Lean on Me (Wandering Soul #1)

Chapter 7: Ana

Kinabukasan ay maaga akong nagising. Mas nauna pa nga ako sa alarm ko nang mga labinlimang minuto. Dahil hindi naman na ako makakabalik sa pagtulog ay kumilos na ako kaagad. I looked at myself in the mirror and noticed my puffy eyes. I iced and massaged them lightly to lessen the swelling. Then, I took a bath and prepared my breakfast and lunch.

When I checked the wall clock, I still had 20 minutes of free time before I left the house. Kinuha ko ang kape ko at naglakad papunta sa balkonahe. Unti-unti nang nagbabago ang kulay ng langit – mula sa dilim ay nagtatalo na ang asul, dilaw, at kahel. I sipped on my coffee while observing the gradual changes that were happening in the sky.

Nitong napunta ako sa probinsya, saka ko lang tuluyang napahalagahan kung gaano kaganda ang bawat pagsikat ng araw lalo na ang sinisimbolo nito.

I was so used to waking up at dawn even when I was still in the city. Kumikilos agad ako para ipaghanda ng makakain ang pamilya. Hindi ko tuluyang naranasan na magkaroon ng oras para lang titigan ang pagsikat ng araw. Tuwing sumisilip ako sa labas ng bahay, medyo may kataasan na ang araw sa langit. Because the moment I got up from bed, I would start working tirelessly from dawn to night. I would start thinking about the problems I need to resolve and the work I had to finish. Wala puwang ang pagpapahinga sa kada araw ko.

Before, a sunrise meant another mundane and  conventional day. But now... every sunrise meant a promise of a new beginning and savoring the present. Sa bawat araw na meron ako ngayon, pakiramdam ko bago ang lahat kahit na wala namang naiiba sa mga ginagawa ko. Every day was a breath of fresh air and felt like sunshine that hit my skin after the rain.

Nang tuluyan nang lumiwanag ang paligid ay pumasok na ako sa loob ng bahay para kolektahin ang mga gamit ko. I needed to go to work now since it was far from here. Aabutin ako halos isang oras bago makarating.

I was walking past Architect Javier's home when I noticed that he was at his terrace sipping on his mug. Nakita niya ako at tumango siya sa banda ko. I slightly raised my right hand and gave him a little wave.

One thing I noticed, hindi siya mukhang bagong gising. He looked decent enough even though it was just morning. Wala man lang sign ng pamamaga ng mga mata galing sa pagtulog hindi katulad ko kanina na akala mo umiyak bago matulog.

Halos sampung minuto yata akong naglakad para makarating sa tulay. Nakaabang na kaagad sa akin si Manong Lando. Siya kasi ang araw-araw na naghahatid sa akin papunta sa trabaho kaya parang service ko na rin siya. I paid him seventy pesos everyday. Thankfully, Renzo sends me home after work for free. Isa kasi iyon sa benefits na ibinigay ni Ate Josie dahil naawa siya na malayo ang tirahan ko at gabi na nakakauwi. Mahihirapan daw akong makahanap ng masasakyan.

Napakalaki ng gastos ko sa pamasahe pa lang sa araw-araw. Sa isang linggo, 350 pesos ang nakakaltas sa ipon ko para sa pamasahe lang. Isa ito sa dahilan kung bakit kailangan ko talagang maghigpit ng sinturon.

Naalala ko na naman iyong problema nila Mama sa pera. Kung dadagdagan ko pa ang ibibigay ko sa kanila kada buwan, wala na talagang matitira sa akin. Hindi naman din ako pwedeng mag-request sa boss ko na taasan ang sahod ko. The measly 22k that I earned was the highest she could offer given the location and profit of the drugstore.

When I arrived at the pharmacy, Renzo and Juday were just opening. I hurriedly went inside and placed my things in the staff room before helping them with the opening. I checked the temperatures and logged them. I also checked the calendar to know the schedules of the deliveries. Today, we had three.

Hindi pa kami tuluyang nakakapaghanda para sa pagbubukas ay mayroon na kaagad customer na nakaabang. She was carrying a child who still looked sleepy. Lumapit kaagad ako sa kanya para tanungin kung ano ang bibilhin.