𝐅𝐎𝐑 𝐓𝐇𝐄 𝐁𝐄𝐓𝐓𝐄𝐑. winterbaron

1. kiedy opadł pył

simon curtis — how to start a war

Cóż, to by było na tyle. James starał się na nikogo nie patrzeć, kiedy kucał przed synkiem na chodniku i mocno go do siebie przytulał. Carl płakał, to było jasne, śliczne brązowe oczka wypełniały łzy, przyciskał do siebie pluszowego misia z błękitną kokardką, miał całą zaczerwienioną buzię.

— Będę cię odwiedzał, pamiętaj, dobrze? Co miesiąc, w jakiś weekend. Będziemy robić wszystkie rzeczy, których Helmut ci nie pozwala, co? — obiecał, trochę dla małego, a trochę dla siebie. Nie jego wina, że ten cholerny arystokrata miał bardzo wypracowane opinie na temat takich zagadnień jak załadowane cukrem desery, street food czy słodycze o okropnych, jaskrawych kolorach. — Wybierzesz sobie co tylko będziesz chciał. Może zabiorę cię nad rzekę z wujkiem Samem, ale musisz obiecać, że nie będziesz schodził z pomostu, rozrabiako. — Cmoknął synka w lekko zadarty nosek. — Możesz dzwonić kiedy tylko chcesz. Masz mój numer w kieszonce. Nawet jeśli pomyślisz, że jest za późno, dzwoń. Odbiorę. 

— Obiecujesz? Na paluszek? — Carl wystawił mały palec.

Bucky chwycił go swoim. 

— Na paluszek.

Uchwyt przerwało gwałtowne uniesienie chłopca do góry; Bucky nie musiał unosić głowy, żeby wiedzieć, kto go zabrał. Tylko jedna osoba nosiła takie rękawiczki (cienkie, czarne, z doskonałej jakości skóry). 

Zemo przytulał synka do siebie, głaszcząc jego włoski i mierząc byłego męża zimnym wzrokiem. Wyglądał doskonale, fiolet zawsze był jego ulubionym kolorem, subtelnie wplecionym w większość ubrań. Tym razem był to purpurowy golf, uzupełniający dwuczęściowy garnitur dodatkową barwą; dyskretne akcesoria w postaci zegarka nie mogły samodzielnie wywołać takiego efektu. 

— Już dobrze, mój malutki. Zaraz wrócimy do domu — obiecał czule, ocierając rozgrzane policzki. — Możesz się z nim widywać raz na miesiąc w weekend, w tym miesiącu to ten następny. Oeznik go do ciebie odwiezie. — Ostatnie dwa zdania wybrzmiały szorstko, zimno, nieprzyjaźnie, bo co się dziwić, wyrok sędziego może i przyznał mu niemal pełną opiekę nad dzieckiem, ale pozbawił go dwudziestu procent rodowej fortuny, i Zemo nie mógł sobie tego wybaczyć. James był błędem, na szczęście zrozumiał to w porę, ale nie na tyle szybko, by zapłacić niższą cenę.

Siedem lat życia, szansa na rodzica dla Carla i jedna piąta fortuny. Krew mu wrzała, kiedy o tym myślał. 

— Nie utrudniaj nam kontaktu — odparł tylko Bucky, równie chłodno. Zemo (kiedy przestał używać jego imienia?) sięgnął od razu po papiery rozwodowe, nie dał mu nawet nic wyjaśnić, zasłaniając się swoimi nerwami i troską o Carla. Pierdolenie, uznał, kiedy drzwi ich sypialni zachrobotały zamykanym zamkiem, pierdolenie, bo Zemo nawet nie starał się ratować tego małżeństwa, usłyszał plotkę (okej, zobaczył zdjęcie) po czym od razu go aresztował, oskarżył i skazał. Jeśli nie będzie rzucał mu kłód pod nogi, to chyba stanie się cud. — Carl ma pełne prawo kontaktować się ze mną kiedy chce. 

— Dwadzieścia procent mojej fortuny ci nie wystarczyło? 

Wow, Bucky naprawdę nienawidził tych lekceważąco uniesionych brwi i sarkazmu w głosie. Nie jego wina, że sąd tyle mu przyznał — ale nie narzekał, były to konkretne, dobre pieniądze, cieszył się, że nie zostanie z niczym — a potrzeba widywania się z synem jest prosta do zrozumienia. Jest ojcem Carla, traktował go jak własne dziecko odkąd mały właściwie się urodził, bo kiedy miał roczek, Helmut i James wzięli ślub. 

— Dobrze wiesz, że tu nie chodzi o pieniądze.

— Dlaczego w takim razie za mnie wyszedłeś? 

Bucky ścisnął nasadę nosa. Chryste, Zemo naprawdę potrafił być draniem. Zanim jednak zdążył odpowiedzieć coś równie sprytnego, Helmut go ubiegł.