🔞 តួនាទី 🔞 Role (END)

Ep6: គ្មានកេរ្តិ៍ខ្មាស

Ep6:គ្មានកេរ្តិ៍ខ្មាស

«នែ៎ នាំគ្នាធ្វើស្អី?» វាជាសម្តីរបស់គីមថេយ៉ុង គេមកដើម្បីយកបាយឲ្យជុងហ្គុកញុំាតែបែរជាឃើញនាយនៅសង្ងំឲ្យស្រីលុកលាន់ទៅវិញ។ តាំងថ្ងៃទៀតនឹងហា៎មិនចេះខ្មាសគេមែន
«ថេយ៍....» នាយមើលទៅមុខរបស់ថេយ៉ុងហើយងើបពីកៅអីចេញទៅរកថេយ៉ុង
«អូនមកយូរហើយមែនទេ?»
«មកដល់មិញទេ ហើយក៏ឃើញរឿងដែលមិនគួរឃើញមិញដែរ»
«វាមិនដូចអ្វីដែលអូនគិតទេមកចូលមក អេរ៉ានាងចេញទៅ»
«ចា៎ស» នាងដើរចេញទៅវិញហើយក៏ទៅអង្គុយគិតពីរឿងដែលនាងធ្វើមិញនេះ? នាងមិនចង់ទេតែអារម្មណ៍នៃការស្រឡាញ់វាបង្ខំ
«អួយ៎.....ថេយ៍លែងសិន» នាយស្រែកភ្លាមៗនៅពេលដែលថេយ៉ុងចាប់ទាញត្រចៀករបស់នាយហើយអួសនាយទៅលើសាឡុង
«ឈឺនឹងហើយឲ្យចាំ ម៉េចបានជាសង្ងំឲ្យស្រីប៉ះខ្លួនហា៎ ចន ជុងហ្គុក បងលែងស្តាប់បង្គាប់អូនហើយមែនទេ?» ថេយ៍គេហាមមិនឲ្យនាយទៅប៉ះស្រីណាទេ ឬទ្ធិតែហាមឬទ្ធិតែផ្គើន
«បងមិនបានប្រើនាងទេ នាងមកខ្លួនឯង»
«នៅប្រកែកទៅ?»
បងខុសក៏បានដែលលែងត្រចៀកបងសិនទៅណា ប្រពន្ធសម្លាញ់» ថេយ៉ុងក៏ព្រមលែងត្រចៀករបស់នាយហើយក៏សម្លឹងមើលនាយពេញភ្នែក
«ថ្ងៃក្រោយត្រូវនៅឲ្យឆ្ងាយពីស្រីឮទេ?»
«បាទឮហើយ បងឃ្លានហើយចង់ញុំាបាយ» ម៉ោងនេះគេចេញទៅញុំាអាហារអស់ហើយនៅឡើយតែជុងហ្គុកព្រោះគេចាំអាហាររបស់ថេយ៉ុងយកមកឲ្យ
«នេះ ញុំាទៅ» រាងតូចហុចបាយឲ្យជុងហ្គុករួចនាយក៏ញុំាវាដោយខ្លួនឯង។ ថេយ៉ុងមើលទៅស្លឹកត្រចៀករបស់រាងក្រាស់ដែលគេមូលមិញនេះវាក្រហមណាស់ ប្រហែលមិញនេះគេលេងខ្លាំងពេកទេដឹងបានជាក្រហមបែបនេះ
«ឈឺទេ?» រាងតូចយកដៃប៉ះស្លឹកត្រចៀករបស់ជុងហ្គុកហើយសួរថាឈឺទេ?
«មិនអីទេបងអាចទ្រាំបាន» នាយនៅតែញញឹមទៅរកថេយ៉ុង ស្នាមញញឹមក្លែងក្លាយរបស់នាយធ្វើឲ្យថេយ៉ុងទន់ចិត្តភ្លាម
«ចាំបន្តិចអូនយកប្រេងក្រឡាលាបឲ្យ»
«មិនបាច់ទេ បងធ្លាប់ឈឺឆ្អែតហើយ» ឈឺឆ្អែតហើយ? នេះមានន័យថាកន្លងមកនាយឈឺចាប់មែនទេ
«ហ្ហឹក....អូនសុំទោស» ថេយ៉ុងយំហើយទ្រេតមុខលើស្មារបស់នាយ
«មិនអីទេអូនមិនខុសទេ បងទេអ្នកខុសដែលមិនស្តាប់អូន» ដោយសារតែសេចក្តីស្រឡាញ់កន្លងមកទោះថេយ៉ុងធ្វើបាបខ្លួនយ៉ាងណាក៏គេនៅតែសប្បាយចិត្តឲ្យតែបានក្បែរ
«ហ្ហឹក....អូនឈប់ហើយ សុំទោស» រាងតូចអោបនាយយ៉ាងណែនហើយដាក់ក្បាលលើទ្រូងរបស់នាយ
«ឈឺយំទៅលែងស្អាតហើយ បងមិនដែលយកទោសអូនទេ បងស្រឡាញ់អូន ឈប់យំទៅ....សឺត»
«ហ្ហឹកៗ.....»
«បងគ្រាន់តែចង់នៅជិតអូនហើយនិយាយពាក្យថា បងស្រឡាញ់អូន ទៅកាន់អូនរាល់ថ្ងៃបងមិនដែលចង់បានអ្វីលើសនឹងទេ ទោះបីជាបងមិនទទួលបានការស្រឡាញ់ពីអូនវិញតែបងពេញចិត្តនឹងនៅជាមួយ បងខ្លាចណាស់ខ្លាចថាថ្ងៃណាមួយអូនត្រឡប់ទៅរកអតីតកាលវិញហើយពេលនោះអូននឹងបងប្រាកដជាមិនបាននៅជាមួយគ្នាទេ ប្រហែលជារស់មិនបានសុខទេបើគ្មានអូន បើមិនដឹងទេថាអូនសំខានពីពេលណាតែបេះដូងបងគ្មានអ្នកណាក្រៅពីអូនទេ....សឺត....ឈប់យំទៅ» នាយរៀបរាប់ប្រាប់ពីអារម្មណ៍របស់នាយទៅកាន់ថេយ៉ុង។ រាងតូចឮហើយកាន់តែស្អប់ខ្លួនឯងដែលមើលមនុស្សរំលងបើគេយកចិត្តជាមួយនាយតែបន្តិចក៏គ្មានរឿងឆ្គួតឡប់កើតឡើងដែរ
«អូនស្រឡាញ់បង....អូនមកសារភាពស្នេហ៍ដាក់បងថាអូនចាប់អារម្មណ៍បងតាំងពីថ្ងៃផ្សំដំណេករបស់ពួកយើងម្លេះ»
«ចឹងឬ? បងគិតថាបងលែងឃ្លានបាយហើយបងឃ្លានអូនច្រើនជាង....សឺត...មនុស្សអីស្អាតម្លឹងៗ»
«ជុបៗ....សឺត» មិនជុងហ្គុកអ្នកថើបទេគឺថេយ៉ុង នាយទាញមុខរបស់ជុងហ្គុកមកជិតហើយថើបយកៗ
«អីយ៉ា អូនដូចជាជំនាញណាស់នៀគ៎»
«ចាប់ផ្តើមទៅ....អ្ហឹម»
គ្រាន់តែថេយ៉ុងអនុញ្ញាតិភ្លាមជុងហ្គុកក៏ទៅគ្របដណ្តប់បបូរមាត់រលោងរបស់ថេយ៍ភ្លាមៗ។ មិនចាំយូរថេយ៉ុង៏តបស្នាមថើបមកនាយវិញយ៉ាងពេញចិត្ត។ ជុងហ្គុកលុកដៃចូលក្នុងអាវរបស់ថេយ៍ហើយសសើរដោះវាចេញយ៉ាងលឿនមុននឹងចាក់ការខោអាវរបស់ខ្លួនម្តង។ មិនដល់ 10 នាទីផងសម្លៀកបំពាក់របស់អ្នកទាំងពីរក៏ចែកជើងគ្នាខ្លះនៅពីមុខតុធ្វើការរបស់ជុងហ្គុកខ្លះទៀតនៅលើសាឡុងខ្លះទៅនៅជិតទ្វារឯណោះ។ ជុងហ្គុកបន្តថើបមាត់របស់ថេយ៍ហើយលើខ្លួនតូចទៅកាន់តុធ្វើការរបស់គេមុននឹងដំឡើងម៉ាសុីនត្រជាក់នឹងចុចតេឡេបិទវាំងនរនឹងទ្វាជាប់។ ការងារនៅគរដូចភ្នំធ្វើមិនទាន់ហើយទេឥឡូវក៏អត់មានពេលទំនេរធ្វើទៀត
«អ្ហា៎ក.....អ្ហា៎ស់ៗ...ជុង» ជុងហ្គុកបានស៊តវាចូលភ្លាមៗគេទ្រាំយូរទៀតមិនបានទេព្រោះតែរាងកាយថេយ៉ុងដុតគេណាស់។ នាយចាប់ចង្កេះរបស់រាងតូចឲ្យអឹបនឹងភាពរឹងរបស់នាយហើយដោលវាចូលតិចៗ។
«អ្ហា៎សៗ.....អស្ចារ្យណាស់ថេយ៍» នាយខាតប៉ះកាយមួយនេះជិតមួយខែហើយព្រោះមិនហ៊ានណាមួយខ្លាចថេយ៉ុងខឹងផង
«ស៊តវាចូលឲ្យខ្លាំងបានទេ....អ្ហា៎ក»
«បាន....សឺត....អ្ហា៎ស» នាយខំប្រឹកដោលបំបុករហូតដល់ថេយ៉ុងចំហមាត់ហើយលើជើងគៀបជាប់នឹងចង្កេះរបស់ជុងហ្គុក។ ម្នាក់ៗគិតតែពីងើយក្បាលថ្ងូរទទួលយកភាពសុខស្រួល។ រាងក្រាស់បន្តដោលរហូតទឹកទីមួយត្រូវបានបញ្ចប់ទឹកកាមស្នេហ៍របស់ពួកគេក៏ហូរកាត់ជើងរបស់ថេយ៍ខ្លះហើយខ្លះទៀតក៏ចូលទៅក្នុងខ្លួនរបស់ថេយ៉ុងអស់
«លោកប្តី បានហើយចាំបន្តនៅផ្ទះទៅ សឺត» ថេយ៉ុងញញឹមហើយប្រាប់ឲ្យជុងហ្គុកបញ្ឈប់តែវាមិនស្រួលដល់ថ្នាក់នេះទេ។ នាយមិនព្រមឈប់ទេគឺកំពុងតែញែកជើងថេយ៉ុងចេញពីគ្នាហើយយកជើងម្ខាងមកពាក់នឹងចង្កេះមុននឹងស៊តវាចូល
*ផ្លាប់*
«អ្ហា៎ស....អ្ហា៎» ថេយ៉ុងទន់ខ្លួនហើយក៏ដាក់ក្បាលលើទ្រូងរឹងមាំចំណែកដៃអោបចង្កេះនាយជាប់
«ល្អណាស់....អ្ហើស» ជុងហ្គុកបន្តរហូតដល់ថេយ៉ុងគេងលក់នៅលើទ្រូងរបស់គេ។ រាងក្រាស់ដកភាពរឹងចេញពីច្រកសម្ងាត់របស់ថេយ៍ហើយស្លៀកពាក់ឲ្យថេយ៍វិញបន្ទាប់មកក៏ដាក់ឲ្យថេយ៉ុងគេងនៅលើសាឡុងចំណែកគេវិញក៏បង្ហើយការងារចាស់សិនមុននឹងចូលការងារថ្មី។(តាំងថ្ងៃ~,~)
#ល្ងាចបន្តិច
«ថេយ៍ អូនសម្លាញ់ងើបបានហើយទៅផ្ទះ....សឺត» ថ្ពាល់មួយនេះនាយថើបមិនចេះហត់ទេព្រោះជារបស់នាយកាន់តែថើបកាន់តែចង់
«ហ្ហឹម.....ម៉ោងប៉ុន្មានហើយជុង?» ថេយ៉ុងបើកភ្នែកព្រឹមៗហើយសួរទៅកាន់នាយ
«ម៉ោង 5 ទេ»
«បីអូនមកចឹង»
«អឹប.....ខំញុំាអាហារផងមើលចុះស្រាលណាស់» របស់ទិញទុកពេញផ្ទះតែកុំមើលម្ចាស់ផ្ទះស្គមដូចគ្មានអីញុំាចឹង
«បើអូនធាត់បងនៅស្រឡាញ់អូនទេ?»
«អូនធាត់គឺគួរឲ្យស្រឡាញ់ជាង» ពេលមកសាច់ស្រួលខាំដល់អត់សាច់ចឹងខាំចំតែឆ្អឹងខ្លាចតែធ្វើណាមួយខាំទៅមាត់ធ្មេញទេ(ខាំសាច់ កុំគិតវែងឆ្ងាយ)
«បងនាំអូនទៅញុំាទៅ ពេលមានបងទើបអូនញុំាច្រើន»
«ឲ្យតែញុំាច្រើន បងតាមអូនទាំងអស់» នាយនិយាយបណ្តើរហើយបីថេយ៍ដើរទៅឡានបណ្តើរ
«កាច់កៅអីឲ្យអូនគេងផង» នេះបានគេហៅថាមនុស្សកំពូលគេង រាល់ថ្ងៃគេងម៉ោង 8 ទៅ 9 ទើបងើបហើយនៅគេងពេលថ្ងៃទៀត
«ពីក្រុមហ៊ុនទៅផ្ទះយើងជិតតែ 10 នាទីទេលោកប្រពន្ធចង់គេង 10 នាទីនឹងហេ៎?»
«អីយ៉ា ហ៊ានតមាត់ជាមួយតូចផងហេ៎?»
«ក៏បានដែលនេះគេងទៅ» នាយខ្ជិលប្រកែកហើយក៏កាច់ពូកឡានទៅខាងក្រោយរួចថេយ៉ុងក៏ដាក់ខ្លួនគេង
«ថើបអូនសិនបានគេងលក់»
«សឺតៗ.....ពេញចិត្តឬនៅ?»
«ហ្ហិសៗ.....» ថេយ៉ុងមិននិយាយទេបែរជាញញឹមហើយអៀនទៅវិញ។ ជុងហ្គុកក្រវីក្បាលមិនយល់ពីក្មេងនេះទេ ម្តងស្រួលនិយាយគ្នាម្តងក៏ពិបាកនិយាយគ្នាកុំតែស្រឡាញ់ទេកុំអីមិនទ្រឲ្យក្មេងបានចិត្តចឹងដែរ មើលចុះខូចអស់ហើយនិយាយលែងសូវស្តាប់គ្នាហើយ។

_To be continues
រីករាយក្នុងការអាន
Xennasey