Έρωτας μετ' εμποδίων

Έρωτας μετ' εμποδίων Chapter 20

Το νέο έτος μας βρήκε να κάνουμε σχέδια για το κοντινό μέλλον... Οι γονείς μας συζητούσαν για διάφορα πράγματα, για εμάς και λίγο πιο συγκεκριμένα τον γάμο μας... Τους το είχαμε ξεκαθαρίσει... Πρώτα ο καθένας θα τελειώσει με τις υποχρεώσεις του και μετά ο γάμος...

[...]

Μάλιστα, στο ρεβεγιόν είχε έρθει και η αδερφή μου, Χρύσα, μόνιμος κάτοικος του Λονδίνου πλέον, μιας και η σχολή της βρίσκεται εκεί... Είχα να την δω πολύ καιρό... Καθώς μιλούσαμε, η μητέρα του Άρη θέλησε να μου μιλήσει ιδιαιτέρως κι έτσι ανεβήκαμε στο πάνω σαλόνι...

-Πείτε μου κυρία Μαρία!
-Αχ κορίτσι μου... Χαίρομαι που επιτέλους ο γιος μου είναι τόσο ευτυχισμένος μαζί σου!
-Τι εννοείτε;
-Έχω να τον δω έτσι από τότε που ήταν με την Δανάη...
-Ποια είναι η Δανάη;
-Καλύτερα να σου το πει ο ίδιος... Κακώς ανέφερα το όνομα της... Να πηγαίνουμε;
-Φυσικά...

Δανάη; Ποια είναι η Δανάη; Πότε ήταν μαζί με τον Άρη; Για πόσο; Τι έγινε μεταξύ τους; Αναπάντητα ερωτηματικά με βασάνιζαν για το υπόλοιπο της βραδιάς, φρόντισα όμως να μην το δείχνω... Μια αέρια ύπαρξη κατάφερε να αναστατώσει ξανά της ζωή μου... Πρέπει να μάθω γι' αυτή το συντομότερο...

[...]

Πρώτη Κυριακή του νέου έτους, κανονίσαμε να φάμε στο πατρικό μου... Ακόμα δεν έχω ρωτήσει τίποτα τον Άρη για την Δανάη και βασανίζομαι περισσότερο...

[...]

Ετοίμαζα το τραπέζι όταν χτύπησε το κουδούνι... Η μαμά μου έσπευσε να ανοίξει... Μόλις άκουσα την φωνή του κοκκάλωσα... Το κρυστάλλινο ποτήρι έπεσε από το χέρι μου με αποτέλεσμα να γίνει θρύψαλα... Τα βλέμματα όλων έπεσαν πάνω μου...

-Κα... Κατά λάθος έγινε...

Το άγχος στον τόνο της φωνής μου ήταν έντονο... Απέναντι μου είχα τον άνθρωπο που μίσησα όσο τίποτα άλλο... Από την μία ήθελα να ανοίξει η γη να με καταπιεί και από την άλλη, να χτυπάω το κεφάλι του στον τοίχο μέχρι να γίνει μια ομοιόμορφη μάζα...

-Δεν θα αγκαλιάσεις τον θείο σου;

Με ρώτησε με ματιά που γυάλιζαν... Σάστισα... Αυτός ο άνθρωπος μου βγάζει τον δόκτωρ Χάνιμπαλ από μέσα μου...

[...]

Κατά την διάρκεια του γεύματος, δεν άγγιξα σχεδόν καθόλου το φαγητό μου... Τον έβλεπα που κοιτούσε επίμονα την Χρύσα...

-Χρύσα, μπορείς να μου δείξεις το μπάνιο;
-Φυσικά!

Αθώο μου παιδί! Χωρίς να χάσω χρόνο, με την πρόφαση πως κάτι θέλω να δω στο δωμάτιό μου, τους ακολούθησα... Αυτό ακριβώς που φοβόμουν... Είχε στριμώξει την Χρύσα σε μια γωνία, της είχε κλείσει το στόμα και ασελγούσε πάνω της... Αντανακλαστικά, του επιτέθηκα φωνάζοντας...