Merhabaa.. Nasılsınız? Umarım iyisinizdir canım okuyucularım...
Bayadır yazamıyordum fırsatım oldu ve döndüm diyebilirim tabi ki kısa vadeli geldim.
Yirmi7- Naçizane Bir Gece
Yirmi7- Sokak Lambası
Şebnem Ferah - Gözlerimin Etrafındaki Çizgiler.
Hızla akan yola camdan baktığımda hızla geçen günlerimi düşündüm. Başıma garip olay silsileri gelmişti ve ruhum bir hüznün kıyısında pelesenk oluyordu. Yaşanılanları daha fazla düşünmek istemezken montumun cebindeki telefonumun zil sesi arabanın içindeki sessizliği böldü.
Elim telefona giderken Ateş bana doğru saliselik bir bakış attı. Arayan kişiye baktığımda Emir olduğunu gördüm.
Esila arkamda oturduğundan göremediği için, meraklı bir sesle "kim arıyor? " diye sordu.
- "Emir."
Ağzında bir şeyler mırıldandığında aramayı kabul ettim. Sağıma bakmasam da sağ tarafımdaki Ateş'in gözlerini üzerimde hissediyordum.
Hafifçe yutkunduğumda Emir' in endişeli sesi kulağımı doldurdu.
-Ya Arya neredesin kızım? Niye açmıyorsun?Hele sonunda açtın. Günlerdir yoksun. Okula da gelmiyorsun.
Arda arda sıraladıkları boğazıma otururken derin bir nefes aldık ikimizde.
Ahizenin diğer tarafından oflayan sesini duydum.
- Bir sakin olabilir misin acaba?
- Ne sakini ya ne sakini?! Seni ne kadar merak ettim haberin var mı?
Sesi şimdi daha da gür çıktığından telefonun sesini kısmak mecburiyetinde kaldım.
Sesindeki gerginlik bedenimi kaskatı kesilmesine sebep açtı. Eminim ki şuanda odasında volta atıyordu.
Ateş'e doğru hafifçe baktığımda arabanın hızı yavaşlamış anlamadığım bir ifade ile bana baktığını fark ettim.
Derin bi nefes aldım.
-Bak Emir lütfen sakin ol. Açıklayacağım sana. Haber vermem lazımdı.
Emir'in saniyelik sakinleşmesi bağırması ile tekrar kayboldu.
-Arya canım yoksa... Yoksa o şerefsiz sana bir... bir şey mi yaptı?
Dedikleri yutkunmamı zorlaştırmıştı. Göz kapaklarım kapandığında içimde bie yerin titrediğini hissettim.
-Hayır gerçekten iyiyim. İstemiyorsan eve geçince görüntülü arayayım seni. Konuşalım olur mu?
-İyi ol lütfen. Bekliyorum aramanı.
Birkaç bir şey daha dedikten sonra aramayı sonlandırdık.
Ateş çatılmış kaşları ile yola bakıyordu. Bir şeyi düşünüyor olmalıydı sanırım.
Cemre ve Esila meraklı gözlerle dikiz aynasından bana bakıyolardı. Sonra anlatırım bakışı attığımda onlara anlamazca bana bakmayı sürdürürken Burcu ikisine de çimdik atmasıyla kendilerine geldiler nihayetinde.
Ateş'e doğru bakıp sessizce bir soru fırlattım ortaya.
- Daha ne kadar var?
Gözleri yavaşça gözlerime değdiğinde kalbime bir his oturduğunu hissettim.
Tekrar önünde döndüğünde cevap verecek zannetmiştim ki yaklaşık 2 dakika sonra cevap vermişti.
- Az kaldı.
Sesi, denizin ortasında puslu puslu göğe bakıyormuşsun gibi hissettiriyordu bazen. Yine öyle bir andı.
Yarım saat sonra araba durduğunda arabadan inip kızların da inmesini bekledim.
Ateşgille beraber eve girdiğimiz de birkaç uyarı yapıp gitmişlerdi. Bizi çok rahatsız etmek istemiyorlardı anladığım kadarıyla. Bu yolun sonu nasıl bitecek bilmiyorum. Koridorun sonundaki odaya girdiğimde saçlarımı tokadan kurtarıp yatağa atladım. Düşünmek, kafa yormak, düşündükçe tartmak, yorum yapmak istemiyorum, zihnimin gitgide buğulandığını hissediyorum. Öylece etrafı izlerken gözlerim ağrımaya başladı.
