Ένοχο Παρελθόν

31.

Το ερειπωμένο κτίριο ύστερα από αρκετά χρόνια γέμιζε πάλι κόσμο. Αυτή τη φορά όμως δεν ήταν οι φωνές των παιδιών που αντηχούσαν μέσα στο κτίριο, αλλά ανθρώπων της σήμανσης και αξιωματικών του τμήματος Ανθρωποκτονιών. Οι προβολείς φώτιζαν όλο το δωμάτιο όπου είχε βρεθεί το πτώμα της Μαίρης Παναγοπούλου, και γύρω από αυτήν, υπήρχαν δεκάδες άνθρωποι που ερευνούσαν την περιοχή γύρω της. Όλα τα στοιχεία, ήταν εκεί μπροστά τους εκτός από την φωτογραφία που είχε βρει ο Βασίλης καρφωμένη πάνω στο τοίχο. Αυτή, βρισκόταν στην τσέπη του και είχε ταξιδέψει από τα βόρια στο κέντρο της πόλης και συγκεκριμένα στο Μέγαρο της Αστυνομίας, όπου τους είχε καλέσει ο Αρχηγός του τμήματος ανθρωποκτονιών αφού είχε αρκετές απορίες που έπρεπε να του λύσουν. Ο Βασίλης με την Αστυνόμο Μπακοπούλου και την Χριστίνα στεκόντουσαν μπροστά του, και αυτός τους κοιτούσε εκνευρισμένος από την θέση του. Οι δύο γυναίκες, στεκόντουσαν όπως θα άρμοζε να κάθονται μπροστά σε έναν υψηλόβαθμο. Από την άλλη, ο Βασίλης δεν ήταν αστυνομικός και επιπλέον δεν έτρεφε καθόλου σεβασμό προς το πρόσωπο του αρχηγού, και έτσι, ήταν χαλαρός και δεν δίστασε να βάλει και τα χέρια στην τσέπη του παντελονιού. Μια δήλωση που ο αρχηγός θεώρησε το λιγότερο ασεβή.

-Δεν το περίμενα αυτό από εσάς, είπε προς τις δύο γυναίκες. Είσαστε και οι δύο σωστές στην δουλειά σας και πανέξυπνες. Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί το κάνατε αυτό, συμπλήρωσε και κούνησε απογοητευμένος το κεφάλι του.

Η Αστυνόμος Μπακοπούλου βρήκε την ευκαιρία και πήρε τον λόγο.

-Αρχηγέ, από την στιγμή που ανέλαβα την υπόθεση και πριν καν θεωρηθεί αυτοκτονία, βρήκα πολλά στοιχεία που δεν ταίριαζαν, θέτοντας ερωτήματα, ακόμα και για το αν όντως ήταν αυτοκτονία.

Ο Αρχηγός κούνησε το κεφάλι του και κοίταξε με μισό μάτι τον Βασίλη που στεκόταν λίγο πιο πέρα.

-Τέτοιες φαντασιώσεις μόνο ένας θα μπορούσε να εφεύρει, είπε χωρίς να κατονομάσει κάποιον. Μόνο ένας θα έβλεπε διάφορα σενάρια ύστερα από μια απλή αυτοκτονία.

-Θα μπορούσε να γίνει καλός σεναριογράφος, πετάχτηκε ο Βασίλης και γέλασε.

-Πάψε, του φώναξε ο αρχηγός.

Ο Βασίλης έκανε ένα βήμα μπροστά και έγειρε προς το γραφείο.

-Δεν είμαι αστυνομικός πλέον, οπότε δεν είσαι προϊστάμενος μου, άρα μίλα μου πιο όμορφα, γιατί δεν έχω και πολλά κέφια.