Ander hoofdstuk | Mabbie

6. Kopje depresso

Pov Robbie:
Met licht trillende handen zit ik in de auto. De boodschappentas met spullen staat op de stoel naast mij. Het laatste deel wat ik van haar heb zit in die tas en ik sta nu op het punt om het weer terug te geven. De auto rijdt niet eens meer, maar toch blijf ik zitten. Op de bestuurdersstoel, naast die tas. Ik leun met mijn armen op het stuur en ik zucht diep als ik mijn hoofd erop laat rusten. Fysiek rusten dan, want kon mijn hoofd maar rusten op dit moment. Alle herinneringen met haar flitsen in willekeurige volgorde door mijn hoofd heen. De eerste kus, de eerste date, de tweede date, het onofficiële samenwonen. Alle ochtenden, middagen, avonden en nachten met haar. Alles is weg nu. Puur omdat zij haar gevoelens verloren heeft. Ik had haar de wereld willen geven, maar zij wou het niet hebben.

Ik stap uit mijn auto en de tas neem ik mee. Ik bel aan. Het geblaf van haar puppy vult mijn oren. Storm zal ik net zo erg missen als Jamie. De deur gaat open en daar staat ze. Recht voor mijn neus. Ze pakt de tas van de grond af. "Thanks Robbie," zegt ze. Ze stuurt me nog een verontschuldigend glimlachje voordat ze de deur weer dichtgooit. Het ging zo snel dat ik pas besef dat ze de deur open heeft gedaan als hij al weer dichtzit. Een steek gaat door mijn hart heen. Robbie. Zo noemde ze mij nooit. Verslagen loop ik weer terug naar mijn auto, om er op precies dezelfde manier weer in te gaan zitten. Ik weet niet precies waar ik op gehoopt had, maar ik had zeker wel ergens op gehoopt. Een laatste kus, een laatste middag samen. Ik had nota bene mijn hele middag vrij gehouden, als de hopeloze jongen die ik op dit moment ben. Wat hield ik mijzelf ook voor de gek.

Het is een kwartiertje later en ik scroll doelloos op mijn telefoon. Door mijn contactenlijst, om precies te zijn. Mijn oog valt op zijn naam. Matthy het Lam. De jongen van de trein, en intussen mijn goede vriend.

U: Hey Matt

Matthy komt meteen online en hij begint te typen.

Matthy het Lam: Hey! Alles oke?

U: Geen idee hoe je het ziet, maar niet helemaal.

Matthy het Lam: Je typt normaal enthousiaster ;)

Matthy het Lam: Kan ik iets doen voor je? Als je wilt mag je langskomen op mijn werk. Maak ik je een koffie, op mijn kosten ofc, en kletsen we wat.

Matthy het Lam: Maar voel je tot niks verplicht!

U: Graag

U: Starbucks in Utrecht toch?

Matthy het Lam: Jaa, die ene bij Hoog Catharijne!

Iets meer dan een uurtje later kom ik aan bij de desbetreffende Starbucks. Ik zie Matthy al achter de toonbank staan, in zijn werkoutfit. Hij zwaait naar me. Als ik voor de toonbank ga staan, wenkt hij mij mee naar achter. Als we eenmaal achter staan, trekt hij mij in een knuffel. Ik voel mijn lichaam ontspannen. "Sorry, ik mag geen klanten knuffelen in de winkel," fluistert hij, terwijl hij kalmerend over mijn rug heen wrijft. We blijven een poosje zo staan en ik rust mijn hoofd op zijn schouder. En deze keer ook mentaal.

"Koffie?" vraagt Matthy als we teruggetrokken zijn van de knuffel. Ik knik met een licht gelachje. "Blijf maar hier bij mij," zegt hij als we achter de toonbank staan, "Als je wilt mag je op het aanrecht zitten daar." Hij wijst naar het aanrecht dat hij bedoelt. Ik ga er op zitten en ik kijk naar hem terwijl hij twee koffies maakt. Hij gaat naast mij zitten als hij klaar is en hij geeft mij mijn kopje koffie. "Dankjewel Matt," zeg ik en ik rust mijn hoofd op zijn schouder terwijl mijn handen worden opgewarmd door het kopje koffie. "Kopje depresso is dit," vertelt Matthy, "Deze maak ik altijd als ik mij kut voel, dus ik dacht; misschien werkt het ook voor jou."

Ik weet niet precies wat het is, maar mijn zorgen lijken voor even verdwenen te zijn bij hem. Alsof dit moment het enige is wat er in mijn hoofd omgaat. De koffie en zijn aanwezigheid.

"Het is zeker al aan het werken," zeg ik en ik kijk hem glimlachend aan. Wat ik er niet bij vertel, is dat het meer door hem komt dan door de koffie. Maar ik geniet van de trotse glimlach op zijn gezicht wanneer ik vertel dat zijn koffie mij helpt.