Rouge séduisant

PROLOG

Kiedy blondynka w służbowym fartuchu, z ogromną dokładnością szorowała wnętrze piekarnika w przestronnej kuchni rodziny Durand, po całej posiadłości rozniósł się dźwięk dzwonka do drzwi. Natychmiastowo wstała z klęczek, aby wzrokiem odszukać swoją dzianą pracodawczynię - Manon.

- Otworzyć? - Zapytała, wysilając się na jak najbardziej uprzejmy wydźwięk wypowiedzianego słowa. Alice nienawidziła swojej szefowej całym sercem. Uważała ją za najbardziej zawistną osobę, jaką miała okazję poznać w swoim całym dwudziestojednoletnim życiu, a jej córka - Emma była jeszcze gorsza. Mimo wszystko Alice nie rezygnowała z pracy. Rodzina Durand zapewniała jej tak atrakcyjną stawkę godzinową, że zarabiane pieniądze wystarczająco wynagradzały jej wszystkie załamania nerwowe i stale podniesione ciśnienie.

- Sama to zrobię - odpowiedziała pracodawczyni swoim standardowym, chłodnym tonem, który serwowała każdemu, tylko nie swojej córce.

Dziewczyna, słysząc stłumione głosy dobiegające z przeciwnej części nowoczesnej willi, wywnioskowała, że nagłą wizytę u pani Manon złożył kurier. Żadna nowość. Kiedy pracodawczyni wróciła do salonu, Alice zaczęła z dyskrecją przyglądać się niewielkiemu pakunkowi, który kobieta trzymała w ręce. Niestety z odległości, w jakiej się znajdowała, nie była w stanie zbyt wiele zobaczyć.

- Powiedz, proszę, że to moje nowe buty. - Nagle po schodach zbiegła tleniona blondynka, która musiała dostrzec kuriera z okna swojej sypialni.

- To przesyłka z koncernu CHN.

- Co wysłali? - usiadła na ogromnej, welurowej sofie obok matki, a na jej twarzy malowało się wyraźne zaciekawienie.

- Zaproszenia na bal maskowy. W tę sobotę. - Westchnęła ciężko. - No cóż, przepadnie. Z Grand Bassam nie zrezygnujemy.

- Jak na złość! - jęknęła młodsza blondynka, po czym pobiegła z powrotem na piętro, zapewne do swojego pokoju.

- Jadę załatwić kilka spraw. - Manon zwróciła się do sprzątaczki. - Nie zobaczymy się już, więc podczas naszego wyjazdu pamiętaj, żeby chociaż raz przyjść, podlać kwiaty i zetrzeć kurze. W ciągu najbliższego tygodnia nie będę wymagać od ciebie więcej. - Manon rzuciła dwie plakietki na stolik kawowy, gdzie przez stertę różnych dokumentów panował istny bałagan, zgarnęła swoją torebkę od Chanel i wyszła.

Alice nie mogąc pohamować swojej ciekawości, odczekała kilka minut, w których szefowa mogła wrócić do willi pod pretekstem, że czegoś zapomniała. Kiedy usłyszała dźwięk odjeżdżającego z podjazdu samochodu, miała już pewność, że Manon nie wróci przed końcem jej zmiany. Podeszła więc po cichu do stolika kawowego, aby chwycić w dłonie plakietki pochodzące z koncernu CHN. Wyglądały jak karty kredytowe wykonane ze złota, a na nich nie znajdowało się nic, poza grawerem w kształcie masek teatralnych. Alice, nie zastanawiając się zbyt długo, wsunęła je do kieszeni swojego fartucha, po czym jak gdyby nigdy nic wróciła do swojej pracy. Takiej okazji nie mogła przegapić.