Έρωτας μετ' εμποδίων

Έρωτας μετ' εμποδίων Chapter14

Με τον Άρη προσπάθησα να επικοινωνήσω αμέτρητες φορές, όμως έκλεινε κάθε δίοδο επαφής... Ούτε να με ακούσει, ούτε να με δει... Τον δικαιολογώ όμως... Του φέρθηκα σκάρτα ενώ εκείνος με αγάπησε... Εγώ ακόμη τον αγαπώ... Δεν ξέρω εάν ισχύει το ίδιο και για εκείνον...

[...]

23 Ιουλίου:
Η ημέρα του ανεπιθύμητου -ως προς εμένα και τον Γιώργο- γάμο έφτασε...
Ειρωνεία έτσι; Να παντρεύομαι έναν άνθρωπο που δεν αγαπώ, μια ημέρα μετά τα 21α γενέθλιά μου...

[...]

Προσπαθώ να δείχνω όσο πιο χαρούμενη μπορώ... Όχι για χάρη του πατέρα μου, αλλά της μητέρας μου... Στεναχωριέται και η ίδια να με βλέπει έτσι...

[...]

Η μητέρα μου μαζί με δύο κορίτσια του οίκου νυφικών, με βοηθούν με το φόρεμα... Ένα υπέροχο νυφικό της Lilian West, με την πλάτη έξω και δανδέλα κεντημένη στο χέρι, όπως και οι γόβες του οίκου Cristian Dior... 'Όλα κατά παραγγελία για την δεσποινίδα Εύη', όπως με κοροϊδεύουν η Μαριάννα και η Ζωή...

Στο μακιγιάζ μου κυριαρχούν οι γήινες αποχρώσεις όμως από τα χείλη μου δεν παραλείπεται ένα ροζ κουφετί χρώμα... Τα μαλλιά μου ανάλαφρες μπούκλες, στολισμένες με τρεις τεράστιους κρίνους...

[...]

Ναι, ομολογώ πως είμαι μια όμορφη νύφη, όχι όμως για τον άνθρωπο που εγώ θέλω...

[...]

Οδηγούμαι στην μαύρη BMW του πατέρα μου και σε λίγα λεπτά, βλέπω την μεγαλοπρεπέστατη έπαυλη στην περιοχή του Αγίου Στεφάνου να γίνεται μια μικρή κουκίδα στον ορίζοντα, και σε λίγο να χάνεται εντελώς από το οπτικό μου πεδίο...

[...]

Ναι, ήταν μια επίπονη τελετή... Όχι μόνο γιατί γνωρίζαμε και οι δύο μας πως όλο αυτό γίνεται για οικονομικό συμφέρον αλλά και γιατί τηλεοπτικά συνεργεία και κάμερες είχαν αποκλείσει την περιοχή...

[...]

Μπαίνοντας στην αίθουσα δεξιώσεων, το βλέμμα μου έπεσε επάνω του... Φορούσε ένα μαύρο σμόκιν με λευκό πουκάμισο και μαύρο παπιγιόν... Βούρκωσα... Γιατί γαμώτο; Τόσο καιρό δεν ήθελε να με δει και τώρα εμφανίζεται στην δεξίωση του γάμου; Και εδώ που τα λέμε, ποιος τον κάλεσε;

[...]

Έχουμε κόψει την τούρτα και έχουμε πιει την σαμπάνια, ένα αργό και ερωτικό μπλουζ αρχίζει να παίζει...

-Γιώργο, τι δουλειά έχει εδώ ο Άρης; Ποιος τον κάλεσε;
-Εγώ... Μην μου θυμώσεις... Άσε με να σου εξηγήσω... Μετά το χορό όμως...
- Το καλό που σου θέλω, να υπάρχει μια λογική εξήγηση για όλα αυτά...

Το κομμάτι τελειώνει... Χειροκροτήματα, επιφωνήματα και επιδοκιμασμοί ηχούν σε όλη την αίθουσα... Καθόμαστε... Λίγα λεπτά αργότερα, με την πρόφαση του ότι θέλουμε να μείνουμε λίγο μόνοι, πηγαίνουμε έξω, στο πίσω μέρος του κτηρίου και δέκα λεπτά μετά, εμφανίζεται ο Άρης...

-Λοιπόν, ακούω... Τι έχετε να μου πείτε και οι δύο σας;