Uzun zaman sonra ilk defa sevdiğim adam gibiydin dün. Yanıma geldin. O eski pırıltıyı hissetmedim ama kızardığımı hissettim. Nasıl özlemişim seni. Gözlerine bile bakamadım. Başımı göğsüne yaslayıp her şeye orda katlanabilirim.
Ellerimi saçından geçirmek istemedim belki ilk defa. Sadece sarılmak istedim sana. Tutku olmadan, daha masum bir aşkla.
Bugünse seni izlemekten keyif aldım. Sende görmeyi çok beğendiğim o şey vardı üstünde. Herkeste beğenmem, ama çok saflaştırmıştın onu bile.
Sadece izlemek istedim seni, konuşmadan, dokunmadan. Ama kader bu ya, 1 haftadır konuşmazken bugün konuştuk. Sana kırgındım. O kadar kırgındım ki belli etmemeye karar vermiştim. İlk sen konuştun benimle. Sustuğum inadıma rağmen sen ağzını açtın. Nasıl olduğumu sordun bana, iyi dedim farkında bile olmadan. Sana iyi olduğumu söylediğim nadir anlardan biriydi. Sen de şaşırdın.
Yan yana yürüdük. Seni öpmeyi hayal ettiğim yerlerden geçtik. Ama beni öptüğünü hayal edişlerim aklıma bile gelmedi. Aklımda sadece sana hesap sormak vardı. Sordum da. Sana karşı o kadar sert konuşmamam gerektiğini biliyordum. Ama sen de suçluluk duygundan olsa gerek buna takılmadın. Ve bana hayatındaki öncelikleri söyledin. Beni omuzlarımdan bastırıp yerime oturttun. Ama kızmadım, üzülmedim de. Çünkü senin hayatında oraya asla ulaşamayacağımı kabullendim. Bana vakit ayıracağını söyleyip ayırmadığın zamanların bahanelerini dinliyor olabilmek bile benim için bir lütuftu. Ama sana bunu belli etmedim. Kızmış gibi davrandım. Sözünü tutmak gerektiğini ima ettim. Bilmiyorum ne kadar umrunda olmuştur, ama umarım bugün o yaptığın yanlışı düşünüyorsundur, 15 dakika bile olsa. Bir düşündüm de, tuvalete girdiğinde düşünsen bile yeter. Ya da düşünmesen de olur. Ben bugün sana öyle davranarak kendime, sana muhtaç olmadığımı, dönmek istediğin her an kapımı açık bırakmayacağımı kanıtladım.
