[WattpadRomance TR Okuma Listesinde]
Zihnimde akmakta olan bir kum saatinin sesini duyuyordum. İnce, dar kısımdan geçen tanecikler üzerime doğru akıyordu. Bedenime yapışmış kum tanelerinin ağırlığı, ruhumdaki ağırlığa eşitti. Sanki geçmiş, üzerime ç...
Oy ve yorumlarınızı lütfen eksik etmeyin, keyifli okumalar. 💃
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
🎲
541 Gün Önce
Ölüm ile yaşam arasındaki çizgi bir nefes kadardır. Aldığımız ve verdiğimiz her nefeste sorguladığımız bu yaşam tarzı bir başkasının sonlandırmak istediği düşünceye eş değerdir. Arasında tek bir fark vardır. Yeni bir yaşam aldığı ilk nefesle başlarken verdiği son nefes, ölümün simgesidir.
Gardırobumdan aldığım siyah kazağı üzerime giyerken bir yandan aynaya doğru yaklaşıyordum. Attığım her adım kulaklarımda yalın bir tını bırakırken aynanın karşısına geçtim. Kenarından salınmış olan yemeniyi alıp saçlarımı kapattım. Aynaya yansıyan tek renk gözlerimdi. Sahip olduğum mavi hareler baştan aşağıya yansımadaki görüntüme bakarken onlarda çoktan içindeki siyahlığa bürünmüştü ve koyulaşmıştı.
İnsanlar ölüm için neden siyah renk seçmişlerdi?
Cevabı basitti.
İnsanoğlu, sahip olduğu hayat boyunca renklere bir isim vermişti ve bunları kendilerine göre şekillendirmişti. Siyah da bunların içinden matemi simgeleyen bir örnekti ama bana kalırsa öyle değildi.
Siyah, aslında ölen kişinin ardından zihninde oluşturduğun sessiz bir boşluktu. O boşluğu yaratarak oluşturduğun kişilik, senin bundan sonraki hayatın boyunca hiçbir şeyden zevk almaman gereken bir duygunu açığa çıkartıyordu.
Derin bir nefes alarak aynanın karşısından ayrıldım ve kapıya doğru ilerledim. Salona doğru kıvrılan merdivenlerden indim. Salonda bakışlarımı gezdirdiğimde herkesin beni dışarıda beklediğini anlamıştım. Evin kapısına yürüyüp kapıyı açtığımda düşüncelerimde haklı olduğumu gördüm.
Özgür'ün arabasına bindim ve sürmesini bekledim. Çok vakit kaybetmeden araç harekete geçtiğinde bakışlarımı cama doğru çevirdim. Gökyüzünden salınarak yeryüzüne inen karları gördüğümde derin bir nefes aldım. Bir anlığına bakışlarım cama yansıyan Özgür'ün yüzünü buldu. Camdan dışarısı puslanırken yalnızca onun görüntüsü odağını buldu. Yüzünde hiçbir ifade yoktu. Sert çehresi yalnızca yola dönüktü. Birden zihnimdeki boşluk beni bir gün önceye döndürdü.
1 Gün Önce
"Artık ben acı hissetmiyorum Özgür."
Özgür, duyduğu cümleyle kafasını iki yana salladı ve ayağa kalktı. İçimde büyük bir sanrı kendini gösterirken elimi sertçe masaya vurdum.
"Yerine otur ve beni dinle!"
Özgür'ün kehribar hareleri bir anlığına koyulaşırken yavaşça kalktığı yere oturdu. Derin bir nefes alarak ellerimi masanın üzerinde birleştirdim. Zihnimde kurmakta zorlandığım düşünceleri dilime akıtmak oldukça uzun sürmüştü.
