[WattpadRomance TR Okuma Listesinde]
Zihnimde akmakta olan bir kum saatinin sesini duyuyordum. İnce, dar kısımdan geçen tanecikler üzerime doğru akıyordu. Bedenime yapışmış kum tanelerinin ağırlığı, ruhumdaki ağırlığa eşitti. Sanki geçmiş, üzerime ç...
Oy ve yorumlarınızı lütfen eksik etmeyin, keyifli okumalar. 💃
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
🎲
540 Gün Önce
Eflâl Keskin, Ağzından
Ruhumda bir kadının ayak seslerini işitiyordum. Yavaş solukları zihnimde bir yankı bırakıyordu. Kendimi o kadının ayak izlerini takip ederken bulduğumda, onun izinden yürümeye başladım. Biz yürümeye devam ettikçe uzaktaki sesler daha da yakınlaşıyordu. Bir süre sonra sesler, ayak seslerimizi bastırdı ve önümdeki kadın koşmaya başladı. Zihnimde bir oda kuruldu ve o odanın içinde bizler var olduk.
"Bunu bana nasıl yaparsın?" dedi, annem.
Sırtımı gördüğüm kişilerle birlikte arkamdaki soğuk duvara yasladım. Gözlerim yanımdaki takvime iliştiğinde günlerden kara günün olduğunu gördüm. Bakışlarım takvimin biraz altına kaydığında ise küçük kızı fark ettim. Biraz sonra olacakları biliyordum ama o bilmiyordu.
Annem oturduğu yerden hiddetle kalktı ve babamın yanına yaklaştı. Onu durdurmak istedim ama zihnim geçmişe müdahale etmeme izin vermemişti. Annem babamın önünde durduğunda ellerini yakalarına koydu.
"Kızın dün kaza geçirdiğinde neredeydin Gökhan!" dedi, ruhumdan bir türlü acısını koparamadığım, annem.
Kaşlarım kendiliğinden çatılırken yanımdaki küçük kıza baktım. Olacaklardan bir haber dururken zihnimde bir ses yükseldi.
"Eflâl?"
Birden gözlerimin önündeki bütün görüntüler silinirken karşımda bana el sallayan Serap'ı fark ettim. Korkuyla arkama yaslandığımda Serap kaşlarını çatarak bana baktı.
"Bir sorun mu var?" diye sordu, Serap. Anında kendimi topladım ve kafamı iki yana salladım. Elimi yumruk yapıp dudaklarıma yaklaştırdım, birkaç kere öksürdüm.
"Bir sorun yok."
Serap, yavaşça yerine oturduktan sonra ellerini masanın üzerinde birleştirdi ve derin bir nefes aldı.
"Sende de oluyor değil mi?"
Artık kaşlarımı bende çatmıştım. "Ne oluyor mu?"
Serap, omzunu çekti. "Arada yalnız kaldığımda geçmişteki olaylar yakamı bırakmıyor ama bu benim hoşuma gidiyor. Çünkü küçük aklıyla o an hiçbir şey anlamamış oluyorum ve böylece bütün taşlar yerine oturuyor."
Serap'ın dedikleriyle kaşlarım eski hâline döndü. Konudan uzaklaşmak amacıyla kolumdaki saate baktım ve öne doğru eğildim.
