Jej usta smakowały wiśniami

prolog

Siedziała na czerwonej sofie. Jak zawsze była ubrana na czarno, na szyi dalej miała ten sam naszyjnik, który jej podarowałam. Chciało mi się płakać, 6 pieprzonych lat a ona dalej go nosi.

Wyglądała tak samo jak ją zapamiętałam z jednym wyjątkiem w końcu miała swoje upragnione fioletowe włosy.
Gdy nasze spojrzenia się zetknęły, zesztywniałam, serce przestało mi bić i wszystkie wspomnienia wróciły ze zdwojoną siłą. Tyle lat próbowałam schować głęboko swoje uczucia do niej, a w jednej chwili one wróciły. Zobaczyłam jak na jej ustach zaczyna gościć dobrze mi znany uśmiech. Ten sam, którym witała mnie codziennie. Powoli wstała z sofy i zaczęła iść w moim kierunku, a ja dalej byłam sparaliżowana nie mogłam zrobić żadnego kroku. Zatrzymała się jakieś pół metra ode mnie i nie spuszczając z mojej twarzy wzroku powiedziała

- Dobrze wyglądasz w skórze- dopiero po jej słowach zorientowałam, się że mam na sobie jej starą, skórzaną kurtkę. Nie wierzyłam, że ona nosi ode mnie naszyjnik, a sama przez 6 lat nie rozstawałam się z jej cząstką.

Chciałam coś powiedzieć, zażartować ale nie dane mi to było. W chwili gdy już otwierałam usta by jej coś odpowiedzieć wyprzedziła mnie Zoe.

- Och, widzę, że już poznałaś Winone. To właśnie o niej Ci tyle mówiłam, jest dla mnie wszystkim i cieszę, się że możesz ją poznać- po swoich słowach przytuliła się do fioletowłosej i pocałowała ją w policzek.

Chwilę zajęło mi zrozumienie, że to Winona, moja Winona, jest nową dziewczyną mojej przyjaciółki. W tej chwili moje serce po raz kolejny się rozpadało.

Tyle lat, tyle czasu, tyle łez, by znów zobaczyć ją, by znów usłyszeć jej głos, by znów zobaczyć jej uśmiech. A gdy już to wszystko dostałam nie poczułam się szczęśliwa. Wręcz przeciwnie chciałam uciec z tego mieszkania jak najdalej, biec dopóki nie poczuje, że brak mi tchu, dopóki nie upadne, dopóki to wszystko nie okaże się koszmarem...