អ្នកស្រីទទួលសេាយកមកចាក់ទេីបរុញទ្វាចូលទៅបានសម្រេច តែអ្វីដែលគាត់ឃេីញគឺមានភាពទទេស្អាតនៃបន្ទប់ គ្មានមនុស្សម្នាក់នៅទ្បេីយ អារម្មណ៍អ្នកស្រីកាន់តែមិនស្រួលទាញទូរស័ព្ទចេញមកយ៉ាងលឿន...
ក្រលេកមកមេីលរាងតូចឯណេះវិញគេចេញពីផ្ទះតាំងពីស៑ូហ្វាមកបន្ទប់យ៉ុនគីតាំងព្រឹកមិញម្ល៉េះ គេបន្តមកធ្វេីការរបស់គេនៅក្រុមហ៑ុនបន្តទៀតមិនបានត្រទ្បប់ទៅផ្ទះវិញទ្បេីយ កែវភ្នែកផ្តេាតទៅលេីឯកសារការងារទាំងយកចិត្តទុកដាក់
គ្រឺង..គ្រឺង..សម្លេងទូរស័ព្ទបន្លឺទ្បេីងនៅលេីតុម្តងទៀតទេីបរាងតូចទាញយកមកលេីក
« បាត់កូនយ៉ុនហេីយ កូនដឹងថាកូនយ៉ុនទៅណាទេ » អ្នកម្តាយស្តីទ្បេីងទាំងព្រួយបារម្ភដែលខុសពីរាងតូចគេអង្គុយស្តាប់ទាំងស្លឺភ្នែកហួសចិត្តជាមួយបងប្រុសដែលបង្កររឿងម្តងហេីយម្តងទៀត ធ្វេីអីតាមតែចិត្តខ្លួនឯងមិនខ្វល់ពីអ្នកបារម្ភទល់តែសេាះ។
« ម៉ាក់ធ្វេីចិត្តអេាយស្រួលណា បងប្រុសមិនកេីតអីទេ ប្រហែលជាបងប្រុសទៅក្រៅជាមួយសង្សារគាត់ហេីយ » ជីមីននិយាយមួយៗច្បាស់ៗ ពន្យល់អេាយម្តាយស្តាប់ដេីម្បីកុំអេាយគាត់ព្រួយបារម្ភបន្តទៀត
« តែបងឯងគេក្តៅខ្លួនខ្លាំងណាស់មិនអាចទៅក្រៅបានទេ » គាត់នៅតែមិនអស់ចិត្ត មនុស្សព្រឹកមិញក្តៅខ្លួនទ្បេីងដូចភ្លេីងទៅក្រៅបានយ៉ាងម៉េច?
« គាត់លេបថ្នាំហេីយ គាត់មិនអីទេម៉ាក់ កូនអ្នកមេីលគាត់កូនដឹងហេីយ ម៉ាក់ឈប់បារម្ភរឿងបងប្រុសទៅណា » ជីមីនព្យាយាមប្រាប់ម្តាយតាមដំណេីររឿង មនុស្សសម្តែងឈឺជាលឿនចឹងហេីយកុំឆ្ងល់អី។
« តែម៉ាក់ខលទៅបងប្រុសឯងមិនលេីកទេ »
« ប្រហែលបងប្រុសមិនយកទូរស័ព្ទទៅទេដឹងម៉ាក់ » លឺកូននិយាយបែបនេះនាមជាម្តាយក៏សម្លឹងទៅលេីតុដែលនៅក្បែរគ្រែរបស់យ៉ុនគី ទេីបឃេីញមានទូរស័ព្ទមួយនៅលេីតុ ទេីបគាត់រាងធូចិត្តបន្តិច ក្រេាយដឹងថាកូនរបស់ខ្លួនមិនកេីតអី។
« ម៉ាក់ឃេីញទូរស័ព្ទបងឯងហេីយ »
« បាទម៉ាក់.. »
