" မောင်ကျွန်တော်ကိုကြည့်ပါအုန်းဒီအင်င်္ကျီလေးနဲလိုက်ရဲ့လားလို့ မောင် "
နောက်တစ်ပတ်ဆိုရင်ကျွန်တော်နဲမောင်ရဲ့မင်္ဂလာပွဲလေ မင်္ဂလာပွဲအတွက်သတိုသားဝတ်စုံလာရွေးနေကြတာ မောင်တော့မသိဘူကျွန်တော်ကတော့အရမ်းကိုပျော်နေပြီ ဟီး
အခုချိန်ထိကျွန်တော်ပြောနေတာကိုသတိမထားမိသေးတဲ့မောင်ပါအပြင်ကိုပဲငေးကြည့်နေတယ်
အင်းလေဒါဟာလဲမောင်အမြဲဖြစ်နေကြအရာတစ်ခုလို့တောင်ဖြစ်နေပြီ ကျွန်တော်ကသာအတင်းလုပ်ယူထားရသလိုပါပဲ
" မောင် "
" ဟင်ထယ်လေး "
" ကျွန်တော်ခေါ်နေတယ်လေ "
ကျွန်တော်ဘယ်လောက်တောင်အပြင်ကိုငေးမိနေလဲမသိပါဘူထယ်လေးခေါ်မှသတိပြန်၀င်လာခဲ့တယ်
" အော်အွန်းလှတယ် ပြီးရင်မောင်တို့လက်စွပ်သွားကြည့်ရအောင် "
" မောင်ရော်ဝတ်စုံမဝတ်ကြည့်တော့ဘူလာ "
" ထားလိုက်ပါမောင်တို့ဖတ်စာတွေဝေဖို့ရှိသေးတယ်လေအိမ်ရောက်မှပဲဝတ်ကြည့်လိုက်မယ် "
" ဒါပေမဲ့ အင်းပါ မောင်သဘောပါပဲ "
မောင်မျက်နှာမကောင်းတာကြောင့်ကျွန်တော်ဘာစကားမှဆက်မဆိုတော့ပါ တခါတလေ မောင်ကျွန်တော်အနားမှာမရှိသလိုပါပဲ
ဒီလိုနဲ့ဆိုင်ထဲ့ကအထွက်လူတစ်ယောက်နဲဝင်တိုက်မိပြီးဖင်ထိုင်ရပ်လေးပြုတ်ကျသွားခဲ့တယ်
" အ နာလိုက်တာ "
" ထယ်လေးအဆင်ပြေရဲ့လား ထမောင်ထူပေးမယ် "
" အဆင်ပြေ "
မောင်ဟာ ကျွန်တော်အသံကိုယ်မကြားနိုင်သလို အရှေကလူသားလေးအသံက ကျွန်တော်ရဲ့အဆင်ပြေဆိုတဲ့စကားသံကိုယ်ဖုံးကွယ်သွားသလို
" ကိုကိုလားဟင် "
လဲ့ကျသွားတဲ့ထယ်လေးကိုထူပေးနေချိန်မှာကြားလိုက်ရတဲ့စကားသံက လွန်စွားရင်းနှီးနေတဲ့အသံ
ကျွန်တော်အသံကြားလိုမောကြည့်လိုက်တော့မမျှော်လင့်စွာပြန်တွေ့ခဲ့ရတဲ့ကောင်ငယ်လေး
5နှစ်ရှိခဲ့ပြီသူကျွန်တော်အနားကထွက်သွားခဲ့တာ
YOU ARE READING
အဖြူရောင်တိမ်ဆိုင်ကြိုး
Fanficကျတော်ဘဝထဲ့ကိုမခေါ်ရက်ဘူ ကိုကိုဘာမှမက်မော်စရာ မရှိတဲ့မိဘမဲ့တစ်ယောက်ကိုဘဝနဲရင်းပြီးမချစ်ပါနဲ Jim ကျတော်လေမောင်ကိုဟိုးအရင်ထဲ့ကချစ်ခဲ့ရသူပါ မောင်အချစ်ကိုရခဲ့လိုအရမ်းကိုပျော်ရွင်ခဲ့တယ် ဒါပေးမဲ့ မောင်အချစ်တွေကိုပိုင်ဆိုင်ထားတာကျတော်တစ်ယောက်ထဲ့...
