Belli bir zaman geçtikten sonra artık hastaneden çıkma vakti gelmişti.Babam ve adamları geldi beni almaya.Doktor bey bile geldi.Bana bir kaç konu hakkında bilgi verdi.
Doktor:Mahru kızım artık tamamen iyileştin.Açıkca doğrusunu söylemek gerekirse pek umudumuz yoktu.Ama sen çok güçlü kızsın bunu da atlattın.Annen de tıpkı böyle söylemişti.Güçlüdür benim kızım bunu da atlatır diye.
Her neyse gitmem gerekiyor.Diğer hastalarımla ilgilenmeliyim.Kendine çok dikkat ediyorsun Mahru ve kendini yorucak şeylerden uzak duruyorsun. Anlaştık mı?
-Peki dedim
Geçmiş olsun diyip odadan ayrıldı.
Sonra babam benimle konuşmak için adamlarına dışarda beklemeleri gerektiğini söyledi ve onları dışarıya gönderdi.
Babamdan göremediğim şefkati şimdi görüyordum.Hastanede yatarken bile bir iki defa geldiğini ama işleri olduğu için durmadan çekip gittiği günleri hatırlıyorum da ne biliyim işte hep sevmediğini düşündüm.
Sonra geldi bana sarıldı.Geçti bak gördün mü?bunu da atlattın kızım diyerek gülümsedi bana.
Tek sorduğum şey baba annem nerde?sorusu oldu
Bişey diyemedi tabi bekledim ağzından kelimeler dökülsün diye ama maalesef dediği tek şey ben varım artık yanında anneni unutmalısın kelimesi oldu.
Neden?diyemedim.
Sustum sadece...
Bir gün yine geleceğini umut ederek..
