Ben o acıyla boğuşurken,
Kaç kere gün doğup, battı üzerimden.
Sanki zaman durdu.
Etrafımda kimse yoktu.
Veya ben hiçbir şeyi görmüyordum.
Yemeden, içmeden sadece o acıyla boğuşuyordum.
Bana miras bıraktığın acıyla.
Sen gitmiştin, yoktun.
Ama ben anılar, acılarla beraber kavruldum.
Yandım ve yine söndüm.
Ve bir kez, ve bir kez daha...
Bu böyle sürüp gitti.
Her şey, herkes etrafımda döndü.
Sadece bir tek ben zamanın içinde donup kaldım.
İnsanın donarken kavrulmasını senden öğrendim ben.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Araf-tan
PoetryArafta kaldığım, ruhumun serzenişte olduğu ya da hissettiklerimi yazıya dökebildiğim zamanlarda yazdıklarımdan oluşan bir kitap. Biraz edebi, biraz kendimden serzenişler. Ben, okuduğumda bana uzun uzun düşündüren yazıları çok seviyorum. Umarım sizi...
