İnsanların çıkar ilişkisi içinde olması onlardan nefret etmeme sebep oluyor. Seni, sen olduğun için sevemeyecekler. Birbirlerinin yüzüne gülüp arkalarından rahatça hiç haz etmediklerini söyleyecekler. Bir araya geldiklerinde, ortak bir şey yapılması gerektiğinde yine birbirlerinin yanında yer alacaklar. Dışarıda kalan ben olacağım. Korkunç ve yalandan samimiyet gösterilerini, gülüşmelerini tiksintiyle izleyeceğim. İnsanlıktan bir kere daha nefret edeceğim. Sonra sen çıkacaksın karşıma. Beni anladığını söyleyeceksin. Ama diğerleri gibi değil, öyle bir söyleyeceksin ki, inanacağım sana. Çıkar ilişkilerinden, dışarıdaki maddi dünyadan, dokunabildiğin şeylerin seni amacına götürmeyen yollarından geçtiğini anlatacaksın ve beni o yolda mahsur kaldığım çukurdan çıkarmak için ikna edeceksin. Bu yolun devamında sıklıkla sana rastlamak istersem, bıkmayacak mısın benden? Her ne kadar inkar etsen de sen de çıkarının peşindesin. Bana yardım ederek ruhuna manevi destekte bulunacaksın. Düzlüğe çıktığımda, yaşamak için maneviyat hazzını hissettiğimde, evet hayat anlamlıymış dediğimde benimle sıklıka beraber bulunmak içkn sebebin kalmayacak. Arada sırada görmek isteyeceksin belki, bulduğum anlamları görmek için. Bunda biraz da olsa benim de katkım var diyip daha huzurlu, mutlu hissedebilmek için. Diğer insanların mutluluk için nasıl eşyaları, evleri, arabaları kullandıklarından babsedip aynısını insanları kullanarak yapacaksın. Onlara zarar vermemiş olman onları kullanmadığın anlamına gelmeyecek. İyi veya kötü birilerinin hayatına umarsızca elini daldırıyorsun. Yaşamın kaçınılmaz tarafı mı bu? Birbirimizin hayatına dokunarak, düzelterek veya daha da mahvederek ilerlemeye devam ediyoruz. İnsan hayatı ellerimize oyuncak oluyor. Oyuncağından daha fazla fayda elde edemeyince yani bu ilişkiden çıkar sağlamayı bitirdiğinde bütün kazananlar gibi sen de terk edeceksin.
