Ander hoofdstuk | Mabbie

11. Geen epiloog, geen sequal

Pov Matthy:
Ik moet werken vandaag, al is dat het laatste waar ik zin in heb. Ik wil in bed liggen en huilen. De hele dag door. Maar Koen heeft gisteren voor mij gewerkt, dus moet ik nu voor hem werken. Ik zou met Robbie naar de bioscoop gaan, een tweede date op zijn initiatief dit keer, maar ik heb afgezegd. Ik had dat sowieso niet gekund. Of ik nou moest werken of niet. Ik kan niet leuk met hem op date en negeren dat hij mijn hart gebroken heeft.

Ik sta op de automatische piloot klanten te bedienen en koffies te maken. Mijn collega en ik hebben nog geen woord tegen elkaar gezegd. Mijn hoofd gaat steeds terug naar gisteren. Dat moment in zijn keuken. Maar het brengt mij ook terug naar een jaar geleden, naar mijn 'ex' Levi.

"Ik ben er gewoon nog niet klaar voor Matthy. Ik vind alles wat we nu doen prima, maar een relatie kan ik niet aan nu."

"Ik wacht op je Leev."

"Ik kan het niet meer aan Leev"

"Komt goed Matthy, op een dag kan ik met je zijn."

Eén volledig jaar heb ik gewijd aan hem. Aan Levi. Leev. De jongen die bijna van mij was, maar net niet. We leerden elkaar via via kennen en het klikte goed. Echter was Levi nog niet uit de kast en hij kwam net uit een relatie, dus hij wist niet of hij er wel klaar voor was. In veel opzichten komt dat overeen met Robbie.

Het wachten brak mij in alle opzichten. Mijn leven was hij en hij was mijn leven. Slapen, eten, Levi, nog een keer. Mijn mentale gezondheid lag op de vloer. Ik was op.

Ik loop naar achteren en ik pak mijn telefoon erbij. Ik negeer de blik van mijn collega. De tientallen appjes van Robbie die ik vandaag heb genegeerd verschijnen weer.

Nog sorry van gisteren.

Ben je oké?

Matthy?

Beter leef je nog.

Enzovoorts, enzovoorts, enzovoorts.

Dit keer open ik ze en ik klik op het belknopje. Ik moet dit doen. Voor mijzelf.

"Hey Matt." zijn stem klinkt niet veel beter dangisteren, maar er is vooral opluchting te horen. "Ik dacht dat je dood was ofzo."

"Nee nee, dat niet." Ik adem diep in en uit. Nu moet het gebeuren. "Ik kan dit niet op deze manier Rob. Ik kan niet op jou wachten. Ik moet jou laten gaan, met pijn in mijn hart."

Robbie is stil, maar ik hoor zijn adem schokken.

"Jij bent gewoon bij een ander hoofdstuk Robbie, daar is niks mis mee. Ik had je alleen graag in die van mij gehad," zeg ik, terwijl ik vecht tegen de tranen.

"Ik snap je Matt, echt. En het spijt mij dat ik achterloop. Hopelijk kan ik je nog bijbenen in de toekomst."

Ik schud mijn hoofd. "Dit is het einde van ons boek Robbie. Geen epiloog. Geen sequal."

Ik hoor een piep. Ik heb opgehangen. Ik laat mij via de muur naar beneden zakken. Ik weet dat ik het juiste heb gedaan, maar waarom is het juiste nou zo moeilijk?