Ένοχο Παρελθόν

27.

Η Χριστίνα καθόταν δίπλα στην Αστυνόμο Μπακοπούλου στον δερμάτινο καναπέ που έτεινε να γίνει δικός τους. Από την άλλη πλευρά του τραπεζιού, ο Βασίλης είχε βολευτεί σε μια καρέκλα που είχε πάρει από τον χώρο αναμονής. Μπροστά τους δύο κουτιά, δύο κουτιά γεμάτα με τα γράμματα που είχε λάβει η Μαίρη Παναγοπούλου και στην συνέχεια η οικονόμος της. Τα κοίταγαν αρκετή ώρα χωρίς να τα αγγίξουν. Δεν ήξεραν γιατί. Ίσως δεν ήξεραν από που να ξεκινήσουν, ή καλύτερα δεν ήξεραν πως να ξεκινήσουν. Για κάποιο λόγο, κανείς δεν έκανε κίνηση να πιάσει ένα από αυτά. Στην διαδρομή συζήτησαν αρκετά για τα νέα δεδομένα που είχαν προκύψει από την επίσκεψη στο σπίτι της Μαίρης Παναγοπούλου. Μια επίσκεψη, που όπως παραδέχτηκε ο Βασίλης δεν θα έκανε ποτέ, αν δεν το πρότεινε η Αστυνόμος Μπακοπούλου, που την παραδοχή αυτή την έλαβε σαν επιβράβευση, κάνοντας την να νιώσει λίγο καλύτερα.

Ξαφνικά ο Βασίλης έκανε μια απότομη κίνηση και έπιασε έναν από τους φακέλους. Τον επεξεργάστηκε λίγο και στην συνέχεια έπιασε άλλον έναν. Ακολούθησε την ίδια διαδικασία, καταλήγοντας με πέντε φακέλους στα χέρια του.

-Από ότι φαίνεται τους παρέδιδε ο ίδιος, είπε.

-Γιατί θεωρείς ότι είναι άντρας; τον ρώτησε η Αστυνόμος Μπακοπούλου.

Ο Βασίλης την κοίταξε σκεπτικός.

-Θεωρείς πως και εδώ κρύβεται η κοπέλα με τα μελαχρινά μαλλιά; την ρώτησε.

-Δεν το θεωρώ είμαι σίγουρη, του απάντησε αυτή και πήρε έναν φάκελο στο χέρι.

Τους πήρε αρκετή ώρα μέχρι να βρουν ποιος ήταν ο πρώτος φάκελος που είχε σταλεί. Ύστερα από αυτό αποφάσισαν να βάλουν πρώτα τους φακέλους στην σωστή χρονική σειρά, και μετά να αρχίσουν να τους διαβάζουν. Από ότι φάνηκε, οι πρώτες επιστολές ερχόντουσαν επί καθημερινής βάσης. Υπέθεσαν πως ο αποστολέας ήθελε να πείσει την Μαίρη Παναγοπούλου για κάτι, ή απλά ήθελε να της δείξει πως δεν αστειευόταν και πως δεν θα γλύτωνε εύκολα, με ότι είχε να κάνει αυτό. Πέρασε αρκετή ώρα μέχρι να καταφέρουν να τους βάλουν σε μια σειρά, τόση, που ο Βασίλης ένιωσε την νικοτίνη να έχει μειωθεί στον οργανισμό του. Κάτι που δεν συνέβαινε συχνά, καθώς έκανε πολλά τσιγάρα από συνήθεια και όχι από ανάγκη. Αυτό που θα έκανε τώρα ήταν από ανάγκη, δίνοντας του να καταλάβουν ότι είχαν ξοδέψει αρκετό χρόνο με αυτήν την εργασία. Χρόνο που δεν ήταν σίγουροι αν είχαν.