✓Book of Curse #2: "Love Bound" (Ολοκληρωμένη)

Κεφάλαιο 22

Αλκινόη

Ο Σκίρωνας έσκασε στα γέλια.

- Μην υπερηφανεύεσαι, μικρέ, απλώς του γύρισε το μάτι!

Γονάτισα δίπλα τους και το λαρύγγι μου έκλεισε. Ο Αλέξανδρος ήταν πελιδνός. Αν δεν ήταν η αγωνιώδης αναπνοή του, θα μπορούσε πραγματικά να τον περάσει κανείς για νεκρό. Άπλωσα ένα τρεμάμενο χέρι για να διώξω απαλά τις μαύρες τούφες που είχαν κολλήσει στο πρόσωπό του.

- Καλά θα έκανα να πάω να δω τον Λεωνίδα για να προσπαθήσω να τακτοποιήσω την κατάσταση.

Γκρίνιασε ο Ήρωνας σκουπίζοντας τα πονεμένα πλευρά του.

Ο Βρόμιος κούνησε το κεφάλι.

- Δεν θα αφήσει να περάσει έτσι μια τέτοια συμπεριφορά.

- Εκτός αν καταφέρω να κάνω αυτό το μουλάρι να καταλάβει ότι δεν μπορεί να στερηθεί έναν άνδρα της αξίας αυτού εδώ του βλαμμένου μ' αυτά που ετοιμάζει.

- Έρχομαι μαζί σου.

Αναστέναξε ο Σκίρωνας.

- Ξεχάστε με μέχρι αύριο.

Είπε στενάζοντας ο Υπερίωνας και ξάπλωσε σε μια κουβέρτα.

- Θα πάω να σου φέρω νερό.

Του είπε ο Βρόμιος.

- Έχεις αίματα παντού.

- Τα παράπονά σου στον υπεύθυνο.

Είπε ο Υπερίωνας.

- Μείνε μαζί του.

Μου παρήγγειλε ο φίλος μου δίνοντάς μου μια κουβέρτα.

- Έρχομαι.

Έγνεψα καταφατικά και άπλωσα το ύφασμα επάνω στον Αλέξανδρο.

Άρχιζε να ανακτά τις αισθήσεις του και, παρ' όλη τη ζέστη, έτρεμε σύγκορμος.

- Αν ήμουν στη θέση σου, θα καθόμουν σε μια απόσταση αρκετά σεβαστή, για να μη με φθάνουν τα χέρια του.

Σάρκασε ο Υπερίωνας.

- Το έκανα για το καλό του.

- Φοβάμαι ότι δεν θα το πάρει έτσι.

- Τί συνέβη, αφέντη; Γιατί θύμωσε έτσι;

Ο οπλίτης κούνησε λίγο τα χείλη του.

- Απόλλωνα, τί έχει άραγε στο μυαλό του;

- Αυτό είναι το τελευταίο που με απασχολεί, για την ώρα...

Το μουρμουρητό του Αλέξανδρου με έκανε να αναπηδήσω. Με τα δύο του χέρια να κρατάνε το υπογάστριό του, με κοιτούσε με κακία, με το ένα μάτι μισόκλειστο και τα σαγόνια σφιγμένα.