✓Book of Curse #2: "Love Bound" (Ολοκληρωμένη)

Κεφάλαιο 21

Αλκινόη

Ξαπλωμένη επάνω στον Αλέξανδρο, δεν τολμούσα ούτε να αναπνεύσω. Ένιωθα την καρδιά του να χτυπάει επάνω στο στήθος μου, άκουγα την ανάσα του, αισθανόμουν τη ζεστασιά του κορμιού του και είχα χαθεί μέσα σε ένα αισθησιακό σύννεφο από σάμψυχο.

Για τίποτε στον κόσμο δεν θα ήθελα να κουνηθώ από εκεί. Είχα κουρνιάσει το κεφάλι μου στον λαιμό του και χώθηκα μέσα στα χέρια του με έναν μικρό αναστεναγμό, που μου ξέφυγε, αλλά ήταν τόσο εκφραστικός, ώστε έκανε τον Ήρωνα και τον Υπερίωνα, οι οποίοι βρίσκονταν από τη μία και από την άλλη πλευρά του Αλέξανδρου, να σκάσουν στα γέλια.

- Σε παρακαλώ Άγη, βολέψου!

Αστειεύτηκε ο τελευταίος.

Ένιωσα τα μάγουλά μου να γίνονται κατακόκκινα.

- Συγνώμη.

Ψέλλισα.

Ακούμπησε το πιγούνι του στο μέτωπό μου πριν να παραδοθεί στην αγκαλιά του Μορφέα, όπως και οι σύντροφοί του. Εγώ δεν μπορούσα να χαλαρώσω. Με όλες μου τις αισθήσεις σε επιφυλακή άκουγα και την παραμικρή αλλαγή στην αναπνοή του και περίμενα τις κινήσεις των βλεφάρων του, προσπαθώντας να μαντέψω τί μπορούσε να ονειρεύεται. Άγγιξα με τα χείλη μου τον λαιμό του και ρούφηξα τα χτυπήματα της καρδιάς του, ακόμη και τον σφυγμό κάτω στην αρχή του λαιμού του, μεθώντας από το άρωμα των μαλλιών του που μου χάιδευαν τη μύτη.

Ξεθαρρεύοντας έβαλα την άκρη της γλώσσας μου, για να γευτώ το δέρμα του και πρόλαβα ένα μαργαριτάρι από αλμυρό νερό ακριβώς κάτω απ' το αφτί του και εκείνος ανατρίχιασε μέσα στον ύπνο του. Εκείνη η ανταπόκριση στο διακριτικό μου χάδι πλημμύρισε το στομάχι μου από ένα κύμα λάβας και τα δάκτυλά μου κατέβηκαν στο φαρδύ του στήθος, για να αγγίξουν μία τρυφερή ρώγα, που σκλήρυνε σαν ένα μικρό χαλίκι κάτω απ' την παλάμη μου.

Ο σφυγμός του χτυπούσε σαν τρελός στο άγγιγμα των χειλιών μου και έκλεισα τα μάτια προσπαθώντας να χαράξω εκείνη τη θεσπέσια στιγμή στη μνήμη μου. Τότε αντιλήφθηκα τον μεγάλο του μυ, σαν κολόνα, που τεντωνόταν επάνω στον μηρό μου και που μεγάλωνε και σκλήραινε σε κάθε χτύπημα της καρδιάς. Οι αισθήσεις μου τρελάθηκαν και προσπάθησα να απομακρυνθώ, για να αποφύγω την πυρετώδη επαφή με εκείνον τον επιβλητικό πύθωνα, που είχε πολύ συχνά τροφοδοτήσει τα αστεία των κοριτσιών της Σπάρτης, τόσο θαυμαστικά, όσο και αλαφιασμένα.