Tutsak küçük

Giriş

Tanışalım, turna ben, turna Yılmaz. Ailesi, Doğu törelerinin içimde sıkışıp kalmış ve o nefret ettiği törelere maruz kalmış o kız benim....
Kars'tan kaçalı Eskişehir'e geleli4-5 saat olmuştu. Ben hala nereye gideceğimi bilmiyordum. Burda akrabalarımız vardı ama hemen babama haber verirlerdi. Şuanda güvenebileceğim tek kişi duman Abi belkide ona ulaşmalı ve yardım istemeliyim. Evden kaçarken onun bana bıraktığı adresi yazılı kağıdı da almıştım. Bi kaç ay önce Kars'taki şirketindeki işlerini başka birine bırakmış ve Eskişehir'deki şirketine gelmişti.
Çok zengin olmasına rağmen oldukça iyi biriydi. Zenginler kötüdür algısını belkide yıkan tek kişidir.
En iyisi ondan yardım istemekti. Evden kaçarken telefonumu bile almamıştım. Hiç bir şekilde bana ulaşmalarını istemiyordum. Buraya gelirken biletimi bile okuldan bir kızın adına almıştım. Her şeyi en ince ayrıntısına kadar düşünmesem de arkamda nereye gittiğime dair iz bırakmamıştım. Tabii bunlarda duman abi sayesindeydi. Duman abi ailemi daha doğrusu artık ailem olmayan babamı ve abimi tanıdığı için Bana bir çok şey öğretmişti. Babam ve abim duman abiyi çok severler, abim ve duman abi çok yakın iki arkadaşlar ama abimin yaptıklarını öğrendikten sonra duman abinin artık öyle düşüneceğini düşünmüyordum.

Daha fazla beklememek için hemen oturduğum yerden kalktım. Yoldan geçen insanlara baktım. Büyüklerden bi telefon istersem terslik olduğunu anlayıp polisle Veya başka bişeyle başımı belaya sokarlardı. Karslı olmama rağmen güzel bir giyimim vardı. Teknolojiyle alakalı herşeyi biliyordum. Bu konuda çok da iyiydim Hiç bir zaman karsı da onun getirdiklerini de benimsememiş sevmemiştim. İyiki de sevmemişim...
İlerde çimenlerde oturan yaş grubum gibi görünen çocuklara yaklaştım. Kız erkek karışık oturuyorlardı.
" pardon." Dediğimde hepsi bana baktı. Elimdeki küçük çantayı daha çok sıktım. Panik yaparsam şüphelenirlerdi.
" buyurun." Gözleri renkli olan, kıvırcık saçlı çocuğa baktım.
" Eskişehir'e yeni geldim de telefonumun şarjı bitti. Elimde bir Adres var ama telefonumun şarjı olmadığı için nasıl gideceğime telefondaki haritalardan bakamıyorum. Yardımcı olur musunuz?"
Hepsi normal bir gülümsemeyle yüzüme bakıyorlardı.
" tabii." Esmer olan Kıza baktım. Ayağa kalkıp yanıma geldi. Telefonunu çıkardı. Bana uzattı.
Gülümseyip elime aldım. Taksiyede binip gidebilirdim ama üstümde para yoktu. Kartlarımı falan da kullanmamış ve almamıştım. Bilet parasını babamdan gizli zar zor biriktirmiştim.
" sadece birini arasam yeter o gelip beni alacaktır."
Dedim. Kızın yüzüne onay istiyor gibi baktığımda hemen kafa salladı.
Direk cebimdeki kağıdı çıkarıp numarayı tuşladım. Hızlı olmam lazımdı.
Direk Kulağıma koydum. Çaldı... çaldı... çaldı...
" alo?" Duman abinin sesini duyunca derin bir nefes bıraktım. 
" alo, abi benim turna." Bi kaç saniye sessizlik oldu.
" turna?" sesindeki şaşkınlık beni gülümsetti.
" iyimisin canım ne oldu?"
" abi.." yine kocaman bir nefes alma isteği içimi doldurdu. Kocaman bir nefes aldım.
" ben eskişehirdeyim ama telefonumun şarjı bittiği için sana kendi telefonumdan ulaşamadım. Gördüğüm birinin telefonundan arıyorum."
Umarım bana yardım ederdi. Başka gidecek yerim yoktu.
" turna, ne demek eskişehirdeyim. Abinle babanın haberi var mı?"
Bakışlarıma endişe yerleşti. Beni izleyen diğer çocuklara baktım. Hemen kendime toparlamam lazımdı. Güldüm
" asayiş berkemal." Dediğimde sıkıntılı bir nefes verdi. Bu bizim dilimizde hiç bişey yolunda değil demekti.
" haberleri var yani merak etme. Senin bir daha aramana gerek yok".
Haberleri olmadığını ve olmaması gerektiğini  anlamıştı.
" tamam." Dedi hemen.
" bana konum at hemen geliyorum."
Şimdi iyiydim işte.
" tamam." Dedim hemen telefonu kapattım. Telefonun sahibine baktım.
" şu numaraya konum atabilir miyiz?" Derken telefonu ona uzattım. Özeli olabilirdi.
Gülümsemesini bozmadan telefonu alıp hemen konum attı.
" çok teşekkür ederim. Gerçekten çok saol." Diyip sarıldım
O da bana sarıldı.
" hiç önemli değil. Rica ederim."
İlerdeki bankı gösterdim.
" Ben gidip şurda bekleyeyim. Çok saolun tekrardan iyi günler."

       10 dakika sonunda yol kenarında bir araba durdu. Arabadan inen duman abiyi görünce hemen ayağa kalktım. Endişeyle yanıma geldi.
" turna ne oluyor iyi misin?"
Kafa salladım.
" iyiyim, iyiyim ama çok  büyük bir sorunum var ve gidecek kimsem kalmadı."
Kaşları çatıldı. Elimdeki valize baktı.
" dur, önce sakin bir yere gidelim sonra konuşalım." Kafa salladım. Elimdeki valizi alıp arka koltuğa koydu. Ön kapıyı açınca oturdum. Hemen şöför koltuğuna oturdu. Sessiz geçen bir yolculuktu ama düşüncelerim beni esir almış durumdaydı. Doğup büyüdüğüm yeri bırakıp gelmiş olmak normalde bana dokunmalıydı. İçim huzursuz olmalıydı ama hiç de öyle değildim. Bileklerimde sanki kelepçeler vardı, ben o kelepçelerden kurtulmak için, babamın bileğime geçirdiği kelepçelerden kurtulmak için, onların anahtarlarını bulup Özgür kalmak için bir yolculuğa çıkmıştım.....
araba durduğunda bakışlarımı camdan çektim. Kapıyı açıp aşağı indim. Bir uçurumdu burası, sessiz sakin sadece rüzgar seslerinin olduğu bir uçurum. Yaklaşıp esen rüzgara izin verdim. Saçlarım uçuşurken gözlerimi kapattım. Bileğimdeki kelepçeler ne zaman yok olurda ben kaçak olmaktan kurtulurdum bilmiyorum ama şuan huzurlu hissediyordum. Gözlerimi açmadım ama duman abinin yanıma geldiğini biliyordum.
" anlatacak mısın?" Duman abinin sesiyle kocaman bir nefes daha aldım. Her aldığım nefes sanki boğazıma takılsa da almaya inat ediyordum.
Kapalı olmalarına rağmen zihnime dolan görüntüler yüzünden dolan gözlerimi açıp duman abiye baktım. Duman abi yüzümdeki ifadeyi gördüğü anda bakışları daha da endişe kaplı oldu. Hemen yanıma gelip karşımda durdu. Yanağımdan süzülen yaşlarımı sildi. Dudaklarımı birbirine bastırdım.
" ne oluyor abicim hadi anlat." Kafamı eğdim ama iki eliyle yanaklarımı tutup kafamı kaldırdı.
" abi..."  yutkunmaya çalıştım. Yüzüne bakıp da konuşamayacaktım.  Elimle yüzümü kapatıp Kafamı göğsüne bastırdım. Hemen bana sarıldı. Çenesi kafama geliyordu.
" ben evlenmek istemiyorum!" Dedim acıyla.
Vücudu kaskatı kesildi.
" ben, ben evlenemem, 50 yaşında bir adamla evlenemem. Yardım et lütfen!"
Bağırışım uçurumun kenarına vuran dalgalarda kayboldu sanki. Duman abi  kaskatı kesilen kollarına rağmen bana daha sıkıldı sarıldı. Kedi misali göğsüne saklanmıştım. Dudaklarını kafamda hissettim.
" herkes delirdi. Kaçmak zorunda kaldım gidecek başka kimsem yok lütfen! Abimden bile kaçmak zorunda kaldım. Abimden bile!"
Panik tüm vücudumu esir almıştı. Aklıma düşen düşüncelerle hemen duman abiden ayrıldım
" abime haber vereceksin." Dedim korkuyla.
" abim senin en iyi arkadaşın sen ona haber vereceksin."
Geri geri gitmeye başladım. Duman abi kafasını iki yana salladı.
" vermeyeceğim turna. Sana yardım edeceğim tamam mı? Dur olduğun yerde düşeceksin."
Kafamı iki yana salladım.
" olmaz. Sen haber vereceksin ben biliyorum. Sen abimden bişey saklayamazsın. Beni evlendirecekler, beni o yaşlı adamla evlendirecekler. Abim karşı çıkmadı. Eğer beni yakalarsa babama verir." Arkamı dönüp uçuruma baktım. Ucundaydım. Tam önüme dönecekken duman abi beni tutup göğsüne çekti. Ağlamaya devam ettim.
" seni vermeyeceğim. Sen evlenmeyeceksin. Korkma canım." Duman abinin ceketinin yakalarına daha sıkı tutundum. Kafam göğsüne geliyordu.
" abim engel olmadı! Beni hiç sevmiyormuş!! Gelip istediler beni hemen verdi. Aylarca okula gidemedim!"
Buz kesmiştim. Sıkı sıkı tutundum. 
" şşş." Duman abinin sesi kulağımdaydı.
" yok öyle bişey, evlilik falan olmayacak tamam mı korkma. Ben sana ne öğrettim? Korkma, savaş. Baş kaldır boyun eğme."
Geri çekilip yüzüne baktım. Hemen gözyaşlarımı sildim. Gururla bana bakıyordu.
" haklısın abi. Korkma savaş, baş kaldır boyun eğme."
Bana bunu  abimle beraber öğretmişlerdi ama o abimden bile kaçmam için zamanında sadece bana özel şeyler öğretmişti. O da dahil bazen kafamın nasıl çalışacağını asla bilemiyordu.
" haklısın." Dedim yine.
" şimdi bir plan yapmamız lazım."
Kafa salladım. Evet güzel bir plan yapmalıydık.
" söz veriyorum, bu evlilik olmayacak." Dediğinde yüzüne bakıp kocaman gülümsedim.
Buna tüm kalbimle inanıyordum...