Ağır Abi [bxb]

[3] Mutluluk

Ege için bulduğum kişi. Tam kafamda ki gibiydi. Umarım sizde beğenirsiniz ya da kafanızdakiyle devam edebilirsiniz. Keyifli okumalar❤️

Odamın kapısı çalınınca gergince abime baktım. Abim gerildiğimi anlayınca kafasını salladı ve kapıya doğru yürüdü. Tam kapıyı açacakken sessizce seslendim. Yüzünü bana dönünce "teşekkür ederim. Yanımda olduğun için." Diye fısıldadım. Göz kırpıp kapıyı tam açmadan çıktı. Kulağımı kapıya koyduğumda Kenan abiyle konuşuyordu. 'Uyuyor' gibi bir şeyler dediğini duymuştum. Canım abim benim. İyi ki vardı.

Abi🐮:
Evden çıktık.

Yatağımda biraz daha dinlendikten sonra abimin mesaj atmasıyla aşağıya indim. Annem mutfakta yemek yapıyordu.

"Oğlum aç mısın? Sabahta pek bir şey yemedin." Anneme kafa sallayıp masaya oturdum. Mis gibi çorba yapmıştı. Çorbamı içerken kapı sesini duydum. Sanırım babam gelmişti. Hızlı bir şekilde çorbamı içtim ve anneme teşekkür ettim. Tam mutfaktan çıkacağım sırada babamın sesiyle durdum.

"Yukarı odaya gel." Babam cevabımı beklemeden merdivenden çıkmaya başladı. Anneme baktım ve kafasını salladı. Derin bir nefes alıp babamın peşinden odaya çıktım. Odaya girince karşılıklı koltuklara oturduğunu gördüm. Kapıyı kapatıp karşısına oturdum. 5-10 dakika ikimiz de birbirimize bakamadık. En sonunda bu sessizliği babam bozdu.

"Ege, sana bir kez soracağım ve tek cevap hakkın var. Evet ya da hayır. Tamam mı?" Gerilmiştim. Hemde çok gerilmiştim. Bunca yıldır korktuğum an gerçekleşiyordu. Kafamı 'tamam' anlamında salladım. "Sen eşcinsel misin?"

Donup kalmıştım.

Zaman benim için durmuştu.

Ne cevap vermeliydim? Babam gözlerimin içine bakıyordu. Beni ölçüyordu. Hareketlerimi, tepkilerimi izliyordu. Korkuyordum. Bana vurmasından ya da beni dövmesinden değildi bu korkum. Korkuyordum çünkü onu, ailemi kaybetmek istemiyordum. Her şeye dayanabilirdim. Acıya, nefrete, kötülüğe ama onlarsız olmaya dayanamazdım. Bütün odada gezdirdiğim gözlerimi babamın gözleriyle birleştirdim.

"Baba, ben ne diye-"

"Evet ya da hayır. Sadece buna cevap ver."

"Evet." Diyebilmiştim kısık sesimle. Çekine çikene baktım babamın gözlerine yine. Hiçbir şey söylemeden odadan çıktı gitti. Gözümden yaşlar bir bir akarken ellerimi yüzüme kapattım ve hıçkıra hıçkıra ağlamaya başladım.

"Keşke hiç doğmasaydım." Diye fısıldadım hıçkırıklarımın arasından. Hızlı adımlarla odadan çıktım ve ceketimi alıp evden koşarak kaçtım. Koştum, koştum, koştum. Nefesim kesilinceye kadar koştum. Daha fazla dayanamadım ve gözlerim kararmaya başladı. Olduğum yere yığılırken duyduğum son şey koşarak bana yaklaşan yüksek ayak sesleriydi.