Yeni bölüm geldiii! Umarım bölümü beğenirsiniz.
Bu kitabı paylaştığımdan yakın arkadaşlarımın haberi yok ama onlarında içten içe beni desteklediğini biliyorum.
Beni okuyan, düşüncelerini belli edenlere çok teşekkür ederim. Umarım yavaş yavaşta olsa kalbinizde yer edine bilirim!!
Oylarınızı ve yorumlarınızı bekliyorum.
***
Başımda ki ağrı ve etraftaki seslerle gözlerimi açmaya çalıştım.
Üzerimde büyük bir yorgunluk, gözlerimi açmaya bile gücümün olmadığı bir yorgunluk var.
Canım yanıyor.
Boran... sevgilim.
Gözümden boynuma doğru bir yaş aktı.
Kalbimde ki acıyı çekmeye razıydım yeter ki o, ölmemiş olsun.
Birden biri elimi tutu,
"Uyandın yavrum , sonunda" annemin ağlamaktan zar zor çıkan sesini duydum.
Gözlerine baktım, ağlamaktan kızarmış gözlerine..
"Anne" dedim yorgun bir sesle.
"Söyle annemm"
"Ben kabus gördüm" dedim. Bir ihtimal, kabus..
Üzgün ve şaşırmış bakışlarıyla "ne gördün annemm" dedi..
"Boran" dedim ağlamaya yüz tutmuş sesimle.
"Boran nerede" dedim inanmak, duymak istemediğim cevabı bilmeme rağmen.
"Boran... yavrum bak inanmak istemiyorsun biliyo-"
Annemin lafını kesen açılan kapıydı.
Güçsüz, yavaş adım sesleri odayı doldurdu.. Agır.
"Gül abla bizi biraz yalnız bırakır mısın " dedi görünüşüne göre güçlü çıkan sesiyle.
Annem kafasını tamam anlamında sallayıp çıktı. Annemin kalktığı, baş ucumda duran sandalyeye Agır yavaş adımlarla gelip oturdu.
Yüzüne baktım, morarmış göz altlarına, kurumuş dudaklarına, dağınık.. abisinin ki gibi olan siyah saçlarına. Siyah saçlarında bir kaç saniye takılı kaldım.. sonra gözlerimi kızarmış kapkara gözlerine denk getirdim..
"Nasılsın ablam" dedi az önce annemin yanında güçlü çıkan sesinin aksine, güçsüz çıkan sesiyle.
"Nasılım ablam sence" dedim dolan gözlerimle.
"Çok korktum abla sana da bir şey olacak diye" dedi küçük bir çocuğun sesiyle. Sana da.
Üstümde ki hastahane örtüsünü kaldırıp, ayağa kalktım.
"Abl-" Agır'ın lafını ona sıkı sıkı sarılarak kestim.
Göz yaşlarım Agır'ın omuzuna akarken, "Lütfen yalan olsun Agır" dedim umutla.
