✓Book of Curse #2: "Love Bound" (Ολοκληρωμένη)

Κεφάλαιο 27

Αλκινόη

Η Νεσρίν του χάρισε μια πικρόχολη ματιά, αλλά ο στρατιώτης απομακρύνθηκε χωρίς να περιμένει το βρίσιμο.

- Ανάγωγε! Αγροίκε!

- Πάψε Νεσρίν!

Βρυχήθηκε ο Καλλίας.

Ερχόταν να με βοηθήσει να καθίσω επάνω σε ένα από τα άλογα, όταν πρόσεξε το τεράστιο δέμα που κρεμόταν από τον τράχηλό της.

- Τί είναι αυτό;

- Μερικά πράγματα πρώτης ανάγκης.

Απάντησε η σκλάβα.

- Κι αυτό;

Επέμεινε ο Καλλίας δείχνοντας δύο ίδια δέματα, επάνω στα άλλα άλογα.

- Πράγματα!

Με ένα λυσσασμένο μουγκρητό, ο Καλλίας ξεφόρτωσε τα άλογα από το φορτίο τους και έψαξε μέσα στα είδη «πρώτης ανάγκης» της Νεσρίν, που αποδείχθηκαν ότι ήταν τα μισά της ρούχα. Έβγαλε ένα ύφασμα, διάφανο, στολισμένο με χρωματιστές γυάλινες πέρλες και δάγκωσε τα χείλη.

- Νεσρίν...

- Μου αρέσει πολύ!

Παρά τις ικεσίες της, ο αδελφός της Δίρκης πέταξε τα δέματα κάτω από τα χαμηλά κλαδιά, αφού κράτησε μία χλαμύδα και μία κοσμηματοθήκη.

- Αυτά θα μείνουν και πολύ σου είναι.

- Τί; Μα δεν μπαίνει θέμα εγώ να...

- Διάλεξε: Παίρνεις μόνον αυτά ή μένεις εδώ.

- Βάρβαρε!

Η Νεσρίν σκαρφάλωσε στην πλάτη του αλόγου της με μια ευκολία που με άφησε αμήχανη και γύρισε αλλού το πρόσωπο, κατσούφικα.

- Ανέβα, Αλκινόη.

Διέταξε ο Καλλίας, τείνοντάς μου τα χέρια δεμένα μεταξύ τους, για να πατήσω επάνω τους.

- Δεν... δεν έχω ανεβεί ποτέ σε άλογο, σου το είπα.

Ψέλλισα.

- Πες ότι είναι ένα μεγάλο μουλάρι.

Είπε σαρκαστικά με ένα μακάβριο χαμόγελο.

Κάθισα όπως μπορούσα στο υποζύγιό μου, μια ήρεμη φοράδα με χρυσό ντύσιμο και έκανα έναν μορφασμό, πιάνοντας το πλευρό μου. Το τραύμα μου μου τραβούσε το δέρμα. Ευτυχώς, δεν έμοιαζε να ανοίγει.

Είχα την εντύπωση ότι καθόμουν σε ένα ιλιγγιώδες ύψος, χωρίς να υπάρχει τίποτε για να ακουμπήσω ή να πιαστώ εκτός από τα χαλινάρια.