Curse me #2 (Dutch Dramione Harry Potter)

22. Amnesia

Hermelien pov

Ik kijk naar de grond. Zie een grote lichtflits. En dan niets meer. De beelden laten ons los en ik kom hoestend overeind. Draco ook.
Ik ren naar Scorpius toe. Hij ligt ook op de grond. Ik pak hem op. Tranen lopen over mijn wangen.
'Nee!' Schreeuw ik buiten zinnen van verdriet en woede, 'Nee!' Hij is dood!
Ik druk zijn levenloze lichaampje tegen me aan. Het is koud en nat van het bloed.
Plots schiet Lasina ook door mijn hoofd.
Voor ik ook maar met mijn ogen kan knipperen schiet er een bloed hond voorbij en laat haar vallen. Dood...
Voorzichtig pak ik haar op en begin nog meer te schreeuwen en te huilen. Mijn kleintjes!
Plots hoor ik een schreeuw achter het is Draco. Hij heeft een spreuk op Voldemort afgevuurt. Ik kruip huilend in een hoekje, druk de kinderen stevig tegen me aan, en kijk bang toe.
'Waarom?!' Schreeuwd Draco buiten zinnen van woede en er lopen tranen over zijn wangen.
'Lieve Draco, jij had je eed verbroken. Dat zou je moeten betalen met een leven. Maar het was al duidelijk dat het niet het jouwe zou worden. Je hebt jr schuld ingelost. Je kunt gaan terug naar je huis. Ik wil niets meer met jij of die meid van je te maken hebben. Het is klaar. Je schuld is geïnd.' Met die woorden verschijnselt hij weg. Draco rent naar me toe en houd me meteen vast.
Ik zie dat hij zich groot probeert te houden maar, dat is in deze situatie onmogelijk. Tranen lopen over zijn wangen en hij snikt ook.
'Ze zijn dood...' fluister ik huilend.
'I-ik weet het.' Zegt hij terug.

*twee weken later*

Draco pov

'Hermelien?' Ik klop op haar deur. Niets geen geluid.
Zo gaat het al dagen. Ze eet en drinkt noulijks en komt nooit onze kamer uit.
Heel even blijf ik staan. Ik ben het zat!
'Hermelien! Als je niet nu open doet dan sla ik die deur in!' Geen antwoord.
Ik wacht wel een kwartier maar er komt niets.
Ik pak mijn staf, 'alohomora!' Niets het slot is betoverd. Kwaad schop ik tegen de deur. Een traan loopt over mijn wang.
'Denk je niet dat ik ze mis! Het waren ook mijn kinderen! Begrijp dan dat je egoïstisch bent! Het is niet eerlijk! Ik mis ze ook! En nu laat je me gewoon alleen! Altijd sluit je je maar af! elke keer weer als je verdriet hebt! Denk je dat het mij niet kapot maakt!?' De deur gaat langzaam open. Hermelien ziet er dood moe uit. Haar ogen zijn rood van het huilen. Haar blik is leeg en kil.
Ik pak haar beet. Ze barst in snikken uit.
'Tot de dood ons schijd... weet je nog? We doen dit samen.'

*twee dagen later*

Er is nog niet veel veranderd maar Hermelien sluit zich niet meer op. Maar ze zegt ook niets meer. Ze is kapot, dood vanbinnen. Net als ik.
Dit kan zo niet langer. Maar hoe los ik het op?
Deze pijn zit te diep in haar geheugen, het zal tientallen jaren duren voordat ze zich eroverheen zet.
Maar wacht: geheugen!
Als ik haar geheugen wis dan kunnen we alles weer overnieuw beginnen.
Ik zal ermee moeten leven.
Alles om weer de oude Hermelien terug te krijgen.

Het was avond. Hermelien lag allang te slapen en ik lag nog te malen. Te malen of ik het zou doen. Zal ik haar geheugen wissen?
Het is maar één woord. En het is gebeurt...
Heel voorzichtig pak ik mijn staf van het nachtkastje. Ik slikte en richte mijn staf op haar.
'Amnesia'