နေလည်လောက်ရောက်တော့ ကျွန်တော်အပေါ်ထက်ခနတတ်ချိန်မှာဖေဖေအခန်းတံခါးပွင့်နေတာကြောင့် တစ်ခုခုများသိရမလားဆိုပြီး၀င်ကြည့်လိုက်တော့ မြင်တွေ့လိုက်ရတဲ့အရာတွေကြောင့် ကိုယ်မျက်လုံးတောင်ကိုယ်မယုံနိုင် အကြောင်းမှာနံရံမှာကပ်ထားတဲ့ပုံများစွာ ထိုပုံတွေကတစ်ခြားသူမဟုတ်ကျွန်တော်အရင်ကချစ်ခဲ့ရတဲ့ လူသားလေးပုံပင်
စာပွဲခုံမှာတင်ထားတဲ့စာအုပ်တစ်အုပ်ကိုယ်ကျွန်တော်ယူပြီးဖတ်ကြည့်လိုက်တော့ အံအော်လွန်းလို့ခြေထောက်တွေမခံနိုင်စွာထိုနေရာမှာဖင်ထိုင်ရပ်လေးပြုတ်ကျသွားတဲ့အထိ မယုံကြည်နိုင်လို့ ဘာလို့ဒါတွေကျွန်တော်မသိရတာလဲ ဖေဖေဘာတွေလုပ်နေတာလဲ
" မောင် "
" ..... "
" မောင် ကျွန်တော်ခေါ်နေတယ်လေ မောင် !
" ဟင် "
ကျွန်တော်မောင်ပျောက်သွားလို့ ခြံထဲ့လိုက်ရှာနေရာမှအိမ်ပေါ်ကနေ ခွမ်းဆိုတဲ့အသံကြောင့်အပေါ်ထက်ကိုအမြန်တတ်ပြီးပြေးကြည့်လိုက်တော့အန်ကယ်အခန်းထဲ့ကဖြစ်နေခဲ့တယ် ကျွန်တော်ရင်ထဲ့မှာဒိန်းခနဲ မဖြစ်ပါစေနဲ့ဆိုပြီးအခန်းတံခါးကိုယ်ဖွင့်ကြည့်လိုက်တော့ စာပွဲခုံဘေးမှာဖင်ထိုင်လဲနေတဲ့မောင် လက်ထဲ့မှာလဲအန်ကယ်ကိုယ်တိုင်ရေးလို့ထားတဲ့စာအုပ်ကိုယ်ကိုင်ပြီးမျက်ရည်တွေနဲ့ မောင်အနားကိုယ်တိုးပြီးအော်လိုက်တော့ထူးမလားခဲ့ဘူး အသံကျယ်ကျယ်နဲ့ထက်ခေါ်လိုက်မှသတိပြန်၀င်လာတဲ့မောင်
" စိတ်ထိန်ပါအုန်းမောင်ရယ် "
" ထယ်လေ မောင်လေ "
" ကျွန်တော်သိတယ် ကျွန်တော်သိတယ် ဒါကြောင့်မောင်မငိုပါနဲ့ ကျွန်တော်နာကျင်လွန်းလို့ပါဗျာ "
" မောင်လေ မောင်ဒါတွေကိုယ်မသိခဲ့ဘူး တကယ်ကိုယ်ဘာမှမသိခဲ့ရဘူး ဖေဖေ ဖေဖေက "
" ဟင်အင်း မောင်အန်ကယ်ကိုယ်စိတ်မဆိုးရဘူးနော် "
" မောင်စိတ်ဆိုးတာမဟုတ်ဘူး စိတ်မကောင်းဖြစ်တာ မောင်ဘယ်သူကိုသွားသနားရတော့မှာလဲကွာ မောင်ဘာလုပ်ရမလဲမသိတော့ဘူး "
YOU ARE READING
အဖြူရောင်တိမ်ဆိုင်ကြိုး
Fanfictionကျတော်ဘဝထဲ့ကိုမခေါ်ရက်ဘူ ကိုကိုဘာမှမက်မော်စရာ မရှိတဲ့မိဘမဲ့တစ်ယောက်ကိုဘဝနဲရင်းပြီးမချစ်ပါနဲ Jim ကျတော်လေမောင်ကိုဟိုးအရင်ထဲ့ကချစ်ခဲ့ရသူပါ မောင်အချစ်ကိုရခဲ့လိုအရမ်းကိုပျော်ရွင်ခဲ့တယ် ဒါပေးမဲ့ မောင်အချစ်တွေကိုပိုင်ဆိုင်ထားတာကျတော်တစ်ယောက်ထဲ့...
