Freaky Friday

Chapter 17: Warning

Trigger Warning: That content might include graphic references to topics such as blood, death, and violence.

The scene was a disaster, a chaotic symphony of shattered glass and overturned furniture. Everywhere I looked, something was broken, a testament to the violence that had happened. But amidst the wreckage, something else caught my attention, a detail that sent a shiver down my spine. 

A familiar metallic smell, sharp and acrid, hung in the air, a chilling reminder of something far more serious violence. It was the scent of blood, a silent scream echoing in the stillness of the room. My heart pounded in my chest, flooded with fear, as I realized the true extent of the damage. This wasn't just a mess. This was a crime scene.

"Fuck." Mura ko habang nakatingin sa harap.

Masyadong magulo magulo ang paligid na halos hindi ko na napansin ang katawan na nakahilata sa sahig. Nakasuot ito ng puro itim na damit at sa tabi niya ay tela na nakatakip sana sakanyang mukha. Dahil sa kulay na itim na suot niya ay hindi ko gaano makita ang duguan niyang katawan ngunit nakapaligid sa walang buhay niyang katawan ang pulang likido.

Ilang ulit akong napamura lalo na ng may at agad na kumilos ang sarili kong katawan papunta sa second floor para hanapin si Gab nang makitang hindi kasali ang katawan ko sa mga bangkay na nakahilata dito.

"GABRIEL! GAB!" Paulit-ulit kong sigaw, nagbabasakaling marinig niya ako at maisipan niyang magparamdam sa'kin ngayon dahil halos mamatay na ako sa kaiisip kong napano na siya. Malakas ang boses ko ngunit ramdam din ang panghihina ko habang nawawalan na ako ng bilang sa kung ilang beses ko nang naisigaw ang kanyang pangalan. Marahas kong binuksan isa-isa ang mga pinto ng bawat kwarto dito sa taas habang wala pa ring tigil sa pagsigaw ng pangalan niya.

Nanginginig akong napasuklay sa sariling buhok habang malalim ang bawat hininga na aking pinapakawalan dahil sa sobrang kaba na nararamdaman ko ngayon. Nangingig ang kamay at tuhod ko dahil sa masidhing damdamin na aking nararamdaman hanggang sa lumandas ang tingin ko sa natitirang kwarto na hindi ko pa nabubuksan. 

The beat of my heart quickened with unease, each hesitant step I took towards the door felt like a descent into the unknown, a journey of dangerous uncertainty. A suffocating weight settled in my chest, intensifying with every movement as I was getting closer to the door. With trembling hands, I reached for the doorknob, the very air around me thickening with an oppressive weight. As the door creaked open, a metallic scent filled the space, sending a shiver down my spine, putting chaos to my core.

Mas malakas ang amoy ng dugo sa loob kaya wala na akong pag-alinlangan na binuksan ang pinto kasabay nang pagkawala ng aking takot dahil sa aking nasaksihan. Ang labis na pangamba na nararamdaman ko kanina ay napalitan ng pagtataka at napuno ng katanungan ang isipan ko habang nakatingin sa taong blanko akong tinignan pabalik.

"Gab. . ." Walang emosyon kong tawag sa pangalan niya habang nanatiling blanko ang tingin niya sa'kin na para bang hindi niya ako nakikita, tila ba nakatulala lang siya sa hangin.

Hindi mababakasan ng kahit anong emosyon ang kanyang mukha ngunit sakabila nito ay makikita sa kinatatayuan ko ang malakas na panginginig ng kamay niya na, na kasalukuyan ay puno ng dugo habang may limang bangkay ang nakahandusay sa palagid.

"They made me do it." Nangingig ang boses niya, nandidilim ang mga mata at ang buo niyang katawan ay nagsimulang manginig habang binibigkas ang mga salitang iyon. Subalit walang emosyon ang mababakas mula sa tono ng kanyang pananalita gayon na rin ang kanyang mukha.

I took a deep breath before giving him an understanding nod to avoid fuelling up the grief he was hiding beneath his demeanour. I started taking a small step towards him, doing my best not to trigger him that may cause him to breakdown. Maingat kong iniluhod ang isa kong tuhod ng nasa harapan na niya ako at tinignan siya sa mata bago malumanay na inabot ang mga kamay niya na nanginginig.