałem go.
— Muszę przyznać, że zjebałeś. - odrzekł, dostając następnego kuksańca w ramię. - Ała!
— Taehyung chciał powiedzieć, że powinieneś go przeprosić i może jednak dać szansę. Nie możesz całe życie wzbraniać się przed uczuciami, to cię kiedyś zniszczy.. - pogładził mój bark, a ja nieszczerze zaśmiałem.
— Nie sądzę, aby był to dobry pomysł. Nawet go nie znam, nie wiem jak ma na imię, po co mam coś naprawiać i przepraszać.
— Bo tak wypada. - westchnął bezsilnie.
— Niby co będę z tego mieć? - uniosłem brew, widząc, że chyba nie odpuszczą.
— Przyjaciela? Może kogoś więcej? - przybrał tę samą mimikę twarzy co ja.
— Nie potrzebuję ich. - wyparłem się nagle.
— Każdy ich potrzebuje. - szedł z zaparte.

Prychnąłem, kręcąc głową i odwracając ją w przeciwną stronę.
— Tylko spróbuj. Nic cię to nie kosztuje.
— Wysiłek mentalny i opcja jeszcze większego załamania to dość spora cena. - dogryzłem.
— To już zależy od ciebie. - pokręcił
głową. — Dowiedz się chociażby jak ma na imię. To chyba nic cię nie kosztuje? - skrzyżował ręce na piersi.
— Myślisz, że będę chodził po całym budynku i szukał jakiegoś rudego typa?
— Tak.
— Nie.
— W takim razie poczekasz do poniedziałku. Może znowu natkniecie się na siebie podczas przerwy. - zaproponował z uśmiechem.
— Nie wierzę w cuda.
— A ja wręcz przeciwnie. Jak będziesz chciał pogadać, to daj znać. - poklepał moje ramię i wstał razem z przyjacielem obok.
— On nigdy go nie daje. - szepnął.

Wyszli z pomieszczenia, zostawiajac mnie z burzą nieuporządkowanych myśli. Z wieloma za, ale jeszcze większą liczbą na przeciw.

Cały dzień rozmyślałem o tym, co powinienem zrobić, jak postąpić, co uczynić w tej całej, żałosnej sytuacji. Szmat czasu siedziałem sam, zamknięty w czterech ścianach. Było mi tak dobrze, przynajmniej tak myślałem. Mogło to być spowodowane tym, iż najprościej mówiąc tak wyglądało moje życie, odkąd tylko pamiętam.

Mętlik w głowie, jaki tłamsił się w umyśle, rozsadzał ją, by na sam koniec wybuchnąć, powodując tym samym potworny ból głowy. Zażywając tabletki przeciwbólowe, nie marzyłem o niczym innym, jak po prostu pójść spać. Niewygodne doświadczenie stresu wbijało się we mnie, tworząc miliony nieokiełznanych, niezmywalnych blizn. Nic w tym momencie nie mogło równać się z ogromną potrzebą zamknięcia oczu i ujrzenia kojącej, pustej ciemności. Nie liczyłem w żaden sposób na jakiś miły sen, tym bardziej na koszmar, prosiłem tylko o głęboką nicość, która pochłaniałaby zmysły tak samo, jak od urodzenia robiła to z całym mną, włączając w to duszę, uczucia i żywe ciało.