Epilepsi // Mengola

¹¹

Finale hoşgeldiniz <3

(2 yıl sonra)

Emre'den:

Bu bir rüya olmalı. Bu bir rüya olmalı. Ve tekrar söyledim. Bu bir... bu bir rüya olmalı. Faydasızdı. Hala o iğrenç ilaç kokuları burnuma geliyordu.

Yoğun bakıma adımımı attım. Doktorlar hala onun yanında olumlu konuşmamı istiyorlardı.

E: Ben geldim.

Bunu normalde neşeli yapmaya çalışırdım. Ama bugün olmuyordu. Espri yapmaya çalıştım.

E: Hey! Hadi ama. Artık drama yapmayı kes. Tamam çok özledim seni. 2 yıldır yatıyorsun yorulmadın mı?

Yorulmadın mı... Hürkan?

Hala ses yoktu. Eline kafamı yasladım ve biraz isyankar bir sesle konuştum.

E: Seni öpemedim. Son bir öpücüğü çok görmüştün bana!

E: Beyaz sana hiç yakışmıyor. Lütfen... Lütfen uyan. Gözlerini göremediğim her an ölüyorum ben Hürkan. Bana geri dön.

Radyoyu açtım ve çalan şarkıya eşlik ettim. Belki uyanır faydası olur diye.

E: Sana ne şiirler ne şarkılar yazdım ama diyemedim "Gitme!" Diye. Olmadı yapamadım adam gibi unutamadım diyemedim "Bitti!" Diye.

Ama artık bana cevap verecek biride yoktu. En çokta bu yakmıştı canımı. Ona sarıldım ve içeri Kaan girdi.

K: PAŞAMIZIN BAKIM ZAMANI BENDEYMİŞŞŞ.

Söylediği enerjinin aksine göz altlarında morluklar vardı yanıma geldi ve fısıldadı.

K: Biliyorum uyuyamayacaksın ama en azından bir şeyler ye serumla ayakta duramazsın.

E: Pekala.

***

EMRE! EMRE'M! BENİ BIRAKMA NERDESİN?

E: HÜRKAN!

Kabustu. Telefonum çalıyordu açtım.

K: Emre çabuk! Çabuk buraya gelmen gerekiyor!

Kendimi arabaya attım ve çalıştırdım beş dakika sonra hastanedeydim. İçeri girdim ve yoğun bakım kısmına gittim. Kaan yere çökmüş oturuyordu. Yanında ne zaman geldiğini bilmediğim Mert vardı. Mert Kaan'ın omzuna başını yaslamış uyuyordu.

"Ağlamayacağım. Sadece bir görüntü. Onların mutluluğu senin mutluluğun Emre. Bunu sakın unutma."

Yaklaşık iki yıldır bunu yapıyordum. Onları gördüğüm her an onlara zarar vermekten çok korkuyordum. O ölürse... Onlara zarar vermekten korkuyorum.

Kaan bakışlarını bana çevirdi. Koşarak yanlarına gittim. Mert'in gözleri açıldı ve kendini düzeltti.

E: Öldü mü?

Konuşmadı. Sustu.

E: KAAN? MERT? BİR ŞEY SORDUM! ÖLDÜ MÜ?

K: Sakinleş biraz istersen.

E: NASIL SAKİNLEŞEYİM LAN! Öldü değil mi? Öldü...

"Sustu bu gece, karardı yine ay. Kaldı geriye cevapsız sorular. Uyandığında onu ilk kim görecek. Bıraktığım düşü kim büyütecek?"

***

Bunlar. Bunlar benim kalp atış sesim miydi?

M: Emre? İyi misin?