❗️BÖLÜMLER DÜZENLENİYOR AMA OKUMAYA DEVAM EDEBİLİRSİNİZ❗️
'Tesadüf seni önüme çıkarmasaydı, gene aynı şekilde fakat her şeyden habersiz yaşayıp gidecektim. Sen bana dünyada başka bir hayatın da mevcut olduğunu, benim bir de ruhum bulunduğunu öğretti...
Yine upuzun bir bölüm oldu bol bol yorumlarınızı bekliyorum 🤍
Oylamayı unutmayıın.
İyi okumalar✨
Multimedia: Ayaz🥹
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
🦅
"Babacım..."
Bakışlarım beşiğinde ağlayan oğluma giderken onu hızlıca kucağıma aldım ve vakit kaybetmeden odadan çıktım.
Kucağıma almama rağmen hala ağlıyordu.Hafif bir nefes bıraktım.Günler sonra evde bizden başka kimse yoktu.
Evin ürpertici sessizliğinde oğlum ve ben baş başaydık.
"Ağlama." Dedim sırtını sıvazlayarak.Birlikte mutfağa girerken sanki beni anlayacakmış gibi inatla konuşmaya devam ediyordum. "Baban şimdi karnını doyuracak Kartal'ım.."
Ancak biberon ağzına değdiği gibi diliyle geri ittirdi.Tabi bu esnada ağlaması da şiddetlenmişti.Açtı ama biberon istemiyordu.
Sıkıntılı bir nefes verdim.Galiba baba olma işini tek başıma beceremiyordum.O böyle içli içli ağladıkça benim gibi rahat adamın bile eli ayağı birbirine dolaşıyordu.Çok zordu.
"Hadi oğlum." Dedim son bir umut.Biberonu tekrar yaklaştırdım dudaklarına.Ancak sonuç başarısızdı.
Çünkü benim oğlumun niyeti belliydi.
"Ayaz?"
Duyduğum kısık ses ile hızlıca omzumun üstünden kapıya doğru döndüm.
Bu süreçte annemler hep yanımızdaydı.Daha doğrusu Eftelya'nın yanındaydılar.Ben birkaç günlük iznin ardından aklım tamamen onlarda olsa da işe dönmek zorunda kalmıştım.
