မနက်သို့
" မောင်ကျွန်တော်ဆေးရုံကိုသွားတော့မယ်နော် "
" ထယ်လေးညနေမောင်လာကြိုမယ်နော် "
" မောင်ရယ်ပင်ပန်းပါတယ်ကျွန်တော်ကိုလာမကြိုပါနဲနော်အိမ်မှာပဲအေးအေးဆေးဆေးနေခဲ့ပါဟုတ်ပြီလား "
"မောင်လာကြိုချင်လို့ပါ ပြီးတော့မောင်ဒီရက်ပိုင်းမှာထယ်လေးကိုဂရုမစိုက်သလိုဖြစ်သွားတဲ့အတွက်တောင်းပန်ပါတယ် "
" မောင်ရယ် "
တောင်းပန်စကားဆိုလာတဲ့မောင်နှုတ်ဖျားလေးကိုကျွန်တော်လက်တွေနဲပိတ်စေခဲ့တယ်
" မောင်မတောင်းပန်ပါနဲ့ ကျွန်တော်လဲအဆင်ပြေတာမို့လို မောင်တောင်းပန်စကားဆိုတိုင်းကျွန်တော်ရင်ဘက်ထဲ့မှာအရမ်းကိုနာကျင်ရတယ် တစ်ချိန်မှာမောင်သာကျွန်တော်အနားကထွက်သွားခဲ့ရင် တကယ်ကျွန်တော်သေသွားမယ်ထင်တယ် "
" အဲ့လိုမပြောပါနဲ့မောင်ထယ်လေးကိုယ်မထားသွားပါဘူးကဲပါမောင်ကြောင့်ထယ်လေးစိတ်ညစ်နေရပြီညနေမောင်လာကြိုရင်းနဲမုန့်အတူတူသွားစားကြတာပေါ့ ဟုတ်ပြီလား "
" ဟုတ်မောင်သဘောဒါဆိုကျွန်တော်သွားတော့မယ်နော် " .
" အွန်းဂရုစိုက်မောင်းသွားပါကားကိုယ် "
" ဟုတ်မောင်သွားပြီ "
မောင်ကိုကျွန်တော်ကိုပိုင်ဆိုင်ထားပေမဲ့တကယ်လက်တွေမှာတော့မပိုင်ဆိုင်ဘူးမောင်..... ကျွန်တော်အနားမှာမောင်ရှိပေမဲ့ မောင်စိတ်တွေကသူဆီကိုပဲရောက်ရောက်နေတယ် တစ်ခါတစ်လေးတော့လဲ ဝမ်းနည်းမိတာပေါ့ ဘာလိုကျွန်တော်မဟုတ်ရတာလဲဆိုပြီး
" ဟူးးးးးးးးးးးးး "
ကျွန်တော်လဲလေပူးတစ်ချက်မူတ်ပြီးတော့ကားမောင်းချင်ကိုစတင်လိုက်တော့တယ်
ကျွန်တော်လဲမောင်းထွက်သွားတဲ့ကားလေးမျက်စိအောက်ကပြောက်ကွယ်သွားမှအိမ်ထဲ့ကိုပြန်ဝင်လာခဲ့တယ်
" ထယ်ယောင်ဆေးရုံကိုသွားတာလားအစေားကြီးကို "
" ဟုတ်ဖေဖေအရေးကြီးလူနာရှိတယ်ဆိုလို့တဲ့ ဖေဖေအပြင်သွားအုံးမှာလား "
YOU ARE READING
အဖြူရောင်တိမ်ဆိုင်ကြိုး
Fanfictionကျတော်ဘဝထဲ့ကိုမခေါ်ရက်ဘူ ကိုကိုဘာမှမက်မော်စရာ မရှိတဲ့မိဘမဲ့တစ်ယောက်ကိုဘဝနဲရင်းပြီးမချစ်ပါနဲ Jim ကျတော်လေမောင်ကိုဟိုးအရင်ထဲ့ကချစ်ခဲ့ရသူပါ မောင်အချစ်ကိုရခဲ့လိုအရမ်းကိုပျော်ရွင်ခဲ့တယ် ဒါပေးမဲ့ မောင်အချစ်တွေကိုပိုင်ဆိုင်ထားတာကျတော်တစ်ယောက်ထဲ့...
